เราไม่ได้โตมากับแม่ ตั้งแต่จำความได้ความทรงจำของเราก็มีแค่ย่าและป้าน้าอาของเรา เราไม่ได้โตมากับแม่ของเราแค่หน้าเค้าเรายังจำไม่ได้ด้วยซ้ำเค้าไม่แม้แต่จะส่งเงินมา ส่วนพ่อเราส่งเงินมาทุกเดือนฝากเราไว้กับย่าตั้งแต่เด็ก นานๆที่จะมาหา ส่วนแม่เราเราเพิ่งได้มาเจอเมื่อตอนม.1 เราจำไม่ได้ว่าจากแม่มาตอนไหนแต่รู้ว่าเด็กมากๆยังไม่เข้าโรงเรียนเลย เราเพิ่งได้ย้ายมาอยู่กับแม่เพราะย่าเราดูแลไม่ไหว เขาเเก่มากแล้วแล้วปู่ก็ป่วยติดเตียงอีกด้วย เราจึงได้มาอยู่กับแม่ แต่ตอนนี้เรามั่นใจในตัวเองว่าเราไม่มีความรู้สึกผูกพันธ์ หรือว่ารักแม่ของเราสักนิดเดียวเลยและเขาเป็นคนแบบที่เราไม่ชอบมากๆ เรากล้าพูดว่าเรารักป้ามากกว่าแม่ของเรา รักย่ามากกว่าแม่ของเรา เราแทบไม่มีความรู้สึกดีๆให้เลย อย่างเช่นคิดถึง เป็นห่วง หรือรักก็ตาม เเต่เราไม่ได้เกลียด เราผิดไหมที่รู้สึกแบบนี้