ต้องบอกก่อนเลยว่าเราเป็นผู้หญิงที่เหมือนกับที่บ้านมีลูกพี่ลูกน้องโตมาด้วยกันเเต่เด็กคนที่บ้านก็จะมองเราโพเเมนกว่าบ้างบางทีเช่นการเลิกสีเสื้อผ้าลายเสื้อผ้าชุดอะไรต่างๆด้วยเราเป็นคนไม่ชอบความเเบ๊วเเบบหวานๆสักเท่าไหร่ มีรูปตอนเด็กเเต่งเเมนให้เลยก็มี555(เเต่เเค่บางทีนะคะเเต่เเต่งสวยเเต่งไรให้ตามประสาเด็กหญิงปกติ) อาจจะด้วยเราเเค่มีความห้าวกว่าหรือรักสวยรักงามน้อยกว่าลูกพี่ลูกน้องเราด้วยพอโตมาด้วยกันมันเลยเหมือนกับว่าในสายตาเราอาจดูมีความเเมนกว่า เเต่ไม่ใช่ทอมหรืออะไรนะคะ ไม่เคยชอบผู้หญิงเลย ผู้หญิงในที่นี้คือหญิงเเบบหญิงจ๋าๆ เเต่มีความรู้สึกให้กับผู้หญิงที่มีความห้าวในตัวในความรู้สึกเราประมาณ 40℅ ขึ้นไป  (เหตุเกิดจากเคยได้รูจักรุ่นพี่ทำงานด้วยกันนางห้าวผมยาวผู้หญิงธรรมดาเเต่งตัวสไตล์เสื้อบอลกางเกงบอล เสื้อผ้าใส่ได้ทั้งหญิงชายพวกเสื้อยืดธรรมดา อะไรประมาณ เห็นนางครั้งเเรกรู้เลยทันทีว่าเขาชอบผู้หญิงเเละโพรุก  ตอนเเรกไม่คิดไรพอมีจังหวะเผลอใจนิดเดียวก็คือชอบเลยไม่รู้สึกว่าต้องปฏิเสธตัวเองอะคือสบายใจจะอยู่ใกล้ ไม่รู้สึกเเบบขนลุก ตลอดเวลาอยู่ด้วยกันเหมือนเขาก็รู้ว่าเราคิดไร มันฟิลอบอวลอะคะคือรู้ๆกันอยู่ราวครึ่งปีหลังๆเริ่มเเสดงออกต่อกันเเบบมองหน้าก็มองไม่ปิดความรู้สึกกันเลยอะไรเเบบนี้จนถึงวันนางจบก่อนเราออกจากโรงเรียนไป ไม่เคยบอกอะไรกันเลย เเละเราก็ไม่ได้ไปงานปัจฉิมในวันนั้น จบไปเเบบต่างคนต่างไม่ได้คำตอบจากกันว่าที่ผ่านมาคืออะไร เหม่ออยู่นานพอควรรู้สึกเสียดายทำไมไม่เคยกล้าบอกทั้งที่ตอนนั้นอาจมีโอกาสมีเขาอยู่ในชีวิตต่อไป .เราไม่ชอบทอมตัดผมชายเเต่งชายเเมนจัดนะคะ ไม่ได้ไม่สามารถรู้สึกชอบได้เเต่เราไม่ชอบสไตล์อะคะ ) ซึ่งหลังจากรู้สึกกับคนคนนี้เป็นคนเเรกในชีวิตที่รูปลักษณ์คือผู้หญิง (ตอนเด็กๆมีชอบเด็กผู้ชายเเบบตอนอนุบาลป.1,ป.2ไรงี้นะ อันนี้ไม่มีอะไรเเค่เด็กๆไม่นับ😂 )เรามองว่าเป็นเรื่องปกติเพราะคิดว่าผู้หญิงก็คงรู้สึกเขินรู้สึกขอบทอมชอบหญิงห้าวได้ปกติ .
หลังจากผู้หญิงคนนั้นไม่เคยรู้สึกชอบใครเเบบจริงๆเเบบมากพอจะพัฒนาคความสัมพันธ์เลย ผ่านมา 3 ปีกว่าๆได้ ในชีวิตยังไม่เคยคบใครเป็นเเฟน มีเเค่คนคุยเป็นผู้ชายค่ะ คนที่คุยเราเป็นคนยุติการเป็นคนคุยเองทุกครั้ง มันมีสาเหตุมาจากคือ เราก็รู้สึกชอบเขานะคะถึงไม่ได้ชอบเเบบสุดๆเเต่ก็มีความรู้สึกให้ (เรามองเรื่องการมีใครเข้ามาในชีวิตเป็นเรื่องสำคัญกว่าจะเเค่รู้สึกว่าให้เขาเข้ามารับรู้เรื่องเราได้บ้างก็น้อยคนเเล้ว ) เเต่พอคุยๆไปเรื่อยๆทุกคนเลยค่ะเราจะรู้สึกเเปลกๆ คือมันจะเป็นช่วงๆในตอนเเรก ความรู้สึกเเว๊บๆเข้ามาเเบบ เฮ้ย! ไม่ใช่ว่ะ , อะไรเเบบนี้ละพอตอนหลังๆเราจะยิ่งรู้สึกเลยว่าไม่ใช่ จนพอมาคนล่าสุดจบกันไปประมาณสามเดือนก่อนได้ คุยกันเเล้วเขาก็บอกกับเราประมาณว่าจะขอคบถ้าคุยกันได้สักเดือนสองเดือน เราด้วยความที่ไม่เคยคบใครเลย (ด้วยเรากลัวเขาไม่จริงจังด้วย) ก็ตอบว่าต้องดูก่อนสิอะไรประมาณนี้เเต่ในใจอะไม่ว่ายังไงปลายทางคือไม่ได้เเน่นอน  
ไอ้ความรู้สึกเเปลกๆตอนคุยกับคนเเรกเลย ที่เกิดขึ้นคือ รู้สึกหวงตัวเองเเบบเหมือนพอได้เจอกัน เขามาเดินกับเราเราจะรู้สึกเหมือนตัวเองเเบบทำอะไรผิดพลาดอะ อธิบายไม่ถูก ยิ่งเข้าใกล้ยิ่งมั่นใจว่าคนนั้นยิ่งไม่ใช่อะ ไม่รู้สึกตื่นเต้นหรือเขิลใจเต้นเเบบในเชิงมีความสุขอะ  ตอนเเรกคิดว่าหรือเราไม่ได้ไม่ชอบผู้ชายนะ เเต่เเค่ไม่ได้ชอบคนๆนั้นมากพอเเต่พอคนที่ สองคนที่สามก็ยังรู้สึกอย่างงี้อะเราเคยคิดว่าไอ้คำพูดที่ผู้ใหญ่ชอบพูดทีเล่นทีจริงกับเรามาตั้งเเต่เด็กเเบบไม่รู้จะได้เเฟนผู้ชายหรือหญิงอะไรเเบบนี้คือคิดมาตลอดว่าเป็นไปไม่ได้ มองเป็นเรื่องขำๆ ก็ต้องผู้ชายไหมเเต่พอโตขึ้นพอเริ่มได้ลองเกี่ยวข้องกับผู้ชายในเชิงความรักชายหญิง มันทำให้เรารู้สึกเเปลก เเบบถ้าจะเเค่ความรู้สึกเขิลอายในตอนเเรกๆพอสดชื่นตามประสาคนมีคนคุยอะก็ได้ เเต่พัฒนาคความสัมพันธ์คือรู้สึกว่ามันเเปลกๆ
ขอบคุณสำหรับทุก คคห.ล่วงหน้านะคะ ถ้าเราพิมพ์อะไรผิดหรือไม่เข้าใจในข้อความเราต้องขอโทษด้วยนะคะเราก็งงอะคะ มองตัวเองเเล้วไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกัน 😅