ผม อายุ 18 ปีครับ และพึ่งรู้ว่าตัวเอง มีอาการวุ้นในตาเสื่อม อยากจะบอกว่า ตอนผมใช้ชีวิต ช่วงก่อนโควิด ผมไม่ค่อยได้เล่นโทรศัพท์ หรือ คอมเท่าไร เพราะมีกิจกรรมอย่างอื่นให้ผมทำ แต่ พอช่วงโควิดต้องเรียน ออนไลน์ตลอด บวกกับกลัวโควิดผมอยู่แต่บ้านเลยทำให้ผมต้องใช้ สายตามากกว่าปกติเลยหลายเท่า


  อาการตอนนี้ เป็นเฉพาะตอนเช้าๆที่มองฟ้า ผมรู้สึกสิ้นหวังทุกที่ที่มองมัน จนบ้างที่ผมคิดนะว่า อยาก นอนเฉยๆในห้องไม่เจอใครไม่อยากกินข้าว อยากให้มันมืดๆอย่างนี้ตลอด พอจะตั้งใจทำอะไรสักอย่างแล้วรอยดำๆหยากไยมาบังทำให้ผมรู้สึก ถอดใจทุกที่เหมือนเป็นจุดด้อยของชีวิต ที่จะต้องเห็นหยากไย่อย่างนี้ไปตลอดชีวิต และ มันอาจจะเพื่มขึ้นในอนาคตอีกเพราะผม พึ่งอายุ 18 เอง ท้อใจจนพูดไม่ถูกจริงๆ ใครที่บอกว่า อย่าคิดมากไปเลย แค่จุดดำๆลอยไปลอยมา ต้องลองมาเป็นถึงจะรู้ว่ามันไม่สุขหรือมีความสบายใจสักนิด มีแต่ความผิดพลาด หรือ ความลำคาญทางด้านจิตใจผมตลอด มีบ้างที่ผมก็คิดอยาก ฆ่าตัวตายให้มันจบๆไป แต่ก็ดึงสติตัวเองได้หลายครั้ง เฮ้อ!! ไม่รู้จะอธิบายยังไงเลย  

วิธีรักษา ผมก็พอรู้ว่ามีการ ผ่าตัด แต่ก็มีโอกาศเสื่ยงมากที่จะมีอันอื่นมาแทรกซ้อน และได้ไม่คุ้มเสี่ยง
  การเลเซอร์ คือวิธี 1 ที่ผมกำลังศึกษา แต่ก็มีหลายแห่งบอกว่าดีขึ้นบ้างคนก็บอกว่ากลับมาเป็นใหม่ แต่ผมต้องไปปรึกษาหมอก่อนว่า ผมสามารถยิงเลเซอร์ได้มั้ย และ ผลข้างเคียงคืออะไร ห้ามขยับหัวเร็วหรือ ห้ามทำกิจกรรม เร็วๆ ก็เหมือนผมต้องโดนขังจากอะไรสักอย่างอีกแล้วคงจะใช้ ชีวิตเหมือนวัยรุ่นทั่วไปไม่ได้แล้ว แถมยังต้อง ทนทุกข์กับอนาคตข้างหน้าที่ไม่รู้ว่าจะหนักขึ้นหรือเปล่า


ทั้งหมดที่เขียนมานี้ผม อยากได้กำลังใจมากๆเลยครับ และอยากรู้ว่าอนาคตของผมมันน่าจะเลวร้ายกว่านี้มั้ย หรือมันยังพอมีทางออก