เรากับแฟนคบกันมาจะเข้าปีที่ 7 แล้วค่ะ ปีแรกเราค่อยข้างได้เจอกันบ่อย แต่หลังจากเขาเรียนจบเราก็อยู่ไกลกันมาตลอด แรกๆก็อาทิตย์ละครั้ง ปีถัดมาก็เดือนละครั้ง สองเดือนครั้ง สามเดือนครั้ง จนปัจจุบัน ปีละ 3 ครั้ง ส่วนตอนนี้ก็ยังไม่รู้จะได้เจอกันอีกตอนไหน(เราเรียนจบทำงานมา 2-3 ปีแล้ว)แถมเขาก็แทบไม่มีเวลาให้เพราะทำงานเวลาไม่ตรงกัน เขาเปลี่ยนงานค่อยข้างบ่อย ตอนนี้เราเริ่มท้อแล้วค่ะไม่ใช่มีคนใหม่หรือหมดรักนะคะ เราแค่มองไม่เห็นปลายทาง ยิ่งคบนานเรายิ่งรู้สึกกลัว ทางบ้านเราอยากให้แต่งงานแล้วค่ะเพราะคบกันมาค่อนข้างนาน แต่พี่เขายังไม่พร้อม ครอบครัวบ้านแฟนก็ไม่ได้มีเงินซัพพอร์ท เราเลยตกลงจะเก็บเงินช่วยกันซึ่งก็ยังไม่เห็นว่าจะเป็นไปได้เร็วๆนี้ เพราะแฟนเราก็พึ่งเริ่มงานใหม่เริ่มเก็บเงินใหม่ซึ่งเงินเดือนก็ไม่ได้เยอะเขาว่าไปเอาประสบการณ์ เขาบอกอยากเก็บเงินเปิดร้านกับเพื่อนซึ่งก็อยู่ไกลเราอยู่ดี และไม่รู้จะกี่ปีถึงจะเก็บเงินได้ และไม่รู้จะเปิดร้านจริงเปล่าจะไปรอดไหม ตอนนี้เรามองไม่เห็นปลายทางเลยค่ะ เหมือนเรารออะไรที่มันไม่มีอยู่จริง เราเริ่มท้อ เราพร้อมร่วมทุกข์ร่วมสุขไปกับเขานะคะ แต่นี่เราต่างก็ทุกข์สุขกันเอง มันเลยไม่ต่างอะไรกับการใช้ชีวิตตัวคนเดียว และเรากลัวว่าวันหนึ่งมันไม่ใช่อย่างที่เราหวัง กลัวจะรอเก้อ ตอนนี้ทางบ้านเราไม่เห็นด้วยกับการที่เราคบกับเขาค่ะเพราะแฟนเราไม่มีความชัดเจนเลยที่จะสามารถดูแลเราได้หรือความพยายามที่จะอยากมาอยู่กับเรา เราอยากรู้ว่าใครเคยเจอสถานการณ์แบบนี้บ้าง เราควรตัดสินใจยังไงดี เรารักแฟนเรามากค่ะเราถึงได้ทนรอจนถึงทุกวันนี้ แต่มันก็มีอีกแง่ให้สับสนตลอด