ไม่รู้จะเรียกมันว่ายังไงดี เเต่... ผมประสบปัญหานี้ตั้งเเต่หนึ่งปีก่อน มันเป็นปัญหาเกี่ยวกับความคิดเล็กๆจนกระทั่งก่อนหน้านี้ มันเริ่มมาจากการที่ผมเป็นคนที่เม่อเเทบจะบ่อยมาก เเละเป็นคนที่นอนหลับยากจึงมีเวลาคิดอะไรกับตัวเองค่อนข้างเยอะ ครั้งหนึ่งผมขบคิดเกี่ยวกับชีวิตของผมว่าผมจะทำอะไรดีในตอนที่ผมเรียนจบเเล้ว ผมคิดเเล้วคิดเล่ากระนั้นก็ยังไม่ได้คำตอบ เนื่องจากอาการเม่อเเละอาการนอนไม่หลับทำให้ผมต้องตกอยู่ในวังวนของความคิดที่หาคำตอบไม่เจอสักกะที เเละเมื่อนำปัญหาชีวิตเเละความสามารถที่อ่อนด้อยของตนที่กำลังวิตกเข้ามาคิดเเล้ว... ผมก็พบกับอาการที่เรียกว่าหมดไฟ หรืออาการที่ไม่รู้จะทำไรกับชีวิตดี ยิ่งบวกกับการที่เป็นคนคิดมาก ทำให้ผมรู้สึกผิดหวังกับตนเองจนต้องหาคำเเก้ตัวมาช่วยนั่นก็คือ "สุดท้ายเราก็ตายอยู่ดี ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ช่างมันเเล้วกัน" สิ่งนี้ทำให้ผมหายวิตกกังวล เเต่ทว่ามันกลับทำให้ผมต้องมีปัญหาทางด้านความคิดเข้ามาอีกครั้ง "สุดท้ายเเล้วมนุษย์ก็ต้องตายอยู่ดี งั้นจะเกิดมาทำใมนะ" มันคือปัญหาที่ทำให้ความคิดหนึ่งพุดเข้ามาเสมอเสมอเมื่อเจอปัญหา "พอมาคิดๆดูเเล้วชีวิตก็ไร้สาระนะ เกิดมาสุดท้ายก็ตาย งั้นเกิดมาทำใมวะ" เเละคำถามที่พุดเข้ามาอีกครั้งหลังจากเจอปัญหาก็มาในเเนวๆเดิมคือ"ชิงตายไปก่อนดีใหมนะ" จนปัญหามันหนักเข้าๆ เมื่อเจอความคิดเช่นนี้ซ้ำๆเราก็หยุดคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ไม่ได้เลย เเม้กระทั่งตอนขับมอไซค์ก็ยังคิดกับตัวเองว่าจะ"ขับเบี่ยงไปปาดหน้ารถคันนั้นดีใหมนะ" เเต่ก็มีความคิดหนึ่งมาหยุดไว้ก็คือ "อึ๋ยถ้ากูชนไปศพคงเละ"ภาพในหัวมันทำให้ผมชะงักกับการกระทำที่กำลังจะทำ เเละเมื่อเรานึกถึงความเจ็บปวดเรากลับไม่กล้า คงเป็นเพราะเรายังคงอยากมีชีวิตหละมั้ง ผมคิดงั้น จนนานวันเข้า... มันยิ่งหนักขึ้นเรื่อยๆ สิ่งที่ผมกังวลคือผมยังไม่อยากตาย ไม่อยากเจ็บปวด เเละเราก็รู้ว่าเงินที่ครอบครัวเลี้ยงเรามาก็เสียเงินไปมากเเค่ใหนตลอดชีวิตของเรา ตายไปก็ไม่รู้จะได้ไปใหนเรากลัว ไช่ผมกลัว ไม่อยากตาย เเต่กลับไม่สามารถหยุดความคิดพวกนี้ได้เลย เเละยิ่งนานวันเข้ามันยิ่งหนักจนผมไม่อาจหาเหตุผลมาอ้างที่จะมีชีวิตต่อได้ คติที่เคยใช้เช่น เรามีชีวิตอยู่เพื่อความสุข กลับไม่สามารถใช้ได้อีกต่อไป เพราะตรรกะที่บอกว่าชีวิตไร้สาระมันปัดตกความคิดผมไปกลายเป็นผมคิดว่า สมองเราสร้างความสุขเพื่อให้เรามีชีวิตเท่านั้น ทำใมเราจึงกินของอร่อยเเล้วมีความสุข ทำใมเราทำอะไรก็ตามที่ส่งผลดีต่อชีวิตเเล้วมีความสุข "เพราะสมองต้องการให้มีชีวิตไง" ไม่ว่าจะเล่นเกมดูหนังหรือฟังเพลง... หรือเเม้เเต่เรื่องตลกขำขัน พอมองดูเเล้วมันช่างไร้สาระสิ้นดี สิ่งยึดเหนี่ยวที่ผมมีตอนนี้คือบุญคุณ เเละความเจ็บปวดก่อนตาย มันทำให้ผมไม่กล้า ผมกลัวว่าสักวันสิ่งที่ผมยึดเหนี่ยวจะหายไป อยากปรึกษาจิตแพทย์เเต่กลับเป็นเเค่เด็กม.5 เราไม่รู้อะไรเลย เราอยากจะอยู่เเบบปกติอย่างคนอื่น ช่วยหาวิธีเอาความคิดพวกนี้ออกไปจากหัวหน่อยครับ สิ่งสำคัญที่ทำให้ผมไม่สามารถปัดความคิดนี้ออกไปได้คือผมคิดว่าชีวิตไร้สาระไปเเล้วทำให้ผมปัดตกความในการใช้ชีวิตบางประการออกไป.... ผมไม่รู้จะทำไงดี... ผมพยามอ้างหรือหลอกตัวเองด้วยคติที่ทำให้ต้องการใช้ชีวิตต่อเเต่ก็ไม่ได้ผล... คุณอาจจะหาว่าผมเพ้อไปเองก็ได้ เเต่ผมต้องการความช่วยเหลือจริงๆนะ