สวัสดีค่ะ ขอปรึกษาผู้ที่มีประสบการณ์ หากไม่เข้าใจขออภัยด้วยนะคะ

ปีนี้เรามีแพลนที่จะไปเรียนที่ ตปท ( ไม่ไกลจากไทย) คาดว่าปลายปีนี้หรือต้นปีหน้าค่ะ เดิม พ่อแม่เราแยกทางกัน แล้วคุณแม่ก็แต่งงานใหม่กับคนประเทศที่เราจะเรียนค่ะ โดยแม่เองอยากให้เราไปอยู่กับท่าน เพราะเป็นห่วง เราเป็น ผญ ทำงานอยู่ที่ กทม คนเดียวค่ะ ปัจจุบันแต่เราอยู่กับแฟน  ทีนี้เราได้บอกแฟนเราประมาน 1-2 ปีที่ผ่านมาแล้วว่าเราจะไปเรียนต่อนะ อาจจะอยู่กับแม่ที่นู่นเลย ตอนแรกเค้าดูไม่กังวลอะไรค่ะ เราคุยกันหลายครั้งมาก ทำงานที่นู่นส่งเงินมาส่งเงินมาซื้อบ้านที่ กทม ซักหลัง ถ้าแต่งงานมีลูกเราก็สามารถส่งลูกเรียนที่นู่นได้เลย ทั้งครอบครัวฝั่งเราและแฟนไม่ได้มีปัญหาเรื่องเงินนะคะ อีกทั้ง พ่อแม่แฟนเค้าสนับสนุนอยากให้ลูกชายเค้าไปสร้างอนาคตด้วยกันที่นู่น แต่ดูเหมือนว่าเค้าไม่อยากไป พอมาช่วงนี้ที่เราเริ่มเตรียมตัวสอบ ประเทศเริ่มเปิด เราหาสมัครเรียนมหาลัย (เราเรียนต่อโท) เรากลับทุกข์ใจมาก เพราะ เวลาคุยกันเรื่องที่เราจะไปเรียนต่อเค้าจะทำตัวนิ่ง ไม่พูดไม่จา เรารู้สึกแย่ค่ะน้ำตาเราไหลแทบทุกครั้ง  โดยสาเหตุที่ทำให้เรารู้สึกแบบนั้นคือ
1. แฟนเราบอกกับเราว่าถ้าไปนานแล้วเค้าไม่รออย่ามาเสียใจนะ (คงอยากสร้างครอบครัว) โดยเรามั่นใจในตัวเองมาตลอดว่าเรามั่นคง ไม่มีมือที่ 3 แน่นอน
2. แฟนเราบอกเลยว่าจะพูดยังไงเค้าก็ไม่ไปอยู่กับเรา
3. แฟนเราไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเรียนต่อ โท ทั้งๆที่ ป.ตรีก็พอแล้ว ลาออกจากงานก็ไปสมัครที่ใหม่อัพเงินเดือนไปสิ แต่ในมุมของเราคือเราต้องการกระบวณการคิด ความมั่นคงในชีวิตค่ะ เราอยากให้ครอบครัวที่เราวาดฝันไว้ว่าเราจะสามารถดูแลลูก ดูแลเค้าได้โดยให้ลูกมีคุณภาพชีวิตที่ดีค่ะ 

สิ่งที่เราอยากได้คือคำแนะนำค่ะ ว่าเราควรจะจัดการตัวเอง/ความรู้สึกตัวเองยังไง หรือว่าเราขาดสิ่งไหนที่จะพอเข้าใจในมุมของแฟนเราบอกได้นะคะ เผื่อจะคิดทบทวนใหม่อีกครั้งค่ะ 

ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำตอบค่ะ