ตามหัวข้อเลยค่ะเรามีพี่สาว1คนก่อนหน้านั้นพี่สาวเรากับสามีท้องด้วยกันมีลูก1คนแล้วพี่สาวเรากับสามีเลิกกันทิ้งลูกที่เพิ่งได้3เดือนไว้ให้เรากับยายเลี้ยงอล้วเขาก็ไปอยู่กับสามีใหม่เขา เขามีเงินมีบ้านเขามีทุกอย่างแต่เขาไม่เคยจะโอนตังให้ลูกเลยเขาเพิ่งโอนตังค์มาให้ลูกตอนที่น้องได้4ขวบ จนตอนนี้น้องได้7ขวบแล้วพี่สาวเราคลอดลูกคนเล็กมาแล้วมาอยู่ที่บ้านเขาขี้เหนียวมากแม้กระทั่งกับลูกคนโต เขาดูเเลเอาใจใส่คนเล็กมากพูดกับคนโตมีใช้แค่คำว่ากู เสื้อผ้าอะไรของดีๆซื้อให้คนเล็กหมด บางอย่างเราพอเข้าใจได้ว่ามันจำเป็นเพราะเด็กยังไม่โตแต่เราลองมองย้อนกลับไปตอนที่หลานเราเด็กๆทำไมเขาไม่ถูกปฏิบัติอย่างนี้เรากับตากับยายต้องหาเงินเลี้ยง แทบดิ้น ค่านมค่าทุกอย่างเราไปเรียนเราก็ต้องขอ อ.เอาหลายไปหรือวันไหนที่เราไม่ว่างหลายเราก็ต้องไปทำงานกับยายไปนอนตรงที่ยายทำงานเสียงดังๆ แต่พอเรามองย้อนกลับมาคือเราไม่โอเคเลยค่ะ อะไรก็ไม่กล้าซื้อให้ลูกคนโต ส่วนคนเล็กไม่ว่าอะไรมีพร้อมทุกอย่าง ยิ่งพี่สาวเราทำแบบนี้ยิ่งทำให้เราไม่ชอบในสิ่งที่เขาทำกับลูกเขาและสามีใหม่ เราผิดใช่ไหมคะที่รู้สึกแบบนี้เราพยายามไม่อคติแต่เราอดไม่ได้คือบางครั้งมันเกินไปจริงๆค่ะ อย่างน้อยๆอยากให้เขายังรู้ว่าเด็กคนนี้ก็เกิดมาจากความตั้งใจของเขาเหมือนกัน