สวัสดีค่ะ คือ เราอายุ 26 ปีแล้ว กำลังเรียนทุนอยู่ค่ะ (มีเงินเดือน-ไม่กวนพ่อแม่แล้ว) คาดว่าอีก 2 ปีจะจบ

ชีวิตปัจจุบัน : เราอยู่หอ กลับบ้าน ส อา. เดือนนึงประมาณ 1-2 ครั้ง ทีนี้กลับบ้านมาก็จะเจอพ่อกับแม่อยู่ตลอด พ่อรับสอนพิเศษเด็ก และแม่ทำงานประจำอยู่ค่ะ

ปัญหาคือ : แม่บอกว่า เดะแม่จะทำงานอยู่ กทม. อีก 1 ปีนะ จากนั้นแม่จะกลับลำปางไปอยู่กับยาย ยายอายุมากแล้วแล้ว (เราบอกแม่ว่า พายายมา กทม. มั้ย อยู่ด้วยกัน - แม่บอกว่า ยายอยากอยู่บ้านเดิมมากกว่า เพราะที่นั่น ก็รู้จักกันทุกคน มีสวน นา ต้องดูแล และมีพี่น้องยายอยู่ด้วย เหลือกันอยู่ 3 คนแล้ว ไม่อยากจากบ้าน จากกันไปไหนแล้ว)

ส่วนพ่อก็บอกว่า ป้าอายุเยอะแล้ว พ่อก็จะอยู่บ้านป้า ช่วยดูแลป้า (บ้านป้าจะมี ป้า, ลุง, อา และ พี่สาว(ลูกพี่ลูกน้องเรา) อยู่ด้วยกัน) บ้านป้าใหญ่ เปิดรับเลี้ยงเด็ก ( - แก๊งค์นี้ เขาชอบไปเที่ยววัดด้วยกัน ส อา ตลอดเลย บางทีก็ไปสวนด้วยกัน ไปวิ่งด้วยกัน  - พ่อเลยอยากมาอยู่บ้านป้ามากกว่า เพราะไม่เหงา และมีพี่น้องช่วยดูแลกัน)

ทีนี้ในส่วนเรา ความมีเหตุผลของสมองก็บอกว่า โอเค ถูกแล้ว พ่อแม่ดูแลเรามาตลอด แม่ก็อยากกลับไปดูยายบ้าง พ่อก็อยากกลับไปดูแลป้าบ้างก็ถูกแล้ว เราเป็นผู้ใหญ่แล้ว ก็ควรดูแลตัวเองได้ อยู่ได้ด้วยตัวเอง อยู่บ้านคนเดียวได้ ก็ต้องตามนี้แหละ

แต่มุมความเป็นเด็กที่มีอยู่เล็กๆๆๆ ส่วนลึกในจิตใจ ก็ไม่อยากให้พ่อแม่ไปไหน อยากให้พ่อแม่อยู่บ้านกับเรา เพราะเราใกล้จะจบแล้ว อยากให้พ่อแม่อยู่บ้านตลอดไป ไม่ต้องทำงานอะไร เราจะเลี้ยงเอง แค่อยู่บ้านกับเรา แต่ก็พูดออกไปไม่ได้ กลัวทำพ่อแม่ลำบากใจ ไม่อยากทำตัวเป็นลูกแหง่

คำถาม : เราควรจัดด้านความคิดยังไงดี ให้ยอมรับได้ 100% ว่า ok เราอยู่ได้ เป็นผู้ใหญ่แล้ว ดูแลตัวเองได้ สบายมาก ประมาณนี้ค่ะ

มีใครเจอเหตุการณ์ประมาณนี้บ้างมั้ยคะ

ตอนเด็กๆคิดว่า อายุประมาณ 25-26 ขึ้นไป ต้องเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว โตแล้วมีเหตุผล สุขุม รอบคอบ เก่ง การตัดสินใจดี ดูแลคนอื่นได้ ไม่ผิดพลาด ตัดภาพกลับมาปัจจุบัน เราเองก็ไม่ได้เป็นผู้ใหญ่ขนาดนั้นเลย แค่มีเหตุผล มีความคิด โตกว่าเดิมแค่นั้นเอง ด้านทักษะก็ต้องพัฒนาไปต่อตลอด ไม่งั้นก็ล้าหลัง  - นอกเรื่องมาไกลมาก ขออภัยค่ะ