เรื่องมีอยู่ว่า เรา 2 คนเคยคบ กันมา ประมาณ 1 ปี สมัยนั้น เป็นสมัยที่ เขากำลังเรียนหนังสือ เราจะเจอกัน ก็ตอนเลิกเรียน
ผมจะมารอ เขา ทุก ๆ วัน เพื่อเดินไปส่งเขาที่บ้าน ทุก ๆ วัน ทำอย่างนี้ตลอดระยะเวลา 1 ปี วันไหนฝนตก ผมก็จะไป เอาร่ม ไปรอรับ
แต่อยู่มาวันนึง ผมละเลย ไม่ได้ใส่ใจเขา แล้ววันนึง เขาก็ไปมีคนอื่น ผมเลิกกับเขาไป ผมก็ไปมีคนแฟนใหม่ แต่ในใจลึก ๆ ผมก็ยังคิดถึงเขา ผมพร้อมจะให้อภัยเขาตลอดเวลา
หลังจากเลิกกันไป 3 ปี วันนึง เราก็ กลับมาคุยกันปกติ แต่ไม่ใช่ในเชิงแฟน อยู่มาวันนึงผมมีโอกาสได้ไปนั่งเล่นที่บ้านเขา แล้วผมก็เรียกเขามานั่งข้างๆ เขาก็มานั่ง ด้วยความมือไว ก็ไปจับมือเขา แล้วผมก็ จับหัวเขามาซบ ที่ไหล่ผมแล้วผมก็บอกเขาว่า ผมคิดถึงเขามากๆ เขาก็พยักหน้า ผมจ้องไปที่มือของเขา เขามีอาการสั่น เล็กน้อย แล้วผมก็ปล่อยมือเขา
ผมอยากถามพี่ๆ ทุกคนว่า ในใจลึกๆแล้ว เขายังคิดถึงผมอยู่ไหม
แต่ในใจของผม ให้ผมรอเขาทั้งชีวิต ผมก็รอได้ ให้เขาไปคบกับใครก็ได้ แล้ววันนึง "ถ้าเขาไม่มีใคร ผมจะรออยู่ตรงนี้เสมอ"
ขอโทษพี่ ๆ ทุกคนด้วยนะครับ มือใหม่จริงๆครับ
การรอ มันคือรักไหม หรือเราแค่รู้สึกไปเอง
ผมจะมารอ เขา ทุก ๆ วัน เพื่อเดินไปส่งเขาที่บ้าน ทุก ๆ วัน ทำอย่างนี้ตลอดระยะเวลา 1 ปี วันไหนฝนตก ผมก็จะไป เอาร่ม ไปรอรับ
แต่อยู่มาวันนึง ผมละเลย ไม่ได้ใส่ใจเขา แล้ววันนึง เขาก็ไปมีคนอื่น ผมเลิกกับเขาไป ผมก็ไปมีคนแฟนใหม่ แต่ในใจลึก ๆ ผมก็ยังคิดถึงเขา ผมพร้อมจะให้อภัยเขาตลอดเวลา
หลังจากเลิกกันไป 3 ปี วันนึง เราก็ กลับมาคุยกันปกติ แต่ไม่ใช่ในเชิงแฟน อยู่มาวันนึงผมมีโอกาสได้ไปนั่งเล่นที่บ้านเขา แล้วผมก็เรียกเขามานั่งข้างๆ เขาก็มานั่ง ด้วยความมือไว ก็ไปจับมือเขา แล้วผมก็ จับหัวเขามาซบ ที่ไหล่ผมแล้วผมก็บอกเขาว่า ผมคิดถึงเขามากๆ เขาก็พยักหน้า ผมจ้องไปที่มือของเขา เขามีอาการสั่น เล็กน้อย แล้วผมก็ปล่อยมือเขา
ผมอยากถามพี่ๆ ทุกคนว่า ในใจลึกๆแล้ว เขายังคิดถึงผมอยู่ไหม
แต่ในใจของผม ให้ผมรอเขาทั้งชีวิต ผมก็รอได้ ให้เขาไปคบกับใครก็ได้ แล้ววันนึง "ถ้าเขาไม่มีใคร ผมจะรออยู่ตรงนี้เสมอ"
ขอโทษพี่ ๆ ทุกคนด้วยนะครับ มือใหม่จริงๆครับ