เรื่องยาวหน่อย  เขียนงงๆ ขอโทษด้วยนะ แผลยังสดอยู่เลยครับ

คือได้คุย ๆ กับน้องคนนึง  เก่งแหล่ะ  เก่งมาก  เป็นสาวรุ่นใหม่ที่อนาคตไกล แถมทัศนคติดี
ตอนตกลงคบกันเพื่อดูใจก่อนเป็นแฟน  เธอบอกว่า  ขอให้เป็นตัวของตัวเองที่สุด  มีอะไรแย่ ๆ อย่าปิดบัง  เธออยากรู้ตัวตนจริงๆ จะได้ไม่เสียเวลา  และเธอจะทำแบบเดียวกัน

ตอนแรกก็กลัวนะ  ตั้งแต่เกิดมาจะจีบสาว คบสาว ก็พยายามทำตัวให้ดูดี  อะไรไม่ดีก็ไม่กล้าให้รู้  เลยไม่ชิน ทะเลาะกันหลายที ตรงที่ผมยังติดแบบเก่า  เธอก็ว่าไม่ไว้ใจกัน แล้วก็เสียเวลาถ้ามารู้ทีหลัง  เธอขอให้ไว้ใจ เป็นตัวของตัวเอง

เธอว่า
ถ้ารับได้  เราจะได้มีความสุข
ถ้าปรับ ถ้าเปลี่ยน ได้  เราจะได้พัฒนา
ถ้ารับกันไม่ได้  เราจะได้ไม่เสียเวลากันและกัน

พอผมเริ่มอยู่กับเธอเรื่อย ๆ ยอมรับมีความสุขมากๆ  อะไรๆ ก็ให้เธอรู้หมด  เรื่องแย่ๆ  อุบาทว์ๆ  เธอก็แค่หัวเราะ  หรือทำหน้ายี้แล้วส่ายหัว  เสื้อผ้าเก่าขาดเธอก็ไม่ว่า  ใช้ของถูกเธอก็ชื่นชมว่าใช้เงินเป็น  ข้าวของสมบัติมีไม่มาก แต่ละอย่างก็ของมือสอง เธอก็ว่าไม่เห็นเป็นไร  ของใช้ที่ชอบจะเก่า จะกากแค่ไหน  เธอก็ปล่อยให้ผมใช้ผมชอบอย่างนั้น  เธอว่าไม่มีอะไรที่กากเกิน  ของทุกอย่างย่อมมีคุณค่า ถ้าเราพยายามหาแง่มุมให้เจอ เธอรับได้หมด

ขนมตกพื้น หยิบมาปัดๆ บอกเชื้อโรคลาป่วย  กินได้  เธอก็หัวเราะ
นาฬิกาของผมไม่ใช้สมาร์ทวอช แต่เป็นดิจิตอลกรอบพลาสติกการ์ตูนเก่าๆ เธอก็ว่าคลาสสิก
กางเกงในอาแปะ  ใส่มานานชายเริ่มลุ่ย  เธอบอกขอให้สะอาด ใส่สบาย  อย่าเปิดให้ใครเห็นก็พอแล้ว
แตะหูคีบ เสื้อห่าน เธอบอกมีเงินเท่าไหน ก็ใช้เท่านั้น ถือเป็นเรื่องดี
มือถือจะเก่ามือสอง จะถูกแค่ไหน ขอแค่ส่งไลน์ โทรหาเธอทุกวันเธอก็พอใจแล้ว
ผมไปกับเธอ เจอของทิ้งข้างทาง เห็นว่าพอใช้ได้ขอเธอแวะเก็บ จะเอามาใช้  เธอก็ได้แต่อมยิ้ม  คอยเอาทิชชู่ หรือน้ำล้างมือเปื้อนให้  เธอว่า  ผมน่ารักดี รู้จักใช้ของที่ยังมีค่า

เราตกลงกันคุยๆ กันสองเดือนก่อนมาถามกันอีกทีว่าจะคบกันเป็นแฟนไหม 
ผ่านไปเดือนกว่า  เราไปไหนมาไหนด้วยกัน  กินข้าวด้วยกัน  ไปดูหนังกัน หัวใจผมก็เป็นของเธอไปแล้ว  ไม่เคยรู้สึกผ่อนคลาย เป็นตัวของตัวเองขนาดนี้  เธอไม่เคยว่า ไม่เคยวิจารณ์ พยายามหาสิ่งดี ๆ แม้เป็นจุดเล็กๆ ที่หาไม่ได้  ถ้ามีเพียงนิดเดียว เธอก็พร้อมจะเข้าใจผม  ผมคงหาคนแบบนี้ไม่ได้แล้ว

แต่ทุกอย่างเหมือนฟ้าผ่าใส่หน้า  มันจบลงอย่างรวดเร็วแบบจุกอก  ไม่มีคำลา ไม่มีคำอธิบายใดๆ
เมื่อวานนัดกันดูหมอแปลก  รอบหัวค่ำ  เธอไม่มา  ไม่มาเลย  ผมโทรไปปิดเครื่อง  เท็กซ์ไปอ่านก็ไม่ตอบ  ผมได้แต่ชอค  พยายามสะกดน้ำตา สับสนมากๆ 

ผมไม่รู้จะทำไง  เลยกลับที่พัก  ใครจะไปดูหนังได้ต่อไหว  ผมคงเกลียดการดูหนังไปเลย
คนบนรถมองมาตลอด  ตาแดง สับสน  จนถึงที่พักกะว่าอาบน้ำเสร็จจะพยายามติดต่อเธออีกที ก็ไม่รับ รูดซิบตู้ผ้าใบ ถอดเสื้อที่ใส่  หยิบไม้แขวนพลาสติกคลุม แล้วเอาเข้าตู้  เพราะตัวนี้รักมาก ของมีค่าชิ้นเดียวในชีวิตไม่เคยเอามาใส่ใช้งานจริง  เสื้อบอลแท้ตัวแรกตัวเดียวที่สะสมเงินซื้อมาหลายพัน  เสื้อชุดแชมป์พรีเมียร์ลีกครั้งสุดท้ายที่ได้ตอน 2012-2013 กะจะใส่อวดเธอแท้ๆ อดเลย  แขวนยังไม่ทันเสร็จ  เสียงไลน์เด้ง  ผมกระโดดไปคว้ามือถือมาอ่านทันที  เธอส่งไลน์มาบอกว่า  เธอมาแล้ว  เห็นผมแล้ว แต่เธอไม่ไหว ทำใจสู้หน้าและบอกผมตรง ๆ ไม่ได้ มันกากเกินไป กากเกินจะรับไหว  ผมอยากคุยโทรไลน์ไปไม่รับ  เธอไลน์กลับมา เธอไม่อยากคุย เธอคุยไม่ไหว  ขอให้เราจบแค่ตรงนี้  ผมไลน์ถามไป อะไร ๆ!!  เธอบล็อก  และผมก็ติดต่อไม่ได้อีกเลยจนถึงตอนนี้  ผมก็เลยมาตั้งกระทู้ครับ แค่อยากระบายกับใครสักคน