ต้องบอกว่าเฝ้ารอละครเรื่องนี้ตั้งแต่ประกาศสร้างแล้ว ครั้งแรกกับละครวายที่ได้ฉายในช่องเมนสตรีมช่วงไพรม์ไทม์ แม้เปิดมาจะทำเอาเหวอ เพราะด้วยความป้าแจ๋ว และหน้าหนังที่ทำเราคาดหวังว่าจะได้ดูละครโรแมนติกคอมเมดี้ชวนฝัน แต่พอฉายจริงกับเป็น Family Drama เสียดสีสังคม ทึ่นำเสนอถึงกลุ่มความหลากหลายทางเพศในทุกมิติ อย่างที่ไม่เคยเห็นในละครไทยเรื่องไหนมาก่อน มีคู่เกย์ที่อยู่กินกันจนแก่เฒ่า และไม่ใช่แค่แสดงให้เห็นถึงการยอมรับในสถาบันครอบครัว หรือในโรงเรียน แต่ยัง call out ถึงปัญหาใหญ่ๆ ระดับชาติ มีเสียดสีระบบการศึกษา สังคมทหาร และความเป็นเผด็จการของครู ตัวละครมันทนาที่ไม่ได้รู้จักปกป้องสิทธิของตัวเอง ตัวละครพริบพราวที่พร้อมซัพพอร์ตสมรสเท่าเทียมทั้งที่แม้ (ตอนนั้น) ไม่ใช่ปัญหาของตัวเอง ตาธารที่มีความคิดและอุดมการณ์ ไม่ก้มหัวให้อำนาจใด ทุกตัวละครมีเรื่องราว และจุดยืนของตัวเองหมดเลย



แต่ในขณะเดียวกัน ก็ยังนำเสนอถึงความคิดที่แตกต่างผ่านมุมมองที่ละครเรียกว่าเป็น Generation Gap ช่องว่างระหว่างวัย อย่างการที่พริบพราวพูดถึงเราควรได้รับกฏหมายเดียวกัน ควรมีการสมรสเท่าเทียม แต่ตัวละครของโหน่ง และลุงชูกลับก้าวผ่านเรื่องนั้น และโอเคกับการใช้ชีวิตบั้นปลายด้วยความรักความเข้าใจกันแทน หรือการตัวครูเผด็จการพร้อมจะเปิดใจยอมรับ และพยายามเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ


นอกจากนี้ยังมีประเด็นการดูแลผู้ป่วยจิตเภท/อัลไซเมอร์ที่ไม่ได้สวยงามเหมือนที่ละครไทยมักจะเคยนำเสนอ การ normalize การไปพบจิตแพทย์  ความเครียดที่เกิดขึ้นได้ และจิตใจของคนดูแลที่ต้องได้รับการดูแลไม่แพ้กัน



สุดท้ายที่ไม่กล่าวถึงไม่ได้คือฝีมือนักแสดงอันยอดเยี่ยม อินที่แสดงเป็นเต้าหู้ได้อย่างน่ารักและบริสุทธิ์ อินใช้สายตา และรอยยิ้มได้ดีมากๆ จ็อบเองก็ดีไม่แพ้กัน ตัวละครที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด บาดแผลความรุนแรงที่เกิดขึ้นในชีวิต จนกลายเป็นคนโมโหร้าย แต่พอย้อนไปวัยรุ่น เวลาอยู่กับตาธาร ก็ออกมาดูมุ้งมิ้ง ตัวหดเหลือ 3 นิ้ว  จ็อบแสดงถึงความแตกต่างได้เป็นอย่างดี ชาย ชาติโยดมที่สามารถเป็นแฝดได้แบบตีบทแตกสุดๆ แต่คนที่เป็น MVP จริงๆ ขอยกให้อุ๋ม อาภาสิริ ทุกคำพูดแฝงด้วยความเจ็บปวด แม้จะไม่ต้องเล่นใหญ่ กรีดร้อง แต่ฉากคุยกับเพื่อนๆ ที่ดูธรรมดา เรียบง่าย แต่เชื่อว่าทำคนดูเสียน้ำตาแน่ๆ อย่างน้อยก็เราคนนึง



อยากขอบคุณที่ทำให้ละครเรื่องนี้เกิดขึ้น รักคุณหมีปาฏิหาริย์มาก จะเก็บไว้ในความทรงจำอีกเรื่องตลอดไป