เรื่อง โดนบูลลี่เรื่องฟันเหยิน
ต้องย้อนไปตั้งแต่เราเกิดเลยเถอะเราชอบกินลูกอม ฟันผุ ปวดฟัน ฟันไม่ยอมหักโยกแล้วแต่ไม่ยอมหักฟันซี่อื่นก็จะขึ้นมาแทนเราต้องไปถอนฟันตลอดเลยทำให้ฟันหน้าเราเหยินทั้งสองซี่เลยฟันล่างก็ไม่ได้เรียงสวยซ้อนกันทั้งบนทั้งล่างตอนขึ้นโรงเรียนประถม1จนถึง4เราไม่เคยโดนบลูลี่จนถึงชั้นประถม5เราโดนบลูลี่มาตลอดจนขึ้นม.1เราคิดว่าสังคมมัธยมคงไม่มีการบลูลี่กันหรอกแต่เราคิดผิดเข้ามาเรียนเพื่อนก็บลูลี่กันเลยส่วนมากพวกผู้ชายเราโดนบลูลี่จนถึงม.2ใกล้ม.3เราเห็นเงียบๆคงไม่การบลูลี่เรากันแล้าเราดีใจมากนะจนตอนนั้นเราไปโรงเรียนพ่อเราไปส่งพ่อบอกว่าเดี๋ยวให้แม่พาไปหาหมอที่ร้านจัดฟันนะเราดีใจมากที่จะได้ตัดฟันแล้วแต่พอไปถึงพนังงานด้านหน้าเอาราคามาให้ดูว่าค่าจัดฟันเท่าไหร่แล้วถามเราว่าไหวรึเปล่าเราสงสัยทำไมเราดูเหมือนคนไม่มีเงินเหรอร้านนั้นคนเยอะมากเป็นร้านในอำเภอพอหมอเรียกเขาไปตรวจหมอบอกว่าเดี๋ยวให้พาเราไปเอ็กซเรย์ฟันที่โรงพยาบาลนะเราก็ตกลงไปวันไปเอ็กซเรย์เสร็จหมอนัดให้มาที่ร้านเราก็ไปจริงๆวันนั้นเป็นวันที่เรามีสอบเข้าม.4ของร.รชื่อดังในจังหวัดเราก็ไม่ไปเพราะต้องไปหาหมอนัดเราคิดว่าเราคงได้ดัดแล้วแต่มันไม่ใช่แบบนั้นไปถึงหมอดูฟิล์มแล้วบอกว่าจัดไม่ได้นะต้องผ่าตัดขากรรไกรค่าใช้จ่ายประมาณ400,000แล้วคางเราก็สั้นด้วย(เราเป็นคนหน้ารูปไข่)หมอถามคุณแม่ไหวรึเปล่าหรือจะรอให้น้องโตกว่านี้ก่อนสักตอนเข้ามหาลัยปี1ตอนนั้นคือเราน้ำตาคลอแล้วมันเศร้าอีกแล้วความหวังของเราดับไปอีกแล้ว
บางครั้งเราก็รู้สึกปลงกับตัวเองนะว่าทำไมมีปัญหาเยอะจังเป็นภาระของพ่อแม่จังใช้เงินเยอะจังตอนนี้เราม.5แล้วยังดีที่ตอนม.4เรียนออนไลน์ไม่ต้องเจอใครตอนนันเราไปบ้านยายไปเจอพี่ที่ดัดฟันพี่เขาแนะนำหมอที่เขาดัดอยู่ดีมากเลยว่าให้เราไปร้านนั้นดูเราก็อยากไปนะแม่ลอกว่ารอพี่เขาว่างให้พี่เขาพาไปจนผ่านมาหลายวันแล้วเราไม่กล้าบอกแม่ให้พาไปหรอกเรื่องโดนเพื่อนล้อเราก็ไม่เคยบบอกเราน้องไห้ตลอดเลยข้างบ้านเราเมื่อก่อนจะมีอยู่สามคนที่ต้องจัดฟันรวมเราด้วยตอนที่ดัดไปสองคนแล้วเหลือแต่เราคนเดียวมันเป็นอะไรที่น่าเศร้ามากสำหรับเรานะ