เราถูกคนแปลกหน้าทักบ่อยมากค่ะ จนเกือบจะเชื่อว่าตัวเอง เป็นคนของประชาชนไปแล้วนะ บางที

_สมัยสาวๆ เคยมี คู่หญิงชาย ชาวสิงคโปร์ เข้ามาขอถ่ายรูป
บอกว่า เขาจะเอาไปอวดเพื่อนเขา ว่าเขามาเที่ยวเมืองไทย แล้วบังเอิญ ได้เจอ กงลี่
… เราก็ยอมให้เขาถ่ายรูปเราไปแต่โดยดี

_นานมาแล้ว เคยมี เด็กสาวรุ่นน้อง เดินเข้ามาหา ด้วยหน้าตา ปลื้มปริ่มสุดขีด
แล้วบอกว่า พี่คะ หนูขอลายเซ็นต์ได้ไหม
… เราก็บ้าจี้ตาม ให้ลายเซ็นต์ เขาไป  โดยเซ็นต์ไปว่า
เป็นเด็กดีนะ  ตั้งใจเรียนมากๆ
รักนะคะ แล้วตามด้วยลายเซ็นต์หวัดๆ ของเรา

_ ถ้าเจอตัวแล้ว เข้ามาขอเบอร์ มาจีบ อันนี้ เราค่อนข้างจะระวังตัวค่ะ ไม่ค่อยให้หรอก ถ้าไม่ดูดี มีออร่าจับจริงๆ

_ เรื่องถามทาง นี่ก็โดนบ่อย เราเต็มใจตอบทุกคนค่ะ ว่า “เราไม่รู้” ก็เราหลงทางเก่งจะตาย
แต่หากเรารู้ เรายินดีช่วยเต็มที่ค่ะ บางทีก็ช่วยมองป้ายบอกทางให้

_ถ้าไปที่วัด จะโดนทักบ่อยมาก มาถามบ้าง ชวนคุยโน่นนี่ บางที ถึงขนาดต้องหนีไปวัดที่มีกฏการปิดวาจาค่ะ

_ที่ฟิตเนส คนก็มักจะเข้ามาถาม เรื่องการเล่นต่างๆ (นี่สงสัยจะมีราศีเทรนเนอร์จับ)

แต่ที่เรา ทักคนอื่นก่อน และไม่รู้สึกเลย ว่ากำลังคุยกับคนแปลกหน้า
คือ ตอนที่น้ำท่วม กทม. น่ะค่ะ คุยเรื่องน้ำมาถึงไหนแล้ว  เจอใคร ก็ถามไถ่กัน แสดงอาการห่วงใยกัน ว่ายังรอดกันไหม

ตอนนั้นได้ฟีลของเพื่อนร่วมทุกข์อย่างแท้จริงเลยค่ะ

ส่วนสถานการณ์อื่นๆ เราไม่รู้สึกลำบาก หากต้องเข้าไปคุยกับใคร เราแค่เลือกที่จะไม่ทำค่ะ
เราชอบอยู่สงบๆ คนเดียวมากกว่า
แต่ถ้ามีใครมาชวนคุย เราจะตอบกลับ ด้วยความเกรงใจและไม่อยากให้เขาเสียใจอ่ะ ถ้าไม่คุยด้วย
(บางที จะตัดบท ก็สงสาร  แต่เราก็ไม่มีเวลามากขนาดนั้น เกิดเป็นความรู้สึกผิดไปอีกแหนะ )