ป้ามาตอบในฐานะที่มีลูกคนที่ 2 ตอนอายุ 43 ปีเท่าแม่หนูเลยนะคะ ที่อยากมีลูกอีกคน เพราะเรา (ป้ากับสามี)รู้ว่าเราไม่สามารถอยู่กับลูกได้ตลอดชีวิต สิ่งที่เราจะให้เค้าได้นอกจากการศึกษา ทรัพย์สินเงินทองแล้วก็คือมิตรแท้ก็คือพี่น้องนั่นเอง ทั้งที่รู้ว่าการมีลูกในวัยนี้มีความเสี่ยงมากมายแต่ก็เต็มใจรับความเสี่ยงนั้น ใหนจะเงินทองที่ต้องจ่ายเพิ่มอีก ลูกคนโตพอรู้ว่าจะมีน้อง (อายุ 4 ขวบ) เค้าบอกไม่เอาท่าเดียวค่ะ บอกแม่กับพ่อจะรักเค้าน้อยลง เราก็พยายามปลอบและให้เค้าได้ใกล้ชิดน้องในท้อง พาไปดูตอนหมออัลตราซาวด์ ให้เค้าจับท้อง แต่สุดท้ายก็ไม่เอาน้องท่าเดียว จนพอป้าคลอดน้องคนที่ 2 ป้าก็ยังให้ความรักกับคนพี่เหมือนเดิม แต่ก็ต้องดูแลน้องคนเล็กด้วย เราไม่มีพี่เลี้ยงต้องดูแลกันเอง ทำงานประจำกันทั้งคู่ จนสักพักคนพี่บอกมาในวันหนึ่งว่า การมีน้องอ่ะดี เค้ามีเพื่อนเล่น และไม่คิดว่าแม่จะรักเค้าน้อยลง ตรงกันข้ามแม่กลับรักเค้ากับน้องมากยิ่งขึ้นอีก ช่วงโควิดที่ใครๆต้องรักษาระยะห่าง พี่น้องสองคนก็จะเล่นกัน ทะเลาะกันบ้าง แต่ก็ไม่เคยโกรธกันนาน การมีพี่น้องที่ดี ที่รักกัน คือที่สุดของความดีใจของพ่อแม่นะคะ ดีใจที่เห็นเค้า่รักกัน ช่วยเหลือกัน เพราะในวันที่พ่อแม่ไม่อยู่แล้ว เค้าจะเป็นมิตรแท้และเป็นที่พึ่งของกันและกันได้ค่ะ

หนูลองปรับใจดูนะคะ เข้าใจอยู่ว่ามันยากเป็นลูกคนเดียวมานาน แต่สักพักหนูจะปรับได้และรักน้องมากขึ้นๆค่ะ