กระทู้ที่ล้านแต่ดั้นก็ยังอยากเขียนถึงอยู่ดี ถ้าถามดั้นว่านักกีฬาในอุดมคติของดั้นเป็นยังไง ดั้นก็ตอบเลยว่าแบบโมเมนี่แหละคะ
เด็กคนนี้ตั้งแต่ดั้นเห็นที่น้องไปแข่ง VTV ช็อตที่น้องตีเสีย แล้วหันไปบอกเพื่อนขออีกลูกๆ ดั้นรู้เลยเด็กคนนี้ไปไกลแน่ๆ
มันคือความมาดามกิฟ ผสมความอรอุมา จริงจัง ดุดัน ไฟต์เตอร์ ไม่แบ๋ว ไม่มีทำเล่นทำหัว เสียก็โมโห ได้ก็ดีใจ 
มันสัมผัสได้ว่าเด็กคนนี้มีแพชชั่นกับการแข่งขันจริงๆ มันคือสปิริตความเป็นนักกีฬาที่ดั้นอยากเห็นและพยายามขับเคลื่อนมาตลอด
และดั้นเห็นในน้องบิ๋ม เห็นในแนน เตย น้องตาล น้องวุ้น หรือพู่ (ส่วนอีกคนที่เห็นคือสิริกรลิบโคราชแต่ไม่รู้โค้สเห็นไหม)
พูดไปแล้วก็จะหาว่าอวยเวอร์แต่คือเรื่องจริง น้องนี่แหละจิ๊กซอที่หายไปของทีมชาติไทยคะ
เด็กคนนี้กล้าออกจากสุพรีมไปญี่ปุ่น ไปไดมอนด์ คอมฟรอตโซนคืออะไรไม่รู้จัก 
คนแบบนี้จะไม่หยุดพัฒนาตัวเอง และดีใจที่วันนี้น้องก้าวไปอีกขั้นแล้วคะ

ส่วนสาวเพียว ดั้นขอเขียนถึงในกระทู้นี้เลยนะค่ะ เพิ่งได้ฟังสัมภาษณ์ย้อนหลังมา 
ถึงจะช้าไปมากแล้วแต่ก็ดีใจกับนางนะค่ะ ที่รู้แล้วว่าอะไรคืออุปสรรคที่ขัดขวางตัวเองอยู่ที่ผ่านมา
มันเป็นเรื่องเดียว เรื่องเดียวจริงๆ คะ (แต่ขอไม่พิมพ์นะค่ะว่าอะไรเดี่ยวทัวร์ลงอีก)
ถ้าใครติดตามบอร์ดนี้มาหลายปี จะรู้ว่ามะก่อนดั้นไม่เคยสาปเพียวเลย อวยด้วยซ้ำ
แต่การตัดสินใจของเพียว หรือมุมมองหลายๆ อย่าง มันขัดใจกองเชียร์จริงๆ คะ 
เห็นไหมว่าการไปเล่น ไปใช้ชีวิตต่างประเทศมันให้มุมมองอะไรที่ดีมาก มันพัฒนาตัวเราได้อย่างไง
การที่เราก้าวข้ามอุปสรรคบ้างอย่างด้านจิตใจของตัวเองไปได้ มันปลดล็อคตัวเองได้อย่างไง 
เราดึงศักยภาพตัวเองออกมาได้มากแค่ไหน ถ้าเข้าใจตัวเองตั้งแต่ตอนนั้นป่านนี้เป็นเหมือนกาบี้ไปแล้ว
ชมนะค่ะ ถึงจะช้าแต่ก็เป็นเรื่องราวดีๆ ที่เข้าใจแล้ว
ถ้าได้เป็นกัปตันทีมจริงๆ แบบข่าวลือ ก็หวังว่าช่วยให้พัฒนาตรงนี้ไปได้อีกนะค่ะ 
ไอ้ที่เลาะและ เอะอะน้ำตานองไม่เอาแล้วนะค่ะ ขอให้สาวแบ๋วตายไปเลยที่ตุรกีนะค่ะ 

ส่วนตอนนี้ที่อยากเห็นมาก คืออินเนอร์ของโค้สนี่แหละคะ ไปดูลุงกุยกับอีตาโล้นซ่าวันนี้ นั่นแหละมืออาชีพเขาทำกัน
หันมามองโค้สไทย บายคะเพื่อนๆ กิสสไม่ออก