จขกทอายุ26แล้วค่ะ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีแฟน ตอนเรียนมัธยมมีกุ๊กกิ๊กบ้างแต่ไม่ทันได้คบกันจริงจังก็มีเรื่องให้ต้องเลิกรากันทุกคน
พอขึ้นมหาลัยก็วาดฝันอยากจะมีแฟนตามหนังสือนิยายรักหวานแหววที่เคยอ่านตอนเด็กๆ แต่บทนางเอกนิยายกลับไม่วนมาถึงเราซักทีค่ะ
พอเรียนจบ เพื่อนๆก็ทยอยมีแฟนกันไปเกือบหมด
จนบางครั้งเราก็หมดความมั่นใจในตัวเองหลายครั้งนะคะ ว่าเอ๊ะ เราสวยไม่พอ เก่งไม่พอ โดดเด่นไม่พอสินะ ไม่เหมือนเพื่อนคนนั้นสินะ 
ถึงไม่มีใครเข้ามาแบบจริงจังสักคน เราลองทุกอย่างแล้วค่ะ เปิดใจทุกวิธี ลองทักสตอรี่ ทักแชทคนที่ชอบก่อน ก็กินแห้วตลอด
เพื่อนๆเจอแฟนจากแอปหาคู่ เราก็ลองเล่น ก็เจอแต่คนมีแฟนแล้วมาหลอกคุยด้วย ประมาณนี้ทั้งนั้น
 
แต่เพื่อนก็ปลอบใจค่ะ ว่ามันอยู่ที่จังหวะเวลามากกว่า เราแค่ยังไม่เจอคนที่จะเข้ามาเท่านั้นเอง
ตอนนี้ถามว่าเราอยู่ได้มั้ย อยู่ได้ค่ะ อยู่มา20กว่าปีแล้ว สบายมาก55555
แต่พอเพื่อนๆ พี่น้องในครอบครัว เริ่มทยอยมีแฟนเริ่มแยกครอบครัวออกไป
เหมือนบางที เราจะเป็นฝ่าย available สำหรับทุกคนเสมอ เพราะpriority ของเรามีแค่ครอบครัวและ เพื่อน
แต่เพื่อนก็จะมีแฟนที่เหมือนเป็นคนๆเดียวกันอยู่แล้ว ที่มาก่อนเสมอ ซึ่งมันปกติมากนะคะ ไม่ได้น้อยใจอะไรเลย 
แค่คิดว่าเอ้อ เราจะมีโอกาสแบบนั้นบ้างมั้ยนะ 
 
บางคนก็บอกนะว่า อยู่คนเดียวสบายจะตาย ดีกว่าตอนมีแฟนเยอะ เราก็อยากรู้สึกแบบนั้น อยากพูดได้เต็มปากแบนั้นเหมือนกันค่ะ5555555
ทำยังไงให้ตัวเองไม่มีความคิดอยากมีแฟนอีกดีคะ อยากปลงๆ แฮปปี้กับความโสดที่น่าจะอยู่ไปอีกนานจริงๆแบบไม่ฝืนจังเลยค่ะ
หรือใครมีความคิดแบบเดียวกันมาแชร์ได้นะคะ
เวิ่นเว้อนิดนึงเพราะอัดอั้นและดึกแล้วฟุ้งซ่านนิดหน่อยค่ะ55555555