จุดประสงค์ของกระทู้คืออยากได้แรงบันดาลใจครับ
ขอเกริ่น ก่อนนะครับ ผมเพิ่งจะจบใหม่ไม่นาน ตอนนี้ตั้งเป้าว่าจะเรียน ป.ตรีใบที่สองเป็น แพทย์ครับ แต่ทั้งนี้มันก็มีปัจจัยหลายอย่างที่ตอนนี้ยังคงจะสมัครสอบทันทีทันใดคงจะไม่ได้ แล้วตอนนี้ผมกลับไปตั้งคำถามกับตัวเองครับ ว่าทำไมอยากเป็นหมอ ผมยอมรับคำว่าผมเป็นคนโลเล มันอาจจะเพราะผมไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองด้วยมั้งครับ ไม่มั่นใจว่าถ้าเราเปลี่ยนสายไปเรียนหมอมันจะดีกว่าสายที่เราจบมาไหม (ผมจบบัญชีมาครับ เกรดก็เกียรตินิยมครับ แต่ตอนนี้ยังไม่ได้เริ่มทำงานเลยครับ) อีกประเด็นคือ ผมจะเรียนไหวไหม (อันนี้เป็นคำถามที่ผมเหมือนจะพยายามบอกตัวเองว่าไหม สอบเข้าได้แน่ แต่ทั้งนี้ผมก็ไม่มั่นใจครับ แม้ว่าตอนที่เรียนตอน ม.ปลายเกรดจะอยู่ในระดับท็อปของโรงเรียนระดับอำเภอ แค่อำเภอนะครับ ผมชี้วัดกับตัวเองได้แค่นี้ แถมตอนนั้นผมก็ไม่ได้สอบวิชาอะไรที่เกี่ยวข้องกับหมอเลย ก็เลยไม่สามารถตอบคำถามว่าตัวเองมีความรู้ในระดับไหน) ทีนี้ปัญหาทุกอย่างมันเริ่มขึ้นตอนผมอยู่ปีหนึ่งครับ มันมีวิชาหนึ่งที่ได้ไปเรียนคณะแพทย์ (เป็นวิชาทั่วไปครับ ที่นักศึกษาทุกคนต้องเรียนหมดครับ) ทีนี้ผมดันมีความรู้สึกอยากเรียนหมออีกครั้งหนึ่ง ไฟมันก็กลับมาตอนปีหนึ่ง แต่มันก็สายไปแล้วครับ เพราะตอนที่ตัดสินใจว่าจะเรียนมันก็เลยช่วงสมัคสอบไปแล้ว ก็เลยต้องเรียนบัญชีตลอดมาจนจบปีสี่(อธิบายเพิ่มเติมนะครับ ตอนปี 2 ถ้าซิ่วเหมือนจะต้องลาออก เลยไม่อยากเสี่ยงครับ)
ทีนี้ด้วยเหตุผลใดก็แล้วแต่สุดท้ายผมก็เรียนจบบัญชีมาได้ แต่นั้นแหละครับ มันก็ยังมีเรื่องที่คาใจ คำถามอยู่ในหัวเต็มไปหมด ตอนไปโรงบาลมันก็รู้สึกเสียดายที่ทำไมเราไม่พยายาม ทำไมเราไม่สอบกันว่ะ ขอเล่าทั้งหมดแค่นี้พอนะครับ
****แล้วทำไมตอน ม.ปลายไม่สอบหมอ อันนี้เป็นคำถามที่คงจะมีคำถามแน่ ตอนนั้นผมมีปมครับ ปมเรื่องนี้เหมือนจะติดอยู่ในใจผมมาพักหนึ่ง เรื่องมันเกิดตอนที่เรียน ม.ต้น เราทำงานหนึ่งส่งครู ซึ่งเป็นงานที่ต้องมีตกแต่งครับ ซึงผมตกแต่งครับ555 แต่งานมันออกมาไม่ค่อยดีเท่าไหร่(ส่วนตัวผมรับได้นะ แต่เพื่อนไม่ค่อยโอเค จนเพื่อนก็ล้อผมครับ แค่ล้อแล้วเกี่ยวไร ใช่ครับ ถ้าแค่ล้อผมคงยังมีความมั่นใจอยู่ แต่คำที่ล้อออกมา มันบั่นทอนจิตใจผมครับ เอาเป็นว่า เข้าขั้นไม่อยากทำงานอะไรที่เกี่ยวกับชีวิตคนเลยครับ) แต่พอเรียนมหาวิทยาลัย เราก็เริ่มมีความมั่นใจที่มาจากไหนก็ไม่รู้ เพิ่มขึ้น แล้วพอมองกลับไปก็ย้อนถามตัวเองว่าทำไมกันว่ะ ทำไมกูไม่สอบเข้าหมอตอนนั้น
****ถ้าไม่ได้เรียนตอนตายจะเสียใจไหม อันนี้เป็นคำถามที่ผมคอยบอกตัวเองครับ และคำตอบคือเสียใจครับ
สุดท้ายจากที่เล่ามาทั้งหมด อยากรบกวนให้พี่ๆ หรือใครก็ตามที่ตัดสินใจเปลี่ยนมาเรียน ป.ตรีใบที่สองแนะนำหน่อยครับ
1. ตอนที่ตัดสินใจเรียนอีกครั้ง ถ้าย้อนไปได้จะตัดสินใจไหมครับ แล้วตอนนี้เป็นอย่างไรมั้งครับ
2. ตอนมาเรียน ป.ตรีใหม่ปรับตัวอย่างไรบ้างครับ ทั้งเรื่องเรียน สังคม เพื่อน
3. สุดท้ายมีวิธีรับมือกับสิ่งที่มาบั่นทอนจิตใจอย่างไรบ้างครับ ทั้งคนรอบข้าง และเรื่องอื่นๆ
กราบขอบพระคุณล่วงหน้าครับ
สอบถามคนที่เรียน ป.ตรีใบที่สองเป็นคณะสายสุขภาพหน่อยได้ไหมครับ
ขอเกริ่น ก่อนนะครับ ผมเพิ่งจะจบใหม่ไม่นาน ตอนนี้ตั้งเป้าว่าจะเรียน ป.ตรีใบที่สองเป็น แพทย์ครับ แต่ทั้งนี้มันก็มีปัจจัยหลายอย่างที่ตอนนี้ยังคงจะสมัครสอบทันทีทันใดคงจะไม่ได้ แล้วตอนนี้ผมกลับไปตั้งคำถามกับตัวเองครับ ว่าทำไมอยากเป็นหมอ ผมยอมรับคำว่าผมเป็นคนโลเล มันอาจจะเพราะผมไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองด้วยมั้งครับ ไม่มั่นใจว่าถ้าเราเปลี่ยนสายไปเรียนหมอมันจะดีกว่าสายที่เราจบมาไหม (ผมจบบัญชีมาครับ เกรดก็เกียรตินิยมครับ แต่ตอนนี้ยังไม่ได้เริ่มทำงานเลยครับ) อีกประเด็นคือ ผมจะเรียนไหวไหม (อันนี้เป็นคำถามที่ผมเหมือนจะพยายามบอกตัวเองว่าไหม สอบเข้าได้แน่ แต่ทั้งนี้ผมก็ไม่มั่นใจครับ แม้ว่าตอนที่เรียนตอน ม.ปลายเกรดจะอยู่ในระดับท็อปของโรงเรียนระดับอำเภอ แค่อำเภอนะครับ ผมชี้วัดกับตัวเองได้แค่นี้ แถมตอนนั้นผมก็ไม่ได้สอบวิชาอะไรที่เกี่ยวข้องกับหมอเลย ก็เลยไม่สามารถตอบคำถามว่าตัวเองมีความรู้ในระดับไหน) ทีนี้ปัญหาทุกอย่างมันเริ่มขึ้นตอนผมอยู่ปีหนึ่งครับ มันมีวิชาหนึ่งที่ได้ไปเรียนคณะแพทย์ (เป็นวิชาทั่วไปครับ ที่นักศึกษาทุกคนต้องเรียนหมดครับ) ทีนี้ผมดันมีความรู้สึกอยากเรียนหมออีกครั้งหนึ่ง ไฟมันก็กลับมาตอนปีหนึ่ง แต่มันก็สายไปแล้วครับ เพราะตอนที่ตัดสินใจว่าจะเรียนมันก็เลยช่วงสมัคสอบไปแล้ว ก็เลยต้องเรียนบัญชีตลอดมาจนจบปีสี่(อธิบายเพิ่มเติมนะครับ ตอนปี 2 ถ้าซิ่วเหมือนจะต้องลาออก เลยไม่อยากเสี่ยงครับ)
ทีนี้ด้วยเหตุผลใดก็แล้วแต่สุดท้ายผมก็เรียนจบบัญชีมาได้ แต่นั้นแหละครับ มันก็ยังมีเรื่องที่คาใจ คำถามอยู่ในหัวเต็มไปหมด ตอนไปโรงบาลมันก็รู้สึกเสียดายที่ทำไมเราไม่พยายาม ทำไมเราไม่สอบกันว่ะ ขอเล่าทั้งหมดแค่นี้พอนะครับ
****แล้วทำไมตอน ม.ปลายไม่สอบหมอ อันนี้เป็นคำถามที่คงจะมีคำถามแน่ ตอนนั้นผมมีปมครับ ปมเรื่องนี้เหมือนจะติดอยู่ในใจผมมาพักหนึ่ง เรื่องมันเกิดตอนที่เรียน ม.ต้น เราทำงานหนึ่งส่งครู ซึ่งเป็นงานที่ต้องมีตกแต่งครับ ซึงผมตกแต่งครับ555 แต่งานมันออกมาไม่ค่อยดีเท่าไหร่(ส่วนตัวผมรับได้นะ แต่เพื่อนไม่ค่อยโอเค จนเพื่อนก็ล้อผมครับ แค่ล้อแล้วเกี่ยวไร ใช่ครับ ถ้าแค่ล้อผมคงยังมีความมั่นใจอยู่ แต่คำที่ล้อออกมา มันบั่นทอนจิตใจผมครับ เอาเป็นว่า เข้าขั้นไม่อยากทำงานอะไรที่เกี่ยวกับชีวิตคนเลยครับ) แต่พอเรียนมหาวิทยาลัย เราก็เริ่มมีความมั่นใจที่มาจากไหนก็ไม่รู้ เพิ่มขึ้น แล้วพอมองกลับไปก็ย้อนถามตัวเองว่าทำไมกันว่ะ ทำไมกูไม่สอบเข้าหมอตอนนั้น
****ถ้าไม่ได้เรียนตอนตายจะเสียใจไหม อันนี้เป็นคำถามที่ผมคอยบอกตัวเองครับ และคำตอบคือเสียใจครับ
สุดท้ายจากที่เล่ามาทั้งหมด อยากรบกวนให้พี่ๆ หรือใครก็ตามที่ตัดสินใจเปลี่ยนมาเรียน ป.ตรีใบที่สองแนะนำหน่อยครับ
1. ตอนที่ตัดสินใจเรียนอีกครั้ง ถ้าย้อนไปได้จะตัดสินใจไหมครับ แล้วตอนนี้เป็นอย่างไรมั้งครับ
2. ตอนมาเรียน ป.ตรีใหม่ปรับตัวอย่างไรบ้างครับ ทั้งเรื่องเรียน สังคม เพื่อน
3. สุดท้ายมีวิธีรับมือกับสิ่งที่มาบั่นทอนจิตใจอย่างไรบ้างครับ ทั้งคนรอบข้าง และเรื่องอื่นๆ
กราบขอบพระคุณล่วงหน้าครับ