ครูสอนอังกฤษสอนผมแบบปกติเราหยอกล่อเล่นกันปกติ แต่วันหนึ่งครูล้อเล่นถึงจุดด้อยของผมแล้วผมรู้สึกไม่พอใจผมรู้สึกอายมากเพราะวันนั้นมีเพื่อนอยู่เยอะที่ผมไม่สนิทผมเลยโกรธครูเขาแต่พอผมบอกไปว่าผมโกรธนะ ผมก็เริ่มขึ้นเสียงเพราะพี่เขาบอกให้กลับบ้าน ผทรู้สึกไม่พอใจเพราะผมก็จ่ายตังและอยากไปเรียนด้วยความตั้งใจของตัวผเอง แต่ครูเขาไล่ผมกลับด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัวนิดๆ แล้วผมก็น้อยใจจึงโทรหาผู้ปกครองของผม พอผมโทรเสร็จเขาก็เริ่มสอนเพื่อนของผมต่อแต่ความรู้สึกผมคือเขาสอนแบบเหมือนไม่เห็นหวผม ผมเลยเรียกเพื่อนมา แล้วจึงจะกลับแต่พอผมจะกลับ ผมได้เรียกเขาด้วยน้ำเสียงที่กำลังจะร้องแต่เขาก็ทำเป็นไม่ได้ยิน ผมจึงเรียกอีกรอบเขาก็ตอบกลับมาว่ากลับได้เลย ผมจึงถามไปว่าเลิกกี่โมง เขาก็ตอบว่า12.40น. ผมกำลังจกลับเขาก็พูดว่ากลับได้เลย ผมจึงสวนกลับไปว่าไม่ได้ถามครับ เขาก็ตอบว่าไม่ได้บอก ผมจึงสวนไปเพราะอาการหัวร้อนนิดๆว่า ไม่ได้ถามว่ากลับได้เลยแต่ถามว่าเลิกกี่โมง เขาก็เอาลังที่ใส่เอกสารทั้งหมดทุ่มลงไปกับโต๊ะที่กำลังสอนเพื่อนๆของผมอยู่ พอมาอีกวันผมก็ทำกิจวัตรประจําวันของผมเหมือนทุกวัน แต่มันต่างกันตรงที่ว่าครูที่สอนทักมาบอกว่าเขาตกงานเพราะผม ผมงไปสักพัก *เขาพิมมาว่าสะใจแล้วใช่ไหมที่ทำกุตกงาน* ผมรู้สึกผิดจากใจจริงแต่ผมไม่ได้บอกให้เจ้าของที่เรียนนั้นว่าให้ไล่ออก ผมอยากขอโทษเขามากแต่ดูจากที่เขาพิมพ์มาเขาน่าจะไม่ให้อภัยผม แล้เขาก็ลงสตอรี่ที่กล่าวว่า เด็กที่ไม่มีวุฒิภาวะไม่มีใครสั่งสอนก็แบบนี้แหละนิสัยถึงได้ต่ำ(ตัวอย่างการหยอกล้อของผมกับครูเขานะครับ ผม:แก่ เตี้ย  มีอีกมากมายแต่ผมจำไม่ได้ ครู:โง่ บ้า เรื่องนมของผม)ผมรู้ผมผิดแต่เขาก็ก็ว่าผมเหมือนกัน บ้างอย่างผมเข้าใจที่เขาล้อเล่นกับผมแต่บ้างอย่างผมรับไม่ได้จริงๆ ต้องขอโทษล่วงหน้านะครับ
:ผมเป็นผู้ชายนะครับ
:สาเหตุที่โกรธคือเรื่องนมครับเพราะผมเป็นคนที่อายเรื่องนี้มากๆแต่คือครูเขาพูดได้แบบหน้าตาเฉยผมเลยโกรธ เพราะสิ่งที่ผมพูดเห็นได้จากภายนอก แต่สิ่งที่ครูเขาพูดมันเห็นได้ยากเพราะอยู่ใต้ร่มผ้า ผมเลยอายมากๆครับ
:แล้วผมผิดไหมครับที่ทำให้ครูสอนพิเศษตกงาน?