เรากับต่างคนต่างเรียนในกรุงเทพ แฟนพึ่งเรียนจบตอนเดือนมีนา เรียนจบปุ๊บเค้าต้องไปอยู่กับครอบครัวที่อุบล ส่วนตัวเรายังต้องอยู่ในกรุงเทพคนเดียว เราเคยมีแฟนที่อยู่ไกลกันทั้งเป็นคนโดนนอกใจแล้วก็เคยนอกใจซะเอง ตอนนี้เลยกลัว ส่วนตัวแฟนเราขยันมาก เค้าหาอะไรทำตลอด แล้วแพลนหลังจากย้ายไปแล้วเค้าดูมีอะไรทำตลอดเวลา ด้วยส่วนตัวเลยรู้ว่าพอเป็นแบบนั้นเราจะติดต่อกันน้อยลงไป เราพูดกับเค้าเสมอว่าเรารอได้ อยากจะทำอะไรทำไปเลย ถ้าสุดท้ายแล้วเลือกเรา เราจะรอเสมอ จริงๆไม่อยากให้ไปเวลาห่างกันเราคุยกันน้อยมาก แต่เพราะมันคืออนาคตเค้า เราแค่รู้สึกว่าเรื่องของจุดยืนความมั่นคงของตัวเองควรจะมีทั้งคู่ ไม่อยากให้ใครต้องมาเลี้ยงใคร เพราะคนเราไม่จากเป็นก็จากตาย ถ้ามีชีวิตที่ดีของตัวเองถ้าวันนึงเลิกกัน ก็จะไม่ต้องเปลี่ยนแปลงอะไรเยอะ ไม่สูญเสียทรัพย์สินย์หรือรายได้ไปมากมาย เราเลยไม่ปิดกลั้นในสิ่งที่เค้าอยากทำไม่ว่าจะไปไหนหรือทำอะไร แต่พอเรารู้ว่าต้องห่างกัน เรารู้สึกแย่ทุกครั้ง ทั้งที่รู้ตั้งแต่ช่วงมกราคม เราพยายามคิดไปทางที่ดีตลอดแล้วก็ทำใจ ผ่านไปได้3เดือน จนมาถึงวันนี้เมื่อ 2 ชม.ที่แล้วแฟนเราพึ่งบอกเราว่าไปแล้วนะแล้วก็เดินออกไป เราไม่เคยหายเศร้าเลยตั้งแต่วันที่รู้ตอนถึงตอนนี้ (เรารู้สึกว่ามันหนักหนามากเพราะถึงจะบอกว่าโทรคุยได้แชตได้แต่เวลาเราห่างกันเราคุยกันน้อย แล้วเพราะเป็นเค้าเรารู่อยู่แล้วว่าเค้าจะหาอะไรทำเยอะแยะมากมายจนอาจจะลืมเรา แล้วเราไม่อยากเอามาทะเลาะ อีกอย่างพอไกลกัน ความรักที่เติมเต็มตลอดก็อาจจะน้อยลง แล้วถ้าวันนึงมีคนเข้ามาความใกล้ชิดล่ะจะชนะใจไหม) เราอยากหายรู้สึกแย่แต่ไม่รู้ต้องทำยังไง เราไม่อยากบอกแฟนไม่อยากให้เค้าคิดว่า เราดึงเค้าไว้จนเค้าออกไปทำอะไรที่อยากทำไม่ได้ เราจะทำยังไงดี