เริ่มเล่าพื้นฐานชีวิตก่อนนะคะคือเราอยู่กับแม่มาตั้งแต่เด็กช่วงประถมก็มีเพื่อนเป็นปกติแต่ช่วงวัยที่กำลังเข้า ม.หนึ่ง แม่เราย้ายมาทำงานที่นครปฐมเราเลยมาเรียน ม.หนึ่งที่นี้ แต่เรียนได้แค่หนึ่งเทอมก้ย้ายไปเรียนที่กรุงเทพเพราะแม่ย้ายที่ทำงาน
แต่ด้วยหลักสูตรโรงเรียนไม่เหมือนกัน
เราเลยต้องเรียนวิชาเทียบโอนเพิ่ม 2 วิชาที่โรงวิชาที่โรงเรียนใหม่  เราเรียนได้ใกล้ปิดเทอมแต่เราไม่ได้เรียนวิชาเทียบโอนเพราะมันต้องตามงานช่วงพักเที่ยงกับหลังเลิกเรียนตอนนั้นเราเลือกที่จะอยู่กับเพื่อนมากกว่า และบวกกับแม่รับภาระค่าครองชีพในกรุงเทพไม่ไหวแม่เลยตัดสินใจย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดที่บ้านของแฟนใหม่และมีน้องแท้ๆกับที่กำละงคลอดอีกแม่เลยให้เราย้ายไปอยู่กับพ่อที่เชียงใหม่แต่มันต้องย้ายด่วนตัวเราไม่ทันแก้เรียนวิชาเทียบโอนทันแน่เลยตัดสินใจลาออกแล้วเริ่มเรียนมัธยมใหม่ที่เชียงใหม่
ช่วงแรกที่เรียนก้ดีแต่พ่อเราก้ไม่ได้มีเงินมากมายเหมือนกันพักหลังๆพ่อไม่มีเงินให้ไปโรงเรียนเราอายเพื่อนเลยเริ่มขาดเรียน บวกกับเรารับผิดชอบตัวเองไม่ได้นอนตื่นสายพอสายก้ไม่ไปเรียนเลย และพ่อเราก็ปล่อยให้เรารับปิดชอบตัวเองสุยท้ายก้ขาดเรียนบ่อยและนานพ่อไปเรียนก้เจอคำถามจากเพื่อนพ่อก้ส่งเราเรียนไม่ได้เราเลยต้องลาออกพอลาออกเราก้อยู่แต่บ้านไม่ออกไปไหนไม่ติดต่อเพื่อนที่โรงเรียน
เราไม่ได้คุยกับใครเลยนับวันทักษะการคุยยิ่งน้อยลงอยู่แบบนี้จนอายุ15เราก้เรียน กศน แต่เราไม่มีเพื่อนเลยเพราะเรียนแค่อาทิตย์ละวันคนที่เรียนก้มีหลายอายุมาก เราคุยกับเขาแค่ตอนเขาถามเราเริ่มบทสนทนาไม่เป็นและชีวิตเราก้เป็นแบบนี้มาตลอด
สรุปเรามีปัญหาคือ
-เริ่มบทสนทนาไม่เป็นเลยดูเป็นคนหยิ่ง
-เราไม่มีสังคมเลย
-รู้สึกแย่มากๆที่ปล่อยให้คนที่คุยด้วยถามอยู่ฝ่ายเดียว
   **เราควรเริ่มเปลี่ยนตัวเองยังไงดีค่ะ
******