สวัสดีค่ะตามหัวข้อเลยค่ะตอนนั้นเราอายุประมาณ8-9ปีเองค่ะ เราเคยเลี้ยงน้องหมาตัวหนึ่งตั้งแต่เด็กจนน้องโต หลังจากเริ่มเลี้ยงน้องไปประมาณ1ปีเราต้องย้ายตามพ่อแม่ไปจังหวัดบ้านเกิด พ่อกับแม่บอกกับเราว่าเดี๋ยวฝากน้องมาไว้กับเพื่อนพ่อเดี๋ยวกลับมาเอา เราก็เชื่อเพราะเคยทำเวลาไปที่อื่นหลายครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ พ่อกับแม่ให้เราอยู่จังหวัดบ้านเกิดเลยแล้วทิ้งน้องหมาเราไว้ซึ่งตอนนั้นเราไม่รู้เรื่องอะไร พ่อก็ชอบบอกว่าเดี๋ยวพาไปหาน้องหมาของเราแต่ก็ไม่เคยพาไป พ่อชอบบอกเราว่าเดือนนู้นเดือนนี่เดี๋ยวพาไปบ้าง ตั้งใจเรียนให้เกรดดีๆบ้างจะพาไปเราก็ใส่ซื่อเชื่อไปหมดจนผ่านมา1ปีเราตัดสินใจถามไปตามตรงว่าทำไมไม่พาไปอย่างน้อยขอเห็นหน้าน้องหมาผ่านวิดิโอคอลก็ได้เราไม่ได้เห็นน้องนานแล้ว(เราเคยถ่ายรูปน้องหมาในเครื่องตัวเองแต่ใครก็ไม่รู้ลบไปหมดไม่เหลือซักรูป) เราได้คำตอบว่าไม่มีรถยนต์เลยพาไปไม่ได้ต้องใช้รถยนต์ถึงจะพาน้องมาอยู่กับเราได้ เราก็ถามแล้วใครดูแลน้องตอนนี้ สรุป พ่อกับแม่ไม่รู้บอกว่าเป็นเพื่อนของลุงพ่อที่ต่างจังหวัดแต่ไม่รู้ว่าใคร ตอนนั้นรู้สึกเหมือนทุกอย่างพังไปหมดหัวใจเราสลาย เราเริ่มคิดฆ่าตัวตายตั้งแต่ตอนนั้นแต่เรายังพยายามเชื่อพ่อเพราะพ่อชอบสัญญากับเราว่าจะพาไปถ้าเราทำอย่างนู่นอย่างนี้เราก็ทำ พอเราทำได้ก็ไม่เคยรักษาสัญญา เราทำร้ายร่างกายตัวเองหลายครั้งมากตั้งแต่ตอนเรา11ขวบจนปัจจุบัน เวลาเราพูดเรื่องน้องหมากับแม่แม่ก็จะบอกกับเราว่าไม่อยากคุยเรื่องนี้พอเราร้องก็ขู่ว่าจะตีเรา เราค่อนข้างมั่นใจว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า เราเคยบอกพี่ครั้งนึงว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าพี่ก็บอกว่าเราเรียกร้องได้ความสนใจ ใช่เราอยากได้ แต่ความสนใจที่เราอยากได้คืออยากให้ช่วยเรา จนเมื่อปี2021เราถามพ่อว่ามีโอกาสมั้ยที่เราจะได้เจอน้องหมาของเราพ่อบอกว่าไม่มี จนตอนนี้2022เราอายุ14จะ15แล้วผ่านมา4-5ปีแล้วเรารู้สึกเหนื่อยขึ้นเรื่อยๆเสียใจขึ้นเรื่อยๆ เราแค่อยากจะเห็นหน้าน้องอีกแค่ครั้งเดียว ขอแค่ครั้งเดียวในกล้องก็ยังดี เราเริ่มรู้ตัวว่าตอนนี้เราเริ่มแปลกไป แมวของพี่สาวเคยมาทำให้เราเสียใจเพราะมันชอบไล่แมวเราออกจากบ้าน(เราเลี้ยงแมวตอนนี้)น้องแมวก็กลับบ้านไม่ได้เพราะโดนดัก มันทำให้เราเสียใจมากที่น้องแมวกลับบ้านไม่ได้พอวันหนึ่งน้องกลับมาได้ผอมมากเราแค้นมาก เราเลยจับแมวพี่มาบีบคอมันหายใจไม่ออกแทบอ้วกตอนนั้นเราหัวเราะ แต่ในใจเราได้ยินเสียงตัวเองบอกให้หยุดตอนที่เราบีบคอมันหัวใจเราแทบสลายเราเสียใจมากแต่เราก็ยังคงหัวเราะ เราไม่อยากปรึกษาอะไรกับครอบครัวเพราะมักจะได้คำตอบมาว่า ไม่อยากคุย ประสาทจะกิน ทุกวันนี้มีเรื่องเศร้านิดหน่อยเราก็อยากตายมากแต่เราขี้ขลาดเกินไปเลยไม่ตายซักที
เราอยากได้สองอย่างจากคนอ่าน
1ช่วยบอกว่าเข้าใจความรู้สึกเราที
2ขอวิธีตายที่ทรมาณน้อยที่สุดที
ทุกวันนี้หลายครั้งเราต้องแกล้งยิ้มแกล้งปรกติเพื่อไม่ให้โดนด่า เราอยากจะลืมทุกสิ่งซะเราไม่อยากเจ็บปวดอีกแล้ว ช่วยปลดปล่อยเราทีได้โปรดทุกคน ได้โปรดเราไม่อยากทำร้ายใครอีกแล้ว ช่วยเราด้วยขอร้อง