จะว่าแปลกไม่แปลกขึ้นอยู่กับคู่สนทนาที่คุยด้วยจริงๆค่ะ เราเรียนมหาลัยอินเตอร์ที่ญี่ปุ่นและมีเพื่อนต่างชาติอื่นๆอีกเพราะฉะนั้นบางทีเราพูดผสมกัน 3 ภาษา++เลยค่ะ

เราเข้าใจมากๆว่าในแต่ละภาษามันจะมีคำศัพท์ที่เราคิดไม่ทันหรือบางทีในภาษานั้นๆมันมีความหมายตรงตัวกับความหมายที่เราอยากใช้มากกว่าภาษาไทย ตอนที่เราเรียนอยู่ที่ญี่ปุ่นยิ่งหนักเลยเพราะนักเรียนรวมถึงอาจารย์บางทีพูดอังกฤษผสมญี่ปุ่นเป็นเรื่อปกติเลยค่ะ เราเคยคุยกับเพื่อนคนเกาหลีในประโยคเดียวใช้ 4 ภาษาผสมกัน(ไทย,เกาหลี,อังกฤษ,ญี่ปุ่น)แต่ต่างคนต่างเข้าใจซึ่งกันและกันก็คือจบค่ะ รู้เรื่อง สื่อสารได้ (เพื่อนเกาหลีคนนี้รู้ภาษาไทยเหมือนกัน)

เราอยู่ในสังคมม.ปลายและมหาลัย(+ที่ทำงานด้วยเพราะในทีมที่ทำงานร่วมกันก็ใช้ภาษาญี่ปุ่นได้)ที่เพื่อนรอบตัวเข้าใจ 3 ภาษาคือไทย,อังกฤษ,ญี่ปุ่น เพราะฉะนั้นเราพูดผสม 3 ภาษามาตลอด 10 กว่าปี คือพูดไปยังไงอีกฝ่ายก็เข้าใจ แต่เราจะเลือกใช้แค่กับคู่สนทนาที่เรารู้ว่าเค้าจะเข้าใจภาษาที่เราพูดค่ะ ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่เพราะมันอาจจะไม่สมบูรณ์สักภาษาเลยพยายามฝึกในตัวเองอธิบายเป็นภาษาใดภาษาหนึ่งให้ได้ดีอยู่ค่ะ เวลาคุยกับพ่อแม่หรือคนที่บ้านก็พยายามพูดไทย อธิบายเป็นภาษาไทยหรือบางทีคำติดปากเรามากก็สอนพ่อแม่ไปเลยค่ะว่าคำนี้มันแปลว่าอันนี้นะ ฮ่าๆ

เพื่อนจขกท.แค่อาจจะไม่เข้าใจเฉยๆก็ได้ การแยกสมองเรียนภาษาหลายๆภาษามันไม่ได้ง่ายเลยค่ะ หรือไม่ก็พูดเป็นอังกฤษล้วนไปเลยก็ได้นะคะถ้าคิดไม่ออกจริงๆ เพราะเราก็เคยเถียงภาษาไทยกับเพื่อนอยู่ดีๆก็เปลี่ยนภาษามาฉอดอังกฤษล้วน ญี่ปุ่นล้วนใส่กัน งงมากว่าทำไม