ฉันรู้ว่าชีวิตทุกคนต้องเจอการสูญเสีย แต่สำหรับฉันมันเร็วเกินไปจริงๆ ฉันเสียสามีจากอุบัติเหตุทางรถยนต์หลังจากแต่งงานกัน 5 ปี ชีวิตเรา 2 คนกำลังจะมีความสุขกันแบบจริงๆ เราเริ่มทำธุรกิจที่เปนของตัวเองจริงๆด้วยกัน หลังจากทำในรูปแบบครอบครัว สามีกำลังจะได้พักผ่อนหลังจากต้องทำงานเพื่อครอบครัวตั้งแต่อายุ 9 ขวบ เราหวังกันไว้ว่าหลังจากทุกอย่างลงตัว เราจะไปปรึกษาหมอเรื่องลูก เพราะเราทั้ง 2 คนไม่สามารถมีลูกได้เอง หลังจากที่พยายามกันมา 3 ปี  เราเตรียมความพร้อมทุกอย่างเพื่อที่จะเปิดร้าน แต่แล้ว 13 ธ.ค.63 ก่อนฤกษ์เปิดร้านจะมาถึงในวันที่ 25 ธ.ค.ปีเดียวกัน เช้าวันนั้นเราและสามีขับรถหาร้านอาหารเช้า และเมื่อทานเสร็จก้อขับรถไปยังร้านใหม่ แต่ระหว่างทาง สามีก้อบ่นว่าแน่นหน้าอก สิ้นเสียงมือเค้าก้อหลุดจากพวงมาลัยรถ ยังไม่ทันที่เราจะหันไม่มองหน้าเค้ารถก้อเสียหลักชนเสาไฟฟ้าข้างทาง เราไม่เป็นอะไร แต่พอหันไปมองสามี เห็นเค้าพยายามหายใจ เหมือนคนกำลังจมน้ำ คนในระแวกที่เกิดเหตุพยายามช่วยเบื้องต้น เรียกรถกู้ภัย แต่ความรุ้สึกเราคือความช่วยเหลือกว่าจะมาถึงมันนานมาก หลังทีมกู้ภัยปั๊มหัวใจอยู่สักพัก รถพยาบาลก้อมาถึง ในใจเรารุ้แล้วว่าหมายความว่าอย่างไร แต่ยังคิดว่ามันคงมีปาฏิหาริย์ ทีมช่วยเหลือจากรถพยาบาลอาจจะมีวิธีช่วยให้สามีกลับมาหายใจได้ แต่ก้อไม่เปนผลจนต้องเอาขึ้นรถฉุกเฉินไป รพ. หมอพูดกับเราว่าจะช่วยกันปั๊มไม่เกิน 20 นาที ถ้ารอดก้อจะดีกับทุกฝ่าย แต่ถ้าไม่...ญาติต้องยอมรับความจริงข้อนี้....หมออกมารายงานผลให้เรารุ้ที่หน้าห้องฉุกเฉินทุก 5 นาที แต่สุดท้ายปาฏิหาริย์ก็ไม่เกิดขึ้นกับเรา 2 คน เราเสียสามีไปแล้วจริงๆ เราหยิกและตบหน้าตัวเอง ว่าสิ่งที่เกิดมันไม่ใช่ฝัน มันคือความจริง เพราะมันเร็วมากจริงๆ เราร้องไห้ที่หน้าห้องฉุกเฉิน และหลังจากนั้น เราไม่สามารถนั่งร้องไห้ได้อีกเลย เพราะมันมีเรื่องมากมายที่ต้องทำและเราต้องเป็นคนที่ต้องตัดสินใจเองทั้งหมด เราต้องเข้มแข็งหมดแรงหรือเป็นลมไม่ได้แม้แต่นาทีเดียว ใครจะรุ้บ้างว่าเราทรมานแค่ไหน ทั้งเรื่องจัดการงานศพและแจ้งข่าวให้เพื่อนฝูง,ญาติ,ลูกค้า,คู่ค้า,เจ้าหนี้ ทุกอย่างต้องทำ ต้องลำดับ มีญาติฝ่ายสามีที่เราสามารถวางใจคอยขอคำปรึกษาได้แค่ครเดียวเท่านั้น เพราะครอบครัวสามีกับเราก็ไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่นัก ทุกอย่างผ่านไปด้วยตามแผนที่วางไว้ สิ่งเดียวที่ทำให้เรายืนยุ่ได้ตลอดการจัดงาน คือ สติ จริงๆ หากขาดสติมัวแต่ฟูมฟาย ทุกอย่างคงจะวุ่นวายมาก หลังจากจัดการงานศพเสร็จสิ้น เราต้องติดต่อเจ้าหนี้และอธิบายปัญหาทุกอย่างให้เค้าทราบด้วยความจริง ขอความเห็นใจยืดเวลาการชำระหนี้ ซึ่งทุกเจ้าเข้าใจความจำเป็นของเราดี และลูกค้าก้อเปนส่วนสำคัญที่ช่วยให้เราผ่านช่วงเวลานั้นมาได้ ในวันที่เปิดร้านวันแรกหลังเสียสามี ตอนแรกเรายังแอบคิดว่าจะมีลูกค้ามาอุดหนุนเราเหมือนเดิมรึป่าว ลูกค้าจะเชื่อในคำแนะนำของเราไม๊ เพราะตอนที่สามียุ่ไม่ว่าเค้าจะแนะนำหรือเสนอสินค้าตัวไหนไป ลูกค้าจะเชื่อและไว้ใจเค้าทุกอย่าง ร้านเราจึงเปนร้านที่มีลูกค้าประจำเยอะ (ร้านเราขายยางรถบรรทุกและรถยนต์ส่วนบุคคล)แต่สิ่งที่เราคิดกลับผิดคาด ลูกค้ายังคงกลับมาใช้บริการยุ่เหมือนเดิม บางคนแนะนำลูกค้าเพิ่มเติม คนที่หายไปนานก้อกลับมาใช้บริการ อาจจะเป็นเพราะความดีที่สามีซื้อสัตย์ทำไว้ พวกเค้าเลยเห็นใจอยากช่วยเหลือสนับสนุนให้เราก้าวต่อไปได้ จากวันนั้นเราเลยได้ตำแหน่ง แม่ค้าขายล้อ มาเป็นโลโก้ประจำตัว นอกจากเรื่องราวการทำงาน ยังมีการดำเนินการเรื่องเอกสารต่างไป เช่น การขอศาลเพื่อเป็นผู้จัดการมรดก,การโอนหนี้+ทรัพย์สินต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นเงินฝาก,รถ,อาวุธปืน ทุกอย่าง คือประสบการณ์ที่เราเรียนรุ้เองทั้งนั้น เพราะไม่มีใครคอยให้คำแนะนำ ยากบ้าง ง่ายบ้าง แต่ 90% คือ ยาก ทุกอย่างต้องใช้เวลา รอ ทั้งนั้น บ้างเรื่อง เกือบ 5 เดือน รวมระยะเวลาเอกสารทุกอย่างเสร็จสิ้น คือ ปีกว่า ตอนนี้เอาออกมาสานฝันให้สามีโดยการทำร้านที่เค้าตั้งใจไว้ก่อนเสียชีวิต พยายามประคับประคองให้ผ่านวิกฤติยุคโควิดไปให้ไกลที่สุดเท่าที่ทำได้ ลูกค้าทุกคน คือ ครู รถทุกคันที่เข้ามาใช้บริการ คือ บทเรียน เราขอบคุณทุกกำลังใจจากทุกคนที่เชื่อว่าเราจะผ่านช่วงเวลาที่ยากนั้นไปได้ และขอบคุณที่สุด คือ ตัวเราเอง ที่เข้มแข็งและผ่านทุกๆวัน มาได้จริงๆ ต่อไปหลังจากนี้คงไม่มีอะไนยากสำหรับเราแล้วหล่ะ....

หมายเหตุ:เพื่อนๆคนไหน หากมีข้อสงสัยเกี่ยวกับการดำเนินการ หรือ การจัดเตรียมเอกสาร เพื่อดำเนินการในขั้นตอนต่างไป ปรึกษาเราได้นะ เรายินดีให้คำแนะนำ เราอยากแบ่งปัน เราเข้าใจความรุ้สึกของคนที่ไม่มีประสบการณ์และไม่มีคนให้คำปรึกษาว่าเคว้งคว้างแค่ไหน เพื่อคำแนะนำของเราจะช่วยย่นระยะเวลาการดำเนินได้.........ขอบคุณทุกคนที่อ่านเรื่องเราจนจบ สติและความเชื่อมั่นในตัวเองสำคัญที่สุดสำหรับเรื่องนี้......