บ้านอยู่นราธิวาสค่ะ แต่ที่บ้านค่อนข้างอยู่ในกรอบ พอเข้ามหาลัย ก็สอบติดที่ ราชภัฏยะลา แม้จะไม่ไกลจากบ้าน แต่มันคือความฝันของเด็กคนนึง ที่ต้องคอยตามใจพ่อแม่ มาตลอด ไม่ว่าจะเรื่องเรียน เรื่องความรัก และอะไรหลายๆอย่าง พอได้ออกมา ก็ได้เป็นตัวเองที่มีสติ ไม่ค่อยกลับบ้าน วันหยุดก็อยู่แต่ในหอ ไม่ได้ติดเพื่อน ไม่มีแฟน  แต่เสพติดการไม่มีใครมากำกับ
 ชีวิตช่วงมหาลัย ก็จะมีแต่กิจกรรม กวาดทุกกิจกรรม เพื่อน(ก็ไปบ้างไม่ได้ถึงขั้นอินดี้ขนาดนั้นเพราะตัวเองก็ต้องการสังคม) แล้วร้านกาแฟ(นั่งชิวคนเดียว อ่านหนังสือ ) กลับบ้านแทบจะนับครั้งได้ กลับไปเช้า ตอนเย็นก็กลับมายะลาต่อ 

วันสุดท้ายที่ต้องค้นของกลับไปบ้าน เป็นสิ่งที่ทำใจไม่ได้ที่สุด เหมือนทุกอย่างกำลังจะดับวูบ ร้องไห้หนักมาก ช่วงที่อยู่บ้าน2อาทิตย์แรก เราทำใจไม่ได้
4ปีที่เราไม่ได้ฟังเสียงบ่น จากพ่อแม่ พอกลับมาปุ๊บก็เจอศึกหนัก เรื่องงานไปอีก เรียนจบไม่มีงาน เลยตัดสินใจมาอยู่กรุงเทพ ตอนแรกคิดว่า เสพติดการอยู่คนเดียวและแมว2-3ตัว ไม่ว่าจะเป็นที่ไหนก็ได้ แต่พอได้มาอยู่จริงๆ มันก็โอเค แต่ทำให้เรารู้ว่า เรา Move on จากยะลาไม่ได้เลย เราคิดถึงอยู่ตลอดเวลา ผ่านมา4ปีแล้วค่ะ

เพื่อนๆมีใครเป็นแบบเราไหม แล้วมันปกติรึเปล่า เราเป้นอยู่คนเดียวรึเปล่า