เป็นข้าราชการ อายุ 29 ค่ะ รายได้ต่อเดือน ~3 ปลายๆ - 40k ไม่ได้แต่งงาน ไม่มีบ้าน ไม่มีรถ ไม่มีหนี้ พ่อแม่ไม่มีมรดก อาศัยอยู่กับครอบครัว พ่อแม่ไม่ได้ทำงานแล้ว ไม่มีรายได้ เป็นเรากับพี่ๆรวมเงินกันให้รายเดือนค่ะ ปัจจุบันเรามีเงินเก็บเกือบๆ 1 ล้าน แบบอาศัยการเก็บจากเงินเดือนอย่างเดียวเลยค่ะ เริ่มเก็บตั้งแต่ทำงาน ไม่มีความรู้ด้านการลงทุนเลย (มีบัญชีสหกรณ์สองที่ ไม่เยอะมาก มีสลาก นอกนั้นเป็นเงินสดค่ะ กับประกันชีวิตออมทรัพย์ที่ไม่แน่ใจว่านับรวมได้มั้ย) ไม่ทำบันทึกรายรับรายจ่าย ชอบไปดูคอนเสิร์ต ไปเที่ยวต่างประเทศ พอกลับมามองคนรู้จักรอบๆตัวเราดูมีวินัยกันมากเลยค่ะ ทั้งหารายได้เสริม เล่นหุ้น ลงทุน หาของมาขาย ทั้งๆที่ส่วนมากฐานะทางบ้านดีกว่าเราด้วยซ้ำ
ปัญหาคือเราไม่มีความกระตือรือร้นค่ะ เป้าหมายชีวิตคืออยู่อย่างสงบไปเรื่อยๆ กิน เที่ยว พอแก่หน่อยก็อาจจะไปย้ายอยู่กับพี่ๆ(เคยคุยเรื่องนี้กันแล้ว) หรือหา nursing home อยู่ค่ะ ตอนนี้ยังไม่มีความคิดจะซื้อบ้านเลย เพราะเราไม่อยากอยู่คนเดียว ครอบครัวเราคนเยอะ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยนอนในบ้านที่ไม่มีใครอยู่ด้วยเลยค่ะ ถ้าไม่ได้อยู่กับพี่ก็คงไปจบที่ nursing home คิดว่าพอเกษียณเราน่าจะมีเงินเก็บประมาณหนึ่ง กับเงินบำนาญ พอใช้ชีวิตอยู่ได้ไม่เดือดร้อนมาก บ้านที่อยู่ปัจจุบันเป็นบ้านเช่า เพราะที่ดินแถวนี้แพงมาก ซื้อไม่ไหวจริงๆ บางทีเรามองว่าตัวเองพอใจในสิ่งที่มีแล้ว ไม่อยากได้อยากมีแบบคนอื่นเขา แต่คิดอีกทีเป็นเราที่ประมาทกับการใช้ชีวิตเกินไปรึเปล่าคะ เห็นข่าวเงินเฟ้อ สังคมผู้สูงอายุ โลกร้อน อาจจะส่งผลให้วิถีการใช้เงินถูกเปลี่ยนอย่างฉับพลันในอนาคตได้ หรือเราต้องพยายามมากกว่านี้ หารายได้เสริม ลงทุน ให้มีเงินยิ่งเยอะถึงอุ่นใจได้ พอมาคิดดูแล้ว ต้องมีเยอะแค่ไหน การงานมั่นคงแค่ไหนกันนะเราถึงจะพอใจได้จริงๆ
เคยคิดว่าจะศึกษาเรื่องการลงทุน แต่ทุกวันนี้ทำงาน อยู่เวร ก็เต็มกลืนแล้วค่ะ ยิ่งตอนนี้วันหยุดก็เรียนป.โท ทำวิจัย นานๆจะว่างทีก็อยากพักผ่อน รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนไม่ productive เลย แต่เราอยากใช้ช่วงชีวิตให้สนุกด้วยค่ะ แล้วก็วนกลับไปคำถามแรกว่าเราประมาทเกินไปรึเปล่า กลัวต้องมานั่งเสียใจตอนแก่ ความคิดมันขัดแย้งกันเองตลอดเวลาเลยค่ะ กลัวตัวเองเดินพลาดไปไกล ถ้าจะอยู่ตัวคนเดียว มันจำเป็นมากๆที่เราจะต้องพยายามมากกว่านี้มั้ยคะ
แก้ไข
ขอบคุณทุกๆความเห็นมากค่ะ เป็นประโยชน์มากๆ ตอนนี้คงจะลองมองๆหาบ้านหรือคอนโดเป็นของตัวเองค่ะ ค่อยๆศึกษาเรื่องนี้กับพื้นฐานการลงทุน พยายามปรับ mindset เรื่องความกังวลกับความมั่นใจในตัวเองค่ะ
อายุ 29 ไม่มีอะไรเป็นของตัวเอง เราใช้ชีวิตแบบนี้ประมาทเกินไปมั้ยคะ
ปัญหาคือเราไม่มีความกระตือรือร้นค่ะ เป้าหมายชีวิตคืออยู่อย่างสงบไปเรื่อยๆ กิน เที่ยว พอแก่หน่อยก็อาจจะไปย้ายอยู่กับพี่ๆ(เคยคุยเรื่องนี้กันแล้ว) หรือหา nursing home อยู่ค่ะ ตอนนี้ยังไม่มีความคิดจะซื้อบ้านเลย เพราะเราไม่อยากอยู่คนเดียว ครอบครัวเราคนเยอะ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยนอนในบ้านที่ไม่มีใครอยู่ด้วยเลยค่ะ ถ้าไม่ได้อยู่กับพี่ก็คงไปจบที่ nursing home คิดว่าพอเกษียณเราน่าจะมีเงินเก็บประมาณหนึ่ง กับเงินบำนาญ พอใช้ชีวิตอยู่ได้ไม่เดือดร้อนมาก บ้านที่อยู่ปัจจุบันเป็นบ้านเช่า เพราะที่ดินแถวนี้แพงมาก ซื้อไม่ไหวจริงๆ บางทีเรามองว่าตัวเองพอใจในสิ่งที่มีแล้ว ไม่อยากได้อยากมีแบบคนอื่นเขา แต่คิดอีกทีเป็นเราที่ประมาทกับการใช้ชีวิตเกินไปรึเปล่าคะ เห็นข่าวเงินเฟ้อ สังคมผู้สูงอายุ โลกร้อน อาจจะส่งผลให้วิถีการใช้เงินถูกเปลี่ยนอย่างฉับพลันในอนาคตได้ หรือเราต้องพยายามมากกว่านี้ หารายได้เสริม ลงทุน ให้มีเงินยิ่งเยอะถึงอุ่นใจได้ พอมาคิดดูแล้ว ต้องมีเยอะแค่ไหน การงานมั่นคงแค่ไหนกันนะเราถึงจะพอใจได้จริงๆ
เคยคิดว่าจะศึกษาเรื่องการลงทุน แต่ทุกวันนี้ทำงาน อยู่เวร ก็เต็มกลืนแล้วค่ะ ยิ่งตอนนี้วันหยุดก็เรียนป.โท ทำวิจัย นานๆจะว่างทีก็อยากพักผ่อน รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนไม่ productive เลย แต่เราอยากใช้ช่วงชีวิตให้สนุกด้วยค่ะ แล้วก็วนกลับไปคำถามแรกว่าเราประมาทเกินไปรึเปล่า กลัวต้องมานั่งเสียใจตอนแก่ ความคิดมันขัดแย้งกันเองตลอดเวลาเลยค่ะ กลัวตัวเองเดินพลาดไปไกล ถ้าจะอยู่ตัวคนเดียว มันจำเป็นมากๆที่เราจะต้องพยายามมากกว่านี้มั้ยคะ
แก้ไข
ขอบคุณทุกๆความเห็นมากค่ะ เป็นประโยชน์มากๆ ตอนนี้คงจะลองมองๆหาบ้านหรือคอนโดเป็นของตัวเองค่ะ ค่อยๆศึกษาเรื่องนี้กับพื้นฐานการลงทุน พยายามปรับ mindset เรื่องความกังวลกับความมั่นใจในตัวเองค่ะ