ความสนิทระหว่างเเม่กับเราค่อนข้างห่างเหิน ด้วยเพราะเเม่เราเป็นคนโฟกัสเรื่องงานตลอด เราก็อยากทำอะไรสักอย่างเพื่อเเม่ เเต่สิ่งที่ได้กลับมาทุกครั้งมักเป็นการปฎิเสธเช่นชงกาเเฟให้เเม่เเม่ก็ไม่กิน ไปซื้อยามาให้เเม่คอนเเม่ปวดหัวก็ไม่กิน ไม่ๆๆๆไปสะทุกๆอย่างที่เราทำให้เพื่อเเม่ 
   ที่เราเสียความรู้สึกมากที่สุดคงเป็นตอนที่เราตั้งใจทำกับข้าวให้เเม่ทั้งตอนเย็น เพื่อรอให้เขากลับมาจากการทำงาน เเต่สิ่งที่ได้คือประมาณว่า
เขาปฎิเสธที่กินกับข้าวที่เราทำให้ เราดึงเเม่ให้มานั่งกินกับเราด้วยเเต่สิ่งที่เขาตอบมาคือ"ไม่เอาๆไม่กินๆ" "กินมาจากที่ทำงานเเล้ว"เราก็พยายามตื้ออีกรอบ คำตอบที่ได้กลับมาก็"เเกกินให้หมดไปเลย" "เเม่ไม่ชอบกับข้าวเเบบนี้"เเล้วก็วนอยู่คำเดิมๆว่า"ไม่เอาไม่กิน"

มันเสียความรู้สึกมากนะเเม่ นี่คือหนูอยากบอกเเม่ไปเเบบนั้น คืนนั้นเรานั่งกินข้าวคนเดียวทั้งน้ำตา เสียใจ ในหัวมีเเต่ว่าเราทำอะไรให้เเม่เบื่ออีกรึเปล่า เพราะยอมรับว่าเราอาจทำนิสัยไม่ดีใส่เเม่ในบางครั้ง ทำให้เเม่เบื่อพฤติกรรมความขี้เกียจหรือสกมกเราบ้างหรือเเม่เกลียดเรา.ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ