ปัจจุบัน ผมอายุได้20ปีแล้ว ไม่มีงาน และ ไม่มีเงิน แต่ มีบ้าน นา2-3 ไร่มั่ง กับ สวน อาศัยต่างจังหวะมีชีวิตอยู่ไปวันๆ เรียน พักหอ แม่ทำงานคนละจังหวะส่งเงินให้ใช้รายเดือน  ช่วงนี้ผมเครียดเป็นห่วงแม่ ล่าสุดมีเพื่อนแม่เอาชื่อกับเบอร์แม่ผม ไปเป็นผู้ค้ำประกันพนันออนไลน์ แล้วเขาโทรมาด่าบลาๆ คนในหมู่บ้านระแวงใกล้เคียงไม่ได้เป็นคนดีเลย มีทั้งติดยา กินเหล้า นินทาลับหลังกันและกัน ผมกลัวว่าแม่จะโดนคนทำร้าย

ทำไมมนุษย์บางคนถึงได้น่ารังเกียจขนาดนี้
(แม่ผมอายุ40)  ถึงจะผ่านร้อนผ่านหนาวมาเยอะ
แต่ถึงอย่างงั้นก็ยังมีคนชั่วๆที่บ้าๆ ทำร้ายคนอื่นโดยสนแต่ประโยชน์อย่างเดียวอยู่ ต่อให้อีกฝ่ายจะเป็นหรือตาeก็ไม่สน  ผมไม่มีพลังพอจะปกป้องแม่และตัวเองให้ปลอดภัยรอดพ้นอันตรายได้ตลอดเลย

( ที่ว่าเหลือแต่แม่ ก็คือทุกคนจากผมไปหมดแล้ว ครอบครัวที่เคยมีตอนนี้มีแค่แม่ พ่อกับแม่ผมแยกทางกันตั้งแต่เด็ก ผมสลับไปมาระหว่างทั้งสอง ขนาดเพื่อนจริงๆแท้ๆผมก็ยังไม่มีเลย)

การตาe หนีปัญหา ไม่รับรู้ทุกสิ่งก็ดีเหมือนกัน แต่ แบบนั้นมันรู้สึกผิดต่อพ่อกับแม่ ถ้าจะตาe ก็ พยายามจนตาeยังดีกว่า จริงๆผมก็ไม่ได้อยากเป็นภาระแม่เลย แต่ผมทำไรไม่เป็นสักอย่าง

จากนี้ก็ต้องพยายามฝึกใหม่ (พูดหลายรอบแล้ว แต่ประตูมันหนักอึ้งเปิดไม่ออก) ครั้งก่อนหน้าตบะแตก ผมฝึกกับเรียนรู้อะไรหลายๆสิ่งที่คิดว่าจำเป็นในการทำงานและใช้ชีวิตอยู่ ตั้งแต่ปีใหม่ผมก็เป็นคนขี้เกียจ เหลวไหล แบบ โอตาคุหมกตัวในห้อง เหล้าไม่ดื่มบุหรี่ไม่สูบกินนม เล่นโทรศัพท์ นอน แค่นี้ น่าอนาถตัวเองมาก แล้วเดวก็เกณฑ์ทหาร ผมยิ่งมีปมอยู่ ยังไม่ได้เตรียมพร้อมรับมือเลย แถมเตรียมพร้อมได้มั้ยก็ไม่รู้เพราะปมนี้ 8 ปีก็แก้ไม่ได้ ผมบอกจะเริ่มทำพรุ่งนี้แต่ก็ยังไม่ทำ ชอบทำอะไรที่มันใกล้เส้นตาย ดินพอกหางหมู อาจเพราะไม่เคยดิ้นรนเอาตัวรอดแบบจะมีข้าวกินมั้ยนะ อะไรแบบนั้น? ชีวิตถูกจัดส่งมาให้เสมอ 

ปล.รบกวนแนะนำ ชี้แนะทางสว่างให้ผมหน่อยได้มั้ยครับ ว่าควรเริ่มทำอะไรยังไง ผมตอนนี้ ไม่มีอะไรเลยจริงๆครับ ถึงจะคิดได้แต่ไม่ลงมือก็ไม่มีประโยชน์ เมื่อก่อนผมเอาชนะตัวเองได้เก่งมากมีวินัย หลังจากตบะแตกก็...ยากครับ