เรื่องยาวหน่อยนะคะ😓ก็คือตามหัวข้อเลยค่ะเราอยู่บ้านช่วงเรียนออนไลน์จนถึงปิดเทอมของมหาลัยมานานมากแล้วค่ะแต่ก็ยังไม่ชินกับการนอนหลับของเราเลยคือขอบอกไว้ก่อนเลยนะคะว่าเราไม่มีห้องนอนเป็นของตัวเองมาตั้งแต่เด็กจนโตเลยค่ะตอนเด็กเรานอนกับป้าแต่พอเริ่มโตก็นั่นแหละค่ะอยากมีพื้นที่เป็นของตัวเองแล้วป้าเราก็มีของเยอะด้วยเพราะมันเป็นพื้นที่ส่วนตัวของเขาเราเลยคุยกับแม่ว่าอยากได้ห้องเป็นของตัวเองทำไงได้บ้างแม่ก็ตอบมาแค่ว่าต้องมีเงินก่อนนะถึงจะมีห้องเป็นของตัวเอง เราคิดน้อยใจมาตลอดนะว่าทำไมพ่อกับแม่เราไม่อยู่แยกจากคนในบ้านไปเลยเหตุผลเพราะพ่อรักครอบครัวของเขามากก็เลยอยู่แบบนี้ แต่เราก็อยากมีห้องเป็นของตัวเองจริงๆนะ ก็เหมือนกับว่าเราโชคดีหรืออะไรก็ไม่รู้ค่ะได้เรียนไกลบ้านจริงๆ แล้วก็ได้อยู่หอตอนเข้ามหาลัย แม่ถามว่าร้องไห้มั้ยเราบอกเลยว่าไม่ร้องหรอกแต่ในใจก็แบบโหวงๆอยู่เหมือนกันมาเรียนไกลบ้านขนาดนี้ พอผ่านไปแปปเดียวโควิดก็แรงขึ้นเราเลยกลับมาเรียนที่บ้านอีกแล้วก็นอนกับน้องชายบริเวณกลางบ้านค่ะถ้าถามว่าอยากกลับบ้านมั้ยก็อยากค่ะแต่เราต้องกลับมาเจอกับการนอนไม่พอหลับๆตื่นๆรู้สึกตัวกับเสียงนู่นนี่นั่น(บ้านเราเสียงดังทุกคนแต่เขาไม่รู้ตัวค่ะ🥲)ไวไปหมดเราก็คุยกับแม่ก่อนกลับว่าขอนอนห้องพระนะแต่ตอนเราพูดออกไปเหมือนพ่อจะคิดว่าเราประชดเพราะเราก็แบบพูดเล่นๆเลยค่ะว่าพระยังมีห้องเลยแต่เรานี่นอนกลางบ้านนอนก็ไม่พอ ถ้านับแล้วได้นอนเยอะที่สุดคือ5ชม.ค่ะเราต้องเลี่ยงนอนไวมาตลอดเพราะนอนได้เยอะสุดแค่5ชม.แต่ใน5ชม.นั้นก็ไม่ได้ถือว่าหลับสนิทนะคะเราได้ยินเสียงอย่างอื่นแล้วก็ตื่นทันทีเลยแล้วพอจะนอนต่อก็อีกประมาณ2ชม.ได้แต่ก็ดันไปพอดีกับที่ย่าเราตื่นอีกแล้วแกก็เสียงดังทุกอย่างเราก็เลยนอนไม่ได้เลยค่ะ น้องเราโชคดีที่เป็นคนหลับลึกมากแต่เราดันเป็นคนที่ไวต่อเสียงแล้วก็แสงมากๆเลยค่ะ ถ้าสงสัยว่าทำไมเราไม่ชินกับการนอนแบบนี้อีกเราบอกเลยว่ามีคนเสียงดังน้อยเราก็ไม่ค่อยรู้สึกอะไรมากหรอกค่ะแต่บ้านเรามีทั้งหมด6คนแวะเวียนกันปิดเปิดประตูห้องน้ำประตูนู่นนี่นั่นตลอดเวลาเราก็เลยนอนไม่ค่อยได้ค่ะ     ใครมีวิธีทำให้หลับลึกๆได้บ้างคะแนะนำเราได้หมดเลยนะคะเราอยากนอนหลับแล้วตื่นมาสดชื่นมากเลยค่ะแต่ตื่นมาแล้วไม่สดชื่นแถมยังล้าไม่อยากทำอะไรอีกด้วยค่ะ