มาแชร์ครับ ผมอยู่ชลบุรีตอนนี้ ย้ายบ้านตามงาน แฟนเก่าอยู่เชียงใหม่ คุยกันคบกันมานานครับ 5ปี นางอายุมากกว่าผม17ปี จะว่าคบไม่ได้หรอก เพราะนางมีแฟนของนาง ผมเป็นกิ๊กนาง ผมค่อนข้างขี้หึง และรู้ว่าเป็นข้อเสียตัวเอง แต่นางก็ไปแอบคุยเพิ่มจริงๆ พอถามก็หงุดหงิดใส่ครับ เอ้อลืมบอก ผมค่อนข้างโรแมนติกนะ เพราะผมเซอร์ไพรส์ทุกอีเว้นต์ นางสำคัญกับผมมาก ต่อๆ จนล่าสุด ก่อนวันเกิดผม เดือนมกราปีนี้ นางบอกไม่อยากอยู่แบบนี้ อยากเลิก ผมเคยพูดกับนางไปอหละว่าความสัมพันธ์เรามันเปราะบาง ผมไม่อยากรั้งนางให้จมกับผม แต่ไม่คิดว่าจะไปง่ายขนาดนี้ จริงๆก็รู้ว่าเพราะเกม นางไม่มาอวยพรวันเกิดผมครับ และในเดือนกุมภา มีวาเลนไทน์ ผมได้ซื้อต่างหูที่ทำขึ้นมาพิเศษ โดยผมออกแบบเอง เตรียมไว้นานแล้ว ผมถือของขวัญนี้ ร้องไห้ในรถ หลังจากที่ทำงานอดกลั้นไว้ ในที่สุดก็ทนไม่ไหว ร้องไห้ตอนกลับบ้าน ร้องไห้จนเดินเซหน้ามืด ผมนั่งมองของขวัญในมือ จนสุดท้าย ผมเลือกที่จะส่งของขวัญไปให้ แล้วก็โดนว่ามา ว่าผมไปแฮกที่อยู่เขา ซึ่ง จริงๆแล้ว ผมได้ที่อยู่เขา มาจากการที่เขา เซลฟี่หน้าบ้านตอนใส่บาตร แต่ผมก็ตอบเคลียร์ไป แล้วบอกนางไปว่า ของอ่ะ ไม่ต้องแกะหรอกนะ นางก็ถามมาว่าทำไม คงเพราะนางแกะไปแล้ว เพราะนางส่งรูปมาให้ คงเพราะผมเคยบอกว่าถ้าส่งให้แล้วอยากเห็นรูป แต่ยังไม่ทันเห็นนางก็ลบไป ผมบอกนางไปว่า ของที่อยู่ในนั้น มันคือความรู้สึกที่ผมมีต่อนางแบบสุดหัวใจ ซึ่งจากนี้ มันจะไม่มีแล้ว เพราะความรู้สึกนี้อยากให้คุณในตอนที่คุณนั้นยีงรักผมอยู่ ตอนนี้คุณไม่มีความรู้สึกที่ตรงกันแล้ว คุณแกะไปมันก็ไม่พิเศษแล้วล่ะ นางยอกนางร้องไห้ ผมไม่รู้ว่านางร้องจริงไหม แต่ผมไม่ได้ร้อง น้ำตาผมมันแห้งไปหมด มีเพียงน้ำตารื้นมาคลอเล็กน้อย พร้อมความหดหู่ของผม และผมไม่เคยที่จะไปกวนนางอีก เราไม่ได้ยลบรึบล็อคกัน ผมรักนางมาก ผมทนไม่ได้เลย ที่ไม่มีนาง ผมหดหู่มาก ผมตัดสินใจย้ายงาน ไปทำในโรงงานแห่งนึง ผมพยายามทำงานหนักมาก ผมพยายามไม่พัก เพื่อที่จะลืม ลืมนึกถึงเขาไปชั่วคราว ยอมรับว่าเสพงานจนติด เพราะผมทำงานควงกะเช้ากะดึกติดต่อกัน15วัน หรือทั้งวีคเลยนั่นแหละ ผมเอารถผมไปติดตู้ทึบ เพนาะกะดึกเขางานน้อยมีเวลาให้นอน ผมไม่โหมงานจนผมสลบหรอก แต่พอผมนอน ผมต้องมั่นใจว่าในฝันผมจะไม่มีนางมา ขอให้เป็นฝันที่ผมตกจากที่สูงๆ ที่ไหนสักแห่ง และแล้วผู้บริหารก็มาชื่นชม ผมไม่รู้จะตอบยังไงเลย ได้แต่ตอบรับด้วยรอยยิ้ม และทางโรงงานก็ให้ผมพักผ่อนสามวัน ผมได้ลองไปที่รพ.ปรากฎว่าผมเกือบขาดสารอาหารทั้งๆที่bmiผมคงเดิม เนื่องจากอาหารสามมื้อผมเป็น มาม่า ไข่ ผัก บางวันก็มีอย่างอื่นบ้าง ผมพักรักษาตัวและเริ่มดูแลตัวเอง แต่ก็ยังโหมงานอยู่ อ้อ โรงงานผมน่ะ เขามีห้องอาบน้ำ ผมเลยเอาผงซักฟอกมาซักผ้าตากที่นั่นเลย และเดินออกมานอนที่รถตู้ทึบของผม ถ้าถามว่ามูฟออนมั้ย ไม่ครับ ผมลืมยังไม่ได้ และพยายามแล้ว แต่เวลาจะทำอะไรกับคนอื่นมันคิดถึงเขาครับ ผมลืมไม่ได้ เลยไม่คบใคร อาจใช้เวลานานแสนนานครับ