สวัสดีค่ะ นี่เป็นครั้งเเรกที่มาถามเเบบนี้

เราจะเล่าปัญหาที่เริ่มตั้งเเต่เเรกเลยนะค่ะ

ผู้ชายคนนี้ก่อนจะมีโควิดเขามีการงานที่บริษัทรายได้ค่อยข้างดี ทำฟรีเเลนข้างนอกก็ได้ตังเข้ามาบ้างเเต่ด้วยความนิสัยเจ้าชู้ของเขานี่คือยืนหนึ่ง มีมาวันนึง วันนั้นย่าเราเสียพอดีเลยต้องกลับ ตจว. เพื่อที่จะไปจัดงานศพ เขาซึ่งอยู่ กทม คนเดียว ติดงานไม่ได้ตามไปด้วย ระหว่างนั้นเขาก็เเอบเราเที่ยวค่ะ ไปเที่ยวสนุกสบายใจคือไม่มีเป็นห่วงเราสักคำ อ่อลืมบอกไปตอนนั้นเราท้องได้4-5เดือนเเล้วค่ะ ท้องอ่อนๆ พอวันนั้นงานศพเสร็จสิ้น เราก็เตรียมตัวกลับกทม เเต่ฝั่งเเฟนก็พยายามโทหาเราตลอด เเต่เราไม่รับค่ะ เพราะจะเเอบไปเงียบๆ พอถึงกทมเเล้ว เราเลยเเอบไปหาเขาพร้อมยึดโทรศัพท์มาดูทันที(ตอนนั้นยอมรับค่ะว่าอารมณ์รุนเเรงใจร้อนมาก) เราเข้าไปในไลน์เจอ ผู้หญิงบริษัทที่เขาทำ กำลังคุยกันในเชิงชู้สาวเเละส่งสติกเกอร์ว่าคิดถึงหากัน เราเลยโทรไปด่าเเละต่อว่าเขาทันที ด่าคนของเราด้วย ซึ่งทะเลาะกันรุนเเรง ้เขาโมโหมากค่ะ จนใจเย็นล่ะกลับมาคุยปกติ พอเวลานานไปสักพักเราก็คลอดลูกมาจนตอนนี้ได้9เดือนเเล้วค่ะ ก็เกิดทะเลาะเรื่องไม่เป็นเรื่องมา (บอกไว้ก่อนนะค่ะลูกเราเลี้ยงเองค่ะเพราะว่าพ่อเเม่เราเสียย่าเราก็เสีย ครอบครัวเเทบไม่เหลือใครค่ะ เลยต้องเลี้ยงเองเราไปทำงานไม่ได้ฝั่งชายเลยต้องหาตัวคนเดียว อีกอย่างฝั่งครอบครัวฝ่ายชายก็มีเเต่คนทำงานหมด พ่อก็เเก่มากเเล้ว เเม่ก็เสียเช่นกัน) ต่อนะค่ะ วันนั้นฝ่ายชายพูดออกมาว่าเราเป็นภาระเเละสร้างชีวิตให้เขาชิปหายไม่น่ารู้จักกับเราเลย ไม่น่าเจอเราอะไรประมาณนี้อะค่ะคือเขาพูดว่าเราเจ็บมาก เเละก็ เขารื้อเรื่องเก่ามาพูดบอกว่าเราไปยุ่งกับพนักงานหญิงคนนั้นจนเขาต้องพักงาน ซึ่งก่อนไม่ทะเลาะกันเขาเคยบ่นค่ะว่างานไม่เข้าเพราะโควิดงานถูกเลื่อน

เเต่อยู่ๆเขามาบอกเป็นเพราะเราไปว่าผู้หญิงคนนั้น เขาบอกว่าผู้หญิงคนนั้นสนิทกับเจ้าของบริษัท คือทุกอย่างโทษเราทั้งนั้นเลย บางครั้งก็ว่าเราไม่ช่วยทำงานบ้าง เราก็ทำนะค่ะเอาผ้ามาขาย ตามออนไลน์เเต่คือไม่ได้เยอะ เขาก็ไม่เคยว่าเราดีอยู่ดีค่ะ มีเเต่โทษเเละใช้คำเเรงกับเรา อีกอย่างเลี้ยงลูกก็เหนื่อยเเล้วเขาก็ว่าเราอยู่สบาย เเละที่เราตัดสินใจขาดก็คือคำว่าไม่น่ารู้จักกับเราเลยคือคำนี้ค่ะเราเเค้นมากทำให้หมดรักทันทีเลย เราก็เสียใจเสียใจมากด้วย อีกอย่าง เพราะตอนนั้นเขานอกใจเราจะให้เราอยู่เฉยๆได้ไง เราก็ได้เเต่เสียใจค่ะพูดไม่ออกเจ็บใจสุดๆ คือในใจอยากไปมากค่ะ เเต่คือไปไม่ได้ คือเราเองก็ยังเรียนไม่จบ เราพึ่งอายุ20เอง ส่วนฝ่ายชายอายุจะ40เเล้ว ถ้าจะเอาลูกไปด้วยก็กลัวจะลำบากค่ะ เเต่ฝ่ายชายบอกจะดูเเลเอง เราก็อดห่วงไม่ได้ค่ะเพราะกลัวเขาดูเเลลูกเราไม่ดีกลัวดูเเลไม่เป็นไหนจะไปทำงานลูกจะอยู่กับใคร ถ้าไม่มีเรา เป็นห่วงลูกค่ะคำเดียว อยากจะไปค่ะมันไปไม่ได้ เรายังเรียนมหาลัยอยู่เลย ถ้าเรียนจบมีงานทำ เป็นหลักเป็นเเหล่งก็คงดีค่ะ จะได้เก็บตังเเละเอาลูกเเยกไปได้ เเต่ตอนนี้ทำไรไม่ได้เลยค่ะต้องทนอยู่อย่างเดียว ที่มาถามคือ ควรจะอดทนอยู่ต่อเพื่อเรียนจบเเละจากไปดีไหมค่ะ หรือว่าจะไปตอนนี้เลยค่ะมีช่องทางเเนะนำไหม