สวัสดีครับ ผมมีเรื่องจะปรึกษาทุกๆคนน่ะครับ ผมอายุ14น่ะครับ หน้าผมเป็นหลุมสิวค่อยข้างเยอะทั้งเเก้มเเล้ว หน้าผาก ประเด็นคือตรงหน้าผาก เป็นเเบบรอยยาวๆคลื่นๆ+เเบบจิกๆอีก คือ ผมยังไม่มีคุณทรัพย์เพียงพอที่จะรักษาครับ มันเเพง                                           (คิดว่ารอเรียนจบมีงานทำค่อยรักษาเอา) เเต่คือ ผมอายไม่กล้าสบหน้าสบตาใครเลย คือผมกังวลเรื่องนี้จนไม่มีสมาธิเรียนเลย คือ คิดเรื่องนี้วนๆๆไปในหัวตลอด ประมาณว่า เจอคนนั้นเจอคนนี้ ก็กลัวว่าเค้าจะคิดยังไงกับหน้าเรา จนเครียดอ่ะครับเเบบเวลาเจอคนเยอะๆผมก็อยากจะ แทรกแผ่นดินหนีเลย รู้สึกว่าผมนี้ดอยกว่าคนอื่นเลยอ่ะครับ เเล้วเวลาเจอคนหน้าเรียบๆหรือเป็นนิดๆหน่อยๆก็รู้สึกเเย่เครียดเลยอ่ะครับ  เวลามีคนทักก็ด้วยอ่ะครับ            
ผมไม่รู้จะเเก้ยังไงดีอ่ะครับ                      (ผมรู้น่ะครับ ว่าผมกังวลกับเรื่องเล็กๆน้อยๆโง่ๆเเบบนี้ เเต่ผม หยุดคิดไม่ได้เลย เเล้วคือมันเครียดอ่ะครับ เป้าหมายที่ตั้งไว้ว่าต้องอ่านหนังสือ ก็ไม่มีอารมณ์จะอ่านเลยอ่ะครับ ผมรู้น่ะครับว่าต้องปล่อยว่างมันไป เเต่คือผมทำไม่ได้เลยครับ)  เเล้วคิดยังไงกับคนเป็นหลุมสิวครับ   เเล้ว มีหลักคิด หลักปฏิบัติ อะไรที่พอช่วยให้ผมลดเรื่องไม่คิดไม่กังวลได้รึเปล่าครับ ส่วนตัวเป็นคนขี้กังวลอยู่เเล้วด้วยอ่ะครับ ขอบคุณไว้ล่วงหน้าน่ะครับ :]