เราถูกเลี้ยงมาด้วยตาและยายไม่ค่อยได้แสดงความรักด้วยการกอด หอมและถูกเลี้ยงมาแบบลูกคนเดียว ไม่รู้เพราะแบบนี้หรือเปล่าเราเลยกลายเป็นคนขี้รำคาญค่ะใครเกาะแกะไม่ได้จะรำคาญไปหมดไม่ชอบให้กอดไม่ชอบให้ใครหอมแม้แต่คนในครอบครัวค่ะไม่ไปสุงสิงกับใครตั้งแต่เล็กจนโตเพราะรำคาญ  ไม่ชอบให้ใครจับหรือถูกเนื้อต้องตัวไม่รู้โรคจิตหรือเปล่าแค่โดนจับจะรังเกียจทันทีแต่ไม่ใช่กับคนที่เลี้ยงมานะคะ  ที่ผ่านมาก็มีคนจีบบ้างค่ะแต่ไม่ได้คบเพราะหวงพื้นที่ส่วนตัวเราเป็นคนที่ไม่ชอบมานั่งตอบแชท มานั่งอ้อนแฟน โลกส่วนตัวสูง จนวันนึงก็มีคนเดินเข้ามาเค้าคือคนที่เรายอมทุกอย่างจริงๆจับได้ไม่เคยรังเกียจ แต่ก่อนไม่ชอบให้ใครกอดใครหอมแต่กับเค้าเราเป็นคนรุกก่อนก็มี ตอนนี้อายุ26แล้วค่ะพี่เค้าก็33ละตัดสินใจจะแต่งงานกันคบกันมา5ปี สิ่งที่แอบกลัวคือกลัวนิสัยไม่ชอบให้ใครแตะ รังเกียจคนอื่น ขี้รำคาญมันจะกลับมา ตอนที่อยู่ด้วยกันนานๆไป ดังคำกลอนที่ว่า"แรกรักน้ำต้มผักก็ว่าหวาน รักจืดจางน้ำตาลยังว่าขม"
แต่ถึงยังไงก็จะประคับประคองชีวิตคู่ให้อยู่ด้วยกันนานๆทะเลาะกันแค่ไหนเราก็ไม่อยากรู้สึกรังเกียจเค้าอ่ะค่ะ