**ไม่มีสปอยล์สำคัญ**
**ความเห็นส่วนตัว**

.

.

"เล่าถึงชายที่ป่วยเป็นมะเร็ง ในช่วงเวลาชีวิตสุดท้ายจึงอยากกลับไปหาแฟนเก่าเพื่อบอกลา" ภาพยนตร์สะท้อนถึงความเห็นแก่ตัวของคนที่เอาตัวเองเป็นหลักแต่ไม่คำนึงถึงความรู้สึกคนรอบข้าง เรื่องนี้ผมประทับใจตั้งแต่ได้ไปดูในโรงและมีโอกาสได้ย้ำอีกครั้งหลังเข้าNetflix.

สิ่งแรกจะขอพูดถึงคืองานภาพไม่ว่าจะการจัดแสง การใช้มุมกล้อง ตำแหน่งวางตัวละคร ทำได้สวยงาม และมี หว่องกาไว มาเป็นโปรดิวซ์ ซึ่งจะได้เห็นMood&Toneแนวหว่องกาไวผสมอยู่ในเรื่องด้วยถ้าชอบเสพงานภาพผมแนะนำให้ดูครับ ด้านนักแสดงโดยเฉพาะ ไอซซึ เข้าถึงบทบาทคนเป็นมะเร็งได้อย่างสมจริงๆ ไม่ว่าจะกายภาพที่ยอมลดน้ำหนักจนผอมซูบ กิริยาท่าทาง. ก่อนเป็นมะเร็ง หลังเป็นมะเร็ง ถ่ายทอดออกมาได้แตกต่างเห็นได้ชัด รวมถึงคนอื่นๆ ทุกคนมีซีนปล่อยของ ระเบิดอารมณ์เป็นของตัวเอง.

ส่วนวิธีเล่าเรื่องผมชอบตรงที่ใช้ตลับเทปบทเพลงเป็นตัวนำพาผู้ชมไปสู่เรื่องราวตัวละครแต่ละคน รวมถึงการสลับอดีตไปมากับปัจจุบันแอบเป็นดาบสองคมอาจจะให้คนตามไม่ทันได้แต่ก็เป็นข้อดีที่ทำให้คนสามารถซึมซับตัวละครมันก็เป็นสาเหตุที่ทำให้ผมอินและเข้าใจความรู้สึกของตัวละครว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ในปัจจุบัน ส่วนของดนตรีเพลงประกอบติดหูผมมาก แอบตามฟังหลายๆเพลงเมื่อดูจบ รวมถึงรู้สึกคันคอ กระหายเบียร์ เหล้า จะมีอยู่หลายซีนที่ผู้กำกับกำลังยั่วเราให้กระหายอยู่.