เราอาศัยอยู่กับลุงและป้าที่ต่างจังหวัดค่ะ ช่วงปิดเทอมถึงจะได้มาอยู่กับแม่ เมื่อก่อนเราเป็นคนที่ร่าเริงมากๆค่ะ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน เราเป็นคนที่พูดเก่งมาก แต่พอเราขึ้นม.1 ตอนนั้นแม่กับป้าทะเลาะกันค่ะ แล้วป้าก็ด่าเราไปด้วย หลังจากนั้นมาเราก็ไม่ค่อยกล้าพูดกับป้าแต่ป้าก็ทำกับเราเหมือนเขาลืมไปแล้วว่าเขาเคยพูดกับเราแรงขนาดไหน หลังจากเรื่องนั้นเขาก็พูดกับเราปกติ แต่เราไม่เหมือนเดิมเลยค่ะ จะเป็นแบบว่าถามคำตอบคำ เรามีอะไรที่อยากพูดเราก็ไม่กล้าถามป้าออกไป กลัวว่าพูดอะไรออกไปก็ผิด เราเป็นแบบนี้กับทุกคนเลยค่ะยกเว้นแม่กับเพื่อนที่โรงเรียน เราตอนอยู่บ้านกับโรงเรียนเหมือนคนละคนเลยค่ะ ที่โรงเรียนเราเป็นคนที่ตลกที่สุดในกลุ่มเลยก็ว่าได้ ชวนเพื่อนเล่นทำให้เพื่อนหัวเราะ ช่วงปิดเทอมที่ได้มาหาแม่เราก็ร่าเริงปกติ ชวนแม่คุยเล่าเรื่องต่างๆให้แม่ฟัง เราเป็นแบบนี้มาตลอดจนถึงช่วงม.4กำลังจะขึ้นม.5 ช่วงเปิดเทอมม.4เราไม่ค่อยได้คุยกับแม่เหมือนเดิมเพราะแม่งานเยอะค่ะ เวลาไม่ค่อยจะตรงกัน แม่ไม่ค่อยโทรหาเรา เราก็ไม่ได้โทรไปหาแม่เพราะกลัวแม่ไม่ว่าง แชทก็ไม่ค่อยได้คุยค่ะ วันนึงได้คุยกันแค่4-5ประโยค ตอนนั้นเราไม่มีความสุขเลยที่อยู่กับป้า เราไม่ได้ไปโรงเรียนเพราะเรียนออนไลน์ เราอยู่บ้านเกือบทั้งปี เพื่อนๆคนอื่นก็จะมีนัดเจอกันบ้าง แต่ป้าเราไม่เคยให้เราไปไหนกับเพื่อนเลย บอกว่าโควิดมันเยอะ เราก็ขัดไม่ได้ เขาให้ทำอะไรเราก็ต้องทำ ตอนนั้นเราไม่มีความสุขเลยจริงๆค่ะ ได้แต่เรียนอยู่บ้านไปวันๆ เรียนเสร็จก็นั่งอยู่คนเดียว เพราะลูกของป้าก็แต่งงานไปมีครอบครัวแล้ว เราอยู่ที่นั่นคนเดียวไม่มีเพื่อนเล่น ไม่มีใครให้คุยด้วย มันรู้สึกเหงามากค่ะ แต่ก็ไม่เคยบอกใคร ทำได้แค่วิดีโอคอลกับเพื่อนบ้าง แต่นั่นก็ทำให้เรามีความสุขมากเลยนะคะ จนช่วงปิดเทอมเราก็มาอยู่กับแม่ค่ะ แต่ครั้งนี้ที่มาเราไม่เหมือนเดิมเลย เราไม่รู้จะคุยอะไรกับแม่ แม่ถามอะไรเราก็ชอบหงุดหงิด เมื่อก่อนที่เป็นคนชวนแม่คุย ปกติเราจะเล่าเรื่องระหว่างตอนที่อยู่กับป้าให้แม่ฟังว่าเป็นไงบ้าง ตอนนี้เราแทบไม่พูดอะไรเลย เราคิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้ เราตอบตัวเองไม่ได้ จนตอนนี้แม่ก็ยังเป็นแม่ที่ทำแต่งาน แม่ไม่ค่อยมีเวลาให้เรา มันรู้สึกไม่ต่างจากที่อยู่กับป้าเลยค่ะ อยากจะร้องไห้ตลอดเวลา อยากไปเที่ยวข้างนอกกับแม่บ้าง