เป็นที่ค่านิยมทางสังคมที่สังคมไทยดูแคลนการทำงานพาร์ทไทม์ว่าเป็นการทำงานของเด็กจนๆไม่มีเงินด้วย เพราะค่าจ้างมันน้อย(มากๆๆ)

แต่ประเทศที่พัฒนาแล้วเค้าไม่ได้มองว่าการทำงานพาร์ทไทม์คืองานของเด็กๆมาหาค่าขนม ด้วยค่าแรงถูกๆแต่เพียงอย่างเดียวแบบประเทศกำลังพัฒนา แต่เป็นการทำงานของคนทุกวัยตั้งแต่เด็กยันเลยเกษียณ(ถ้ามีแรงทำและอยากที่จะทำ) อย่างในกรณีของญี่ปุ่นพนักงานแมคโดนัลด์ที่อายุ90กว่าแล้วเค้าก็ยังมีมาทำ
อาจเป็นเพราะค่าแรงในประเทศพัฒนาแล้วมันสูง และมีปัญหาขาดแคลนแรงงานด้วยจนเลือกมากไม่ได้ (แต่คนในประเทศพัฒนาแล้วจะชอบมองว่าค่าแรงพาร์ทไทม์ระดับล่างๆมันต่ำ เพราะชอบเอาไปเทียบกับค่าแรงคนในประเทศตัวเอง แต่ไม่ยอมเอามาเทียบกับค่าแรงในประเทศกำลังพัฒนา อีกอย่าง เพราะงานพาร์ทไทม์จะไม่มีโบนัส ไม่มีสวัสดิการทางสังคมบางอย่างให้)

ต่อจากข้างบนอีกอย่างค่าแรงในประเทศพัฒนาแล้วมันสูงพอยั่วยวนใจเด็กๆวัยเรียนให้ต้องทำเพื่อมาหาซื้อของใช้ที่ตัวเองอยากได้ไม่ลำบาก(เมื่อเทียบกับค่าแรงประเทศกำลังพัฒนาที่น้อยมาก) เช่น เครื่องเล่นเกมรุ่นใหม่ ไอโฟนรุ่นใหม่(โดยเฉพาะญี่ปุ่นบ้าไอโฟนมาก) เครื่องเล่นเกมส์ ซอฟต์เกมส์ ของแบรนด์เนมต่างๆ ซึ่งค่าแรงในประเทศพัฒนาแล้วมันใช้เวลาทำไม่นานมากก็ซื้อได้ แล้วมีหรือจะไม่อยากทำพาร์ตไทม์ ???

ถึงแม้เลยวัยเรียนทำงานเป็นพนักงานประจำแล้วถ้ายังอยากหารายได้พิเศษทำพาร์ทไทม์ก็ยังทำได้ได้อีก เพราะสังคมประเทศพัฒนาแล้วเค้าเปิดกว้างให้คนทุกอายุทุกวัย ทำงานพิเศษเสริมได้ไม่ใช่เฉพาะเด็กวัยเรียนเท่านั้น เพราะอย่างที่บอกคือค่าแรงเค้าสูงพอที่จะดึงดูดให้คนทุกวัยมาทำงาน เพื่อเอาไปจับจ่ายซื้อของได้ในระดับหนึ่ง รวมถึงมีปัญหาขาดแคลนแรงงานด้วย ทั้งมีการรณรงค์ส่งเสริมตามประสาประเทศพัฒนาแล้วไม่ให้เอาประเด็นเรื่องวัย เรื่องความบกพร่องทุพพลภาค มาเป็นอุปสรรคในการทำงาน(รวมถึงงานพาร์ทไทม์ด้วย)
พูดง่ายๆแค่ค่านิยมทางสังคมต่องานพาร์ทไทม์มันก็ต่างกันมากแล้ว บางทีเทียบกันก็ไม่ได้