อยากถามคนมีประสบการณ์เรื่องความรักแนวนี้ค่ะ

กระทู้คำถาม

ประสบการณ์ความรัก ปัญหาความรัก ประสบการณ์ชีวิตคู่

เรากับแฟนคบกันตอนอยู่ปี1เทอม2 ตอนนี้จบปี3ขึ้นปี4แล้ว 2 ปีได้แล้วค่ะ เราเรียนมหาลัยเดียวกัน คณะเดียวกัน เอกเดียวกัน ชั้นปีเดียวกัน แล้วก็ห้องเดียวกัน ส่วนตัวเราเป็นคนไม่ชอบใครง่ายๆ แต่กับคนนี้พอได้ใกล้ชิด เรามีความรู้สึกว่ายิ่งใกล้ยิ่งรักยิ่งผูกพันธ์ เค้าเป็นแฟนคนแรกของเรา และเราก็เป็นแฟนคนแรกของเค้า เค้าเป็นคนเรียนเก่งมาก A B+ ตลอดเลย มีความเป็นผู้นำ เคยเป็นประธานชั้นปีด้วย ช่วงคบได้2-3เดือนแรก เค้าเป็นห่วงเรามาก ไม่สบายหรือเป็นอะไรทีจะต้องแชทหาเราตลอดว่าให้ไปหามั้ย ทั้งๆที่บ้านเราก็ห่างกัน 10โลกว่าๆได้ เค้าใส่ใจเราหมดเลย มาบ้านเราบ่อยมาก จนพ่อแม่เราแซวจนเขินประจำ มีหวง มีหึง เราอยากไปไหนเค้าก็พาเราไปเหมือนคู่รักหวานๆปกติ โรแมนติกบ้าง ทั้งโอบ กอด จูบ หอมแก้ม วันเกิดเราเค้าก็เอารูปตอนเราเด็กๆไปลงสตอรี่ให้ วันวาเลนไทน์เค้าก็แชร์สตอรี่เรา ลงหัวใจหวานๆให้ แต่หลังจาก2-3เดือนผ่านไปจนถึงปัจจุบัน เรารู้สึกว่าเค้าเปลี่ยนไป โมเม้นหวานๆที่เคยทำเค้าหายไปเลย จากที่เคยหอมก็เป็นเราทำฝ่ายเดียว กอดก็กอดอยู่ฝ่ายเดียว แม้กระทั่งวันครบรอบที่คบกันปีแรกขนาดทะเลอะกันอยู่ เค้ายังไม่คิดที่จะทักมาหาเราเลย กลายเป็นเราที่ทักไปก่อนแล้วขอโทษ ทุกครั้งที่ทะเลาะกันเราไม่เคยใส่อารมณ์กันนะคะ ประมาณว่างอลกันแล้วก็หายไป แต่ทุกครั้งที่คืนดี เราเป็นฝ่ายทักไปก่อนตลอด แล้วเราก็ต้องขอโทษ ทั้งที่เราก็เจ็บแล้วก็เสียใจ ในใจก็กลัวจะเสียเค้าไป จากที่เคยมาบ้านเราเค้าก็แทบจะไม่มาแล้ว มีแค่มาส่งเราเฉพาะวันศุกร์หลังเลิกเรียน ที่ส่งแค่วันศุกร์เพราะวันนี้เราต้องไปเรียนอีกที่นึงใกล้บ้านเรา แต่ก็ไม่ทุกศุกร์ เพราะบางครั้งก็เรียนออนไลน์ จนมาต้นปีที่ผ่านมานี้เค้าซื้อตุ๊กตาตัวแรกให้เรา เป็นของขวัญชิ้นแรกด้วย เราก็ดีใจมากนะ แต่มีเฟลๆบ้าง ตอนเราขอบคุณเค้า เรากอดด้วย แล้วเค้าหน้านิ่งมาก ไม่กอดกลับด้วย แต่ก็ยังดีใจที่ซื้อตุ๊กตาให้เรา แล้วก็มีช่วงนึงเราได้อยู่กับเค้านานหน่อย 3 วันเต็มๆ คือเราไปสอบใบประกอบวิชาชีพครูตจว. แล้วเราไปนอนบ้านน้า เราชวนเค้าไปด้วย เค้าก็ไป แต่ช่วงนั้นเค้าทำเรารู้สึกดีมากตลอดเกือบ3วัน เค้าทั้งเตรียมข้าวเช้า รีดผ้าให้ เป่าผมให้หนีบผมให้ จนมาวันกลับ เพื่อนเราพ่อแม่ไม่มารับ เราเลยชวนกลับด้วย เราก็ให้เพื่อนนั่งกระบะหลังมีหลังคา แล้วแฟนเราก็บอกว่าจะไปนั่งหลังกับเพื่อนเรา เราก็บอกหน้าก็ว่างอยู่ไม่มานั่งด้วยกัน แฟนเราก็เหมือนเสียงแข็งใส่ แล้วพูดว่าหน้ามันว่างที่ไหนหล่ะน้องก็นั่งด้วย ตอนนั้นเราน้อยใจมาก เพราะที่นั่งมันนั่งได้ 3 ที่เลย เรา น้อง แฟนอีกคนก็นั่งพอ แล้วทำไมต้องไปนั่งกับเพื่อนเราข้างหลัง ของก็เยอะ นั่ง2คนก็จะเต็มแล้ว แฟนไปอีกเป็น3 ยิ่งกว่านั่งหน้ารถอีก ครั้งนั้นเป็นครั้งที่เรางอลมากที่สุด ก่อนกลับก็ไปเดินห้างต่อ เราหนีไปเดินคนเดียว กะว่าจะให้แฟนมาง้อเต็มที่ สุดท้ายก็เดินเศร้าอยู่คนเดียว บางครั้งก็ตั้งใจเดินไปเจอนาง เพราะนางเดินกับพ่อแม่แล้วก็น้องเรา นางก็เข้ามาถามนะว่าเป็นไร แต่เราไม่พูดเอง (รอบนี้เราโทษตัวเองจนทุกวันนี้ว่าทำไมไม่พูดไป) แล้วเราก็เดินหนีไป สุดท้ายจนกลับขึ้นรถ นางก็มานั่งหน้ากับเรา นั่งข้างเรา เพราะแม่เราน่าจะรู้ว่าเราเป็นอะไร แล้วเราก็แอบหลับกะว่าจะซบนาง อยากรู้ว่านางจะทำอะไร แล้วนางก็อบอุ่นกับเราเป็นครั้งแรกหลังจากที่นางไม่เคยทำกับเราแบบนี้มานานมาก นางจับหัวเราไปซบไหล่นาง จับมือเรา จับนิ้วเรา ลูบหัวเรา แต่พอถึงบ้านนางก็ไม่พูดอะไรเลย แล้วก็ขี่รถกลับบ้านนางไป แต่พอถึงบ้านนางก็พิมมาขอโทษเรา นางบอกว่าไม่รู้ว่าเราโกรธอะไรนาง จนเราก็เปิดอกคุยกัน สรุปแล้วเราร้องไห้หนักมาก นางบอกอยากให้เรานั่งสบายๆ ไม่อยากไปเบียด แต่ในใจเราอยากให้นางมาอยู่ข้างๆเรา ตอนคุยกันทั้งร้องไห้รู้สึกผิดเสียใจผิดหวังปนกันไปหมดเลย จนมาเดือนเมษาจะวันเกิดเราอีก2วัน เราติดโควิด นางปลอบเราว่าเดี๋ยวก็หาย ไม่เป็นอะไรหรอก นางก็ปลอบเราดีอยู่นะ จนวันเกิดเราล่าสุด 11เมษาที่ผ่านมา นางก็ไม่คิดที่จะลงอวยพรวันเกิดให้เราเลย มีแค่บอกในแชทปกติ ว่า "ไม่รู้จะอวยพรอะไร จะให้บอกรัก ก็รักทุกวันอยู่แล้ว" แล้วนางก็บอกว่า "ว่าจะไปหา เอาของขวัญไปให้ซะหน่อย อดเลย" สรุปนางก็ยังไม่ได้สั่งของให้เราหรอก นางมาบอกทีหลังว่ายังไม่ได้สั่ง แต่จะสั่งละ สรุปก็ไม่รู้ว่าตอนนี้เราจะได้ของขวัญวันเกิดมั้ย จนเราหายโควิดนางก็ไม่คิดที่จะมาหาเรา แล้วไม่กี่วันที่ผ่านมาเราชวนนางไปคาเฟ่ นางบอกเราว่า "ให้พ่อกับแม่พาไปสิ ช่วงนี้อากาศร้อน ไม่อยากไป ไม่อยากทำให้พ่อกับแม่นางผิดหวัง" อะไรของนางไม่รู้ ประมาณว่าจะตั้งใจเรียน ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ นางเคยสัญญากับเราว่าหลัง20เมษา ส่งวิจัยเสร็จก็ไม่มีอะไรแล้ว เหลือแค่ทำแผนฝึกสอน แล้วนางก็ไม่พาเราไป เรานอยมากจนไม่ชวนนางอีก เราเลยบอกถ้าพร้อมเมื่อไหร่ก็บอก เราจะไม่เป็นฝ่ายชวนแล้ว ที่เราชวนเพราะเราคิดถึงนางมาก ไม่เจอกันตั้งแต่23มีนา จนตอนนี้10พค.แล้ว เราก็อยากจะรู้ว่านางไม่คิดถึงเราเลยหรอ พ่อแม่นาง นางก็ไม่เคยพาเราไปเจอเลย แม้แต่ในบ้านนาง นางก็ไม่เคยพาเราเข้าไป ไปทีไรก็อยู่แต่หน้าบ้าน แต่บ้านเรา เราเปิดเผยเต็มที่เลยทั้งตายายป่าย่า พ่อแม่น้าเรารู้หมด แต่พอเราถามนางว่าพ่อแม่นางรู้ยังว่าเราคบกัน นางบอกรู้แล้ว แต่ก็ไม่เคยพาไปหาสักครั้ง บอกแม่ไม่ว่าง พ่อกลับดึกตลอด เฟสบุ๊คไอจีนางไม่เคยเปิดเผยให้ใครรู้เลยว่าเราเป็นแฟนนาง แต่ก็เข้าใจว่านางไม่ค่อยเล่นนะ แต่ก็เคยบอกให้เปลี่ยนสถานะในเฟสนางก็บอกเอาไว้ก่อน บางครั้งอยู่กับเพื่อน เพื่อนพาแฟนมาด้วย เพื่อนก็ถามเราตลอดแฟนไม่คิดจะมาหาเลยหรอ ไม่คิดถึงหรอ เป็นคำถามที่เจ็บมาก แต่เราก็กลืนความรู้สึกลงไปแล้วตอบเพื่อนว่า "จะมาทำไม มันก็มันงานมัน มันติดบ้าน ก็เหมือนกูนี่แหละ อยู่แต่บ้านวันๆอะ" ลืมบอกว่าเราก็เป็นเด็กติดบ้านนะ แม่เราเป็นคนที่ชอบให้ลูกอยู่ด้วย ไม่ค่อยให้ออกไปไหน ตอนนี้เราสับสนก็ความรู้สึกของเรามากเลยว่าเราคิดมากไปรึเปล่า แต่เราเคยบอกแฟนเราแล้วนะเริ่องพวกนี้ นางบอกว่าความคิดนางโตกว่าคนวัยเดียวกันแล้ว นางอยากมีอนาคตการงานที่ดี นางไม่อยากให้พ่อแม่นางเสียใจ ทำไมเราต้องหวานเหมือนคนอื่นด้วย วิธีแสดงความรักต่อกันมีตั้งเยอะแยะ นี่คือคำพูดของนาง เมื่อก่อนนางก็เคยบอกว่าจะมีเราคนแรกแล้วก็คนเดียว แต่ตอนนี้นางบอกไม่รู้เหมือนกันว่าอนาคตจะเป็นยังไง มันไม่แน่ไม่นอน เรามาคิดดูก็ว่าจริง แต่ในใจก็แอบน้อยใจ แต่นางก็ชอบพูดถึงอนาคตกับเรานะคะ เรื่องมีลูก เรื่องบ้านที่จะสร้าง เรื่องอาชีพ เรื่องการงาน แต่นางก็เคยบอกเมื่อก่อนที่นางเคยทำกับเรามันไม่ใช่ตัวตนของนาง ที่เคยหวานๆด้วย แต่ปัจจุบันคือตัวตนของนาง แล้วนางก็ไม่เคยโทรมาคุยกับเราเลยนะ มีแต่เราเป็นฝ่ายโทรไปหา บางครั้งก็ตัดสายบอกรอแป๊ปบ้าง ยังไม่ว่าง ยังไม่พร้อมบ้าง แต่นางก็คุยแชทกับเราทุกวันเลย ไม่มีวันไหนที่ไม่คุยกัน จนบางครั้งเราแอบน้อยใจมากว่านางรักเราน้อยลงหรอ หรือเราคิดมากไปเอง
ใครเคยมีแฟน แล้วเป็นแบบนี้เค้ายังรักเราอยู่ใช่มั้ยคะ หรือว่าเค้ารัก แต่รักน้อยลง หรือว่าเราคิดมากไปเอง ชีวิตความรักทั่วไปเป็นแบบนี้รึเปล่าคะ หรือว่าเค้าอยากจะสร้างชีวิตให้ดีก่อน