คือก่อนที่เราจะตัดสินใจซื้อห้องนึง ก็ไปดูมาเยอะหลายที่ ส่วนมากอยู่ไม่ไกลจากบ้านเรานัก

ห้องที่ชอบนี้ คือราคาดี ใกล้รถไฟฟ้า แต่ว่าท่าทางเปลี่ยวแน่ถ้ามืด เพราะขนาดกลางวัน ยังเป็นที่อับสายตาเลย

และห้องที่ชอบนี้ ก็เป็นเพียงห้องเปล่า ไม่มีเฟอร์ใดๆให้ จะว่าชอบเพราะห้องสวยก็ไม่น่าใช่ เพราะคอนโดก็คล้ายๆกัน เพียงแค่ย้ายตำแหน่ง ครัวบ้าง ห้องนอนบ้าง

จนไปดูที่อื่นๆ คือไม่ชอบ รู้สึกเฉยๆ

และดูไปเรื่อยๆ จนไปจบที่คอนโดอื่นด้วยเหตุผลที่ ใกล้บ้าน ไม่ต้องเข้าซอย แต่ไม่ติดรถไฟฟ้า (แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาเพราะไม่ค่อยขึ้นบ่อย และถ้าจะขึ้นก็เพียงนั่งรถกระป๋องสักแปปก็ถึง)... ก็คือซื้อที่นี่แล้วห้องนึง


แต่ทำไมทุกวันนี้ ยังไปคิดถึงห้องที่ชอบนั้นอยู่ ซึ่งต้องเข้าซอย และซอยแคบ แต่ใจทำไมยังอยากได้อยู่ ก็หาเหตุผลมาหักร้าง ว่า

1. เราได้ 1 ที่แล้ว
2. เราอยู่แค่คนเดียว
3. ไม่ได้มีลูกหลานให้อยู่สักหน่อย... และถ้ามีลูกหลานก็ห่วงว่า กลับดึกๆด้วยรถไฟฟ้าจะถูกจี้ปล้น ก็คงไม่ให้อยู่ที่นี่อยู่ดี (ถ้าซื้อจริงๆ และมีลูกหลาน ก็คงให้อยู่ที่ติดถนนใหญ่ที่ซื้อไว้แล้ว เราอยู่ซอยนี้เอง)
4. มีคอนโดหลายที่ คือภาระ เพราะต้องมีค่าใช้จ่ายต่างๆ... จะปล่อยให้เช่า ก็อาจไม่มีผู้เช่าตลอด และ ไม่เน้นปล่อยเช่า เพราะไม่อยากมีปัญหาตอนเจอผู้เช่าทำเละอีก
5. ถึงราคาจะแค่ล้านต้นๆ และไม่ติดปัญหาในการซื้อ ก็เอาเงินไปลงทุนอย่างอื่นดีกว่ามั๊ย

จะปรึกษาแม่ก็คงไม่เห็นด้วยแน่ๆ เค้าไม่ชอบคอนโดเลยสักนิด

มันติดอยู่ในใจ และคล้ายๆตัดใจไม่ได้ ยังคงคิดถึงและเสียดายว่าถ้าไม่ไปซื้อ คนอื่นเอาไปแน่ๆ  

หรือ เรากำลังเป็นอาการที่อยากได้ของบางอย่าง เช่น ของใช้ หรือของเล่น แล้วคืออยากได้เท่านั้นเอง


เลยมาขอตั้งกระทู้ถามเพื่อนๆในนี้ค่ะว่า มีใครเป็นเหมือนกันมั๊ย  และ ซื้อดีหรือไม่ซื้อดีคะ  อยากฟังความคิดเห็นเพื่อนๆค่ะ