บอลเด็กคุณไม่ต้องไปห่วงอะไรหรอกครับ ผลลัพธ์มันอยู่ที่ชุดใหญ่ ถ้าไปดูทีมชาติเยาวชนของหลายๆประเทศระดับโลก ผลงานก็จะขึ้นๆลงๆปกติ เพราะที่จริงชุดเยาวชนมันไม่ได้หนีกันมากมาย มันยังเป็นวัยลองผิดลองถูก มีข้อผิดพลาดอะไรได้เยอะ ทุกคนที่เตะกันก็คือวัยรุ่นดีๆนี่เอง แล้วโดยปกติตามสถิติ พวกเก่งจากเยาวชนมักจะหายไปจากระบบเกิน 50%

ในประวัติศาสตร์ทั่วโลก ชุดเยาวชนที่ดีมากๆเท่านั้นถึงจะยกโขยงขึ้นมาเป็นทีมชาติที่น่ากลัว เช่น อาร์เจนติน่ายุคเมสซี่ โปรตุเกสยุคฟิโก้ แต่จะเก่งกาจผลงานลือลั่น ถึงขั้นได้แชมป์ ก็ต้องขึ้นกับโค้ชด้วย เพราะตัวอย่างสองทีมนั้น พอขึ้นมาเป็นชุดใหญ่ ก็ไม่เคยได้แชมป์อะไรอีกเลย แถมหลายทัวร์เป็นได้แค่ตัวตลก แต่พอได้แชมป์ ทีมชุดที่ได้กลับเป็นทีมโรยราและแทบไม่เหลือเด็กเยาวชนที่เคยได้แชมป์โลกมาด้วยซ้ำ

กับทีมชาติเยาวชนของเรา ตกรอบพักหลังก็ตกรอบไปครับ แพ้เวียดนามบ่อยขึ้นก็แพ้ไป เพราะมันไม่ใช่ประเด็นว่านักเตะเราหมดอนาคตหรือพัฒนาไม่ได้ เพราะเมื่อดูรายตัวหลายคนมีวิธีการเล่นที่มีอนาคตต่อยอดได้ เมื่อขึ้นชุดใหญ่ โค้ชจะมีนักเตะใช้งานได้หลากหลาย เด็กเราหลายคนอยู่ในเรดาห์ของทีมเจลีก แต่กับเวียดนาม ทุกวันนี้ยังหยุดลีกอยู่ตลอดเวลาที่มีแข่งทัวร์นาเมนต์ใหญ่ ทำโมเดลดรีมทีมซะเต็มที่ นักเตะยังวนเตะในประเทศไม่ได้ไปไหน ถามว่าจะไปต่อยอดยังไง ที่จริงเราก็ไม่ต้องวัดที่ไหนไกล AFF ล่าสุดคือเราชนะเวียดนามนะครับ แบบใสๆสบายๆด้วยซ้ำ เวียดนามไม่ได้หืออือเลย เพราะชุดใหญ่ของเราแกร่ง แน่น แล้วโค้ชมาโน่มีสไตล์การเล่นที่ลงล็อก นั่นแหละครับ ผลลัพธ์การพัฒนาจากลีกเรา

เพราะจุดสำคัญของการพัฒนาจริงๆ ไม่ใช่ทีมชาติ ไม่ว่าจะเยาวชนหรือชุดใหญ่ แต่เป็นลีกต่างหากครับ ทีมชาติเป็นแค่ปลายทางเฉยๆ ถ้าลีกเตะกันกระป๋องกระแป๋งไร้รูปทรง ใน ACL โชว์ฟอร์มบู่ หาทีมเล่นดีๆไม่ได้ อย่างนั้นแหละครับค่อยเริ่มห่วงได้ แต่ทุกวันนี้ไม่ใช่ไงครับ หลายสโมสรแข่งกันพัฒนาทั้งนักเตะและรูปแบบการเล่น นักเตะหลายคนสามารถติดทีมชาติได้ ทั้งที่ไม่เคยผ่านชุดเยาวชนด้วยซ้ำ