คู่บุญ
คือคนที่คุณอยู่ด้วยแล้ว
มีแก่ใจอยากพูดอะไรดีๆ
ทำอะไรดีๆต่อกัน
จนเอาชนะความคิดเล็กคิดน้อยแบบมนุษย์
รู้สึกดี และคิดดีต่อกันจริงๆได้

คู่เวร
คือคนที่คุณอยู่ด้วยแล้ว
สกัดกั้นสัญชาตญาณดิบไม่ได้
เอาแต่ทำตามใจ ตามอารมณ์
เป็นฟืนเป็นไฟง่าย ระหองระแหงง่าย
อะไรนิดอะไรหน่อยเป็นเรื่องได้หมด
จึงรู้สึกแย่
เจอหน้ากันมีแต่ความคิดร้ายๆเต็มหัว
ถามว่าทำไมถึงยังต้องทนอยู่ด้วยกัน
ก็มีสารพัดเหตุผลที่น่าจนใจจริงๆ

โทสะและทิฐิมานะ
อันเป็นฐานที่มั่นของภาวะคู่เวร
ไม่อาจสลายตัวได้ด้วยคำขอร้อง
ไม่เคยฟังเหตุผลเป็นคำๆ
และไม่ได้ต้องการการยอมอ่อนข้อให้

สิ่งเดียวที่ช่วยให้โทสะเย็นลงได้
และละลายทิฐิมานะได้
มีแต่จิตที่ตั้งมั่นกับความเย็นแล้ว
หมดความแข็งกระด้างแล้ว

เพื่อจะมีกำลังใจตั้งมั่นอยู่กับความเย็น
และละลายความแข็งกระด้างในตน
ก่อนอื่นคุณต้องเชื่อเรื่อง ‘สร้างคู่บุญให้เกิด’
ไม่ใช่เอาแต่ ‘หวังหาคู่บุญให้พบ’

การสร้างคู่บุญ
ไม่ได้เริ่มจากการขอร้องใคร
ให้เห็นดีเห็นงามตามคุณ
ไม่ใช่เอาชนะใจกันด้วยคำพูด
แต่เกิดจากการอาศัยใครบางคน
เป็นแบบฝึกหัดขัดเกลาโทสะของตัวเอง
ลดโทสะในเขาในเรา
ด้วยการเพิ่มคำพูดดีๆ
ป้องกันโทสะในเราในเขา
ด้วยการหยิบยื่นอะไรดีๆให้

แม้ความคิดจะยังไม่ดี ยังมีอคติ
แต่ถ้าค่อยๆลดโทสะ และป้องกันโทสะ
ในยามที่อยู่กับเขาทีละวัน ทีละคืน
คุณจะรู้สึกถึง ‘บุญ’ ที่เกิดขึ้นในตนเอง
นานไปจะรู้สึกถึง ‘สุข’ ที่เกิดขึ้นในตัวเขา
นั่นแหละ ภาวะคู่บุญเริ่มเกิดแล้ว
โดยยังไม่ทันต้องชวนไปทำบุญกันที่วัดด้วยซ้ำ!

บทความ : ดังตฤณ