คือผมมีลูกสาว เป็นลูกคนแรกเลย เดือนหน้าเค้าจะ2ขวบแล้ว ขอเกริ่นก่อนว่า ตอนยังไม่มีลูก ผมจะชอบเล่นกับเด็กผู้ชาย จะไม่ชอบเด็กผู้หญิงเท่าไหร่ เพราะผมคิดว่าเด็กผู้หญิงชอบกรี๊ดโวยวาย แก่แดด แต่ไม่ได้ถึงขั้นไม่ชอบเด็ก แล้ววันที่ผมรู้ว่าแฟนท้อง ผมก็อยากได้เด็กผู้ชายมากกว่าเด็กผู้หญิง แต่วันที่แฟนผมคลอดลูก ผมถึงกับทำอะไรไม่ถูกเลย เพราะได้เด็กผู้หญิง ไม่ใช่ไม่ดีใจนะครับ ดีใจแล้วตื้นตัน มาก ความรู้สึกก่อนทที่แฟนจะคลอด คือ ต้องผู้ชายนะ แต่พอคลอดออกมาความคิดแบบนั้นคือหายไปเลย กลับกลายเป็นความคิดที่ไม่ไมชอบเด็กผู้ชายขึ้นมาทันที วันเวลาผ่านมาเรื่อยๆอาการผมยิ่งหนักขึ้น คือแถวบ้านจะมีเด็กผู้ชายที่เป็นลูกของเพื่อนแฟน รวมถึงเด็กผู้ชายลูกของคนอื่นด้วย แต่ผมจะโฟกัสไปที่ลูกของเพื่อนแฟนเพราะ ลูกเขาชอบมาบ้านผม มาเล่นกับลูกผม ผมไม่ชอบเลย อาการมันจะเป็นประมาณว่า จะไม่ให้เข้าใกล้ลูกผมเลย เล่นด้วยได้แต่ห้ามแตะเนื้อต้องตัว ถ้ามาใกล้ปุ๊ปผมจะบอกทันทีว่า อย่าๆ ทำอย่างนั้นกับน้องไม่ได้ มีวันนึงไอเจ้าเด็กผู้ชายมันกำลังจะหอมแก้มลูกสาวผม ผมเห็นรีบตะโกนบอกเลยว่าเฮ้ย ห้ามๆ พร้อมกับกระโจนไปอุ้มลูกผมมา ผมก็เข้าใจนะว่าเขาอาจจะเล่นกันตามประสาเด็กแต่ผมคิดว่าถ้าให้เล่นได้ตั้งแต่ตอนนี้ตอนโตอาจจะติดเป็นนิสัย เเล้วถ้าเวลาผมหยุดงานอยู่บ้านกับลูกถ้าไอเจ้าเด็กผู้ชายมันมาเล่นด้วยในใจผมมันจะวูบวาบหมั่นเขี้ยว ไม่อยากให้มา เล่นเลย เเล้วถ้ายิ่งเวลาผมได้ยินไอเด็กผู้ชายมันร้องไห้โดยไร้เหตุผล ผมก็ยิ่งไม่ชอบเข้าไปใหญ่ แต่เวลาผมซื้อขนมอะไรมาให้ลูกก็ตามแต่ ถ้าเห็นไอเจ้าเด็กผู้ชายอยู่กับลูกผม ผมก็ให้ขนมมันนะ แต่คือพอมันกินหมดมันก็จะมาแย่งของลูกผม ยืนมองลูกผมกิน ยิ่งทำให้ผมยิ่งไม่ชอบเด็กผู้ชายเข้าไปใหญ่ แต่ไม่ได้เกลียดนะครับ แค่ไม่อยากให้เด็กผู้ชายคนไหน เข้ามาใกล้ลูกผม มากินขนมอันเดียวกับลูกผม(แบ่งกันได้)แต่ไม่ใช่กินด้วยกัน มาโอบลูกผม 

ผมผิดไหมที่มีความคิดแบบนี้ ผมดูเป็นคนใจแคบไหมครับขออนุญาติสอบถามเพื่อนๆหน่อยนะครับ