จาก หยดหมึกบันทึกลงตรงนี้         จากฤดีที่บรรยายลงเป็นสาส์น

จากดวงจิตที่เศร้าเหงาซมซาน       จากดวงใจร้าวรานที่ฉันมี

วัน ที่ผ่านวารที่ผันไม่ทันพบ          วันเก่าเก่าไม่ประสบพบสักที่

วันและวารผ่านผันจนวันนี้            วันที่มีเธอเข้ามาคาหัวใจ

หนึ่ง ดวงนี้คือหัวใจของฉัน           หนึ่งหัวใจใครกันจะรับได้

หนึ่งดวงนี้แม้มอบใจให้ไว้           หนึ่งหัวใจนั้นแน่ไหมจะให้เรา

ถึง คนดีที่เคยยิ้มให้ฉัน                ถึงคนงามคนนั้นที่ฉันเฝ้า

ถึงเธอนั้นจะไม่รู้ใจเรา                 ถึงความเหงาจะเกิดก็เพราะเธอ

วัน เวลาผันผวนรวนแปรเปลี่ยน    วันหมุนเวียนเปลี่ยนแปลงเป็นเสมอ

วันบ้าบอมันเริ่มเมื่อพบเธอ           วันที่เจอเธอทำให้ฉันเปลี่ยนไป

นี้ ทั้งหมดคือความจริงในใจฉัน      นี้ทั้งนั้นคือความจริงที่มีให้

นี้ทั้งหลายคือความจริงที่เป็นไป     นี้ทั้งใจให้เธอไม่บิดเบือน

ที่ ผ่านมาก็พยายามอยู่                 ที่จะรับแค่รู้ความเป็นเพื่อน

ที่ฉันต้องจดจำเฝ้าย้ำเตือน           ที่เป็นเพื่อนให้ยิ่งร้างยิ่งห่างไกล

ฉัน ไม่เคยมีให้ใครอย่างนี้            ฉันน่ะมีมากมายซะที่ไหน

ฉันก็มีแค่นี้หนึ่งหัวใจ                  ฉันก็ให้เธอไว้ได้ครอบครอง

รัก เธอจนไม่สนใจใครเสนอ         รักแต่เธอคนเดียวไม่มีสอง

รักคนนี้ที่เฝ้าใฝ่ฝันปอง              รักคนสวยที่แอบมองอยู่ทุกวัน

เธอ คนเดียวที่จำเป็นต้องรู้จัก       เธอคนเดียวที่ปักตรงใจฉัน

เธอน่ะคงยังไม่รู้ใจกัน               เธอเท่านั้นที่ทำฉันต้องแต่งกลอน

............................................................................................../...