เก็บไว้นานคงอกแตกตาย....
เป็นเรื่องที่เก็บไว้ในใจมานานแสนนานกับการต้องแอบรักใครคนนึงอยู่ แอบบอกใครก็ไม่ได้ ใช่สิ....ผมกำลังแอบรักผู้ชายคนนึงอยู่อ่ะครับท่านผู้อ่านนนน! คิดว่ามันแปลกตรงไหนใครๆก็แอบรักป่ะ ใช่ป่าว แปลกสิ 8 ปีกว่าแล้วผมยังรู้สึกเดิมและรู้สึกเพิ่มมากขึ้น มากกกกขึ้น ทู้กกทีเลยล่ะ เล่าเลยละกัน
ตอนเรียนปี1มหาลัยแห่งหนึ่งที่เชียงใหม่ผมก็รอเพื่อนไปสมัคร รด.ปี4 ด้วยกันแต่พอมารู้อีกทีเค้าปิดรับสมัครไปแล้วอ่ะ เลยต้องมาเรียน รด.ปี4ตอนเรียนอยู่ปี2 เรียนกับพวกน้องๆปี1 ( โชคชะตาแหละดูออกว่าจะให้ไปเจอน้องเค้า555 ) แล้วตอนเรียนปี4 ครูฝึกเค้าบอกจะมีหลักสูตรกระโดดร่มแบบพาราเซล ซึ่งเป็นหลักสูตรสูงสุดของ นศท. ด้วยแหละ จะสมัครได้แค่ปี4เท่านั้นขึ้นปี5ไม่มีโอกาสนี้แล้ว แต่ต้องเตรียมตัวทดสอบสมรรถภาพทางร่างกายแข่งกับเพื่อนๆคนอื่นๆเพราะตอนนั้นเชียงใหม่มีโควต้าแค่20คนเท่านั้น แต่ไปภาคสนามที่เขาชนไก่7วันเสดต้องอยู่ฝึกหลักสูตรนี้อีก7วันรวม 14วัน...กับชุด รด.2ชุด อืมนะเอาไงดีหว่า...แต่ผมนี่ยิ่งเป็นสายบ้าพลังด้วยไงอื้มเอาว่ะสักตั้งว่าจะติดไหม ซิทอัพ ดึงข้อ วิดพื้น ลุกนั่ง วิ่ง1ไมล์เวลาไม่เกิน8.50 มั้งนะ พอทดสอบเสร็จไม่รู้ผลนะ ครูฝึกจะโทรไปบอกเอง จนวันนึงเพื่อนผมมันก็บอกมันติดพาราเซล ถามผมว่าติดไหม แต่มือถือผมเผอิญหายก่อนหน้านั้นเอง ไม่ได้ทำซิมใหม่เบอร์เดิมด้วยเปลี่ยนดื้อๆเลย จึงไม่รู้อะไรสักอย่าง ถ้าผมไม่ติดแสดงว่าผมต้องไปผลัดที่ไม่พร้อมกับเพื่อนซึ่งจะไม่รู้จักใครเลย แงงงงงงง แล้ววันเดินทางของผลัดของผมก็มาถึงนั่งเข้าแถวที่สถานีรถไฟรอเรียกตัว ผ่านไปแล้วจนจะหมดก็ยังไม่มีชื่อผม เอะชื่อตกหล่นป่าวว่ะ และแล้วนั่งอยู่คนสุดท้าย เพื่อนขึ้นรถไฟรอกันหมดแล้ว ผมเลยลุกไปถามครูฝึกว่าชื่อผมไม่มีหรอครับครู แล้วก็บอกชื่อไป ครูหันกลับมาแล้วบอกอ้าวก็เอ็งติดพาราเซลหนิ จะมาทำไมรอไปผลัดสุดท้ายนู่น โอ้ยในใจผม อ้าว เอ้ะ อ๋อ อ้าวเหรอกูติดพาราเซล 5555 เป็นแบบนี้พักนึงแล้ว ครูถามแล้วไม่มีครูเค้าโทรไปบอกเอ็งรึไง ผมก็บอกไปว่าพอดีมือถือหผมหายพอดีเลยครับช่วงนั้น แล้วโดนปากกาตีหัวเหม่งทีนึง แล้วกลับบ้านอย่างดีใจ และแล้วผมก็คือผู้ชนะ 1ใน20คน จาก180กว่าคน วุฮู้วววว พอดีใจเสร็จผมก็เสียใจอีกรอบอย่างรวดเร็ว อ่าวววว ...ชุดรด.มีแค่2ชุด 14วันแบบเน่าๆแน่เลยว่ะเรา แล้วคอตกกลับบ้าน
รวบรัดไป ตอนพาราเซลเลยละกัน เราจะแบ่งเป็นหมู่4หมู่ รหัส A B C D ผมได้อยู่ B แต่เพื่อนผมอยู่ D ว้าเหงาอีกละเราไม่ค่อยสนิทกับใครง่ายๆด้วย เพราะผมเป็นคนเงียบๆคุยไม่เก่ง ตอนฝึกเราผ่านแดดกันมา7วันแล้วผิวหน้าแขนคอดำกร้านจากแสงแดด คล้ำกันหมดแต่มันจะมีอยู่คนๆนึง ขาวออร่าน่ารักมาก อยู่หมู่เดียวกับเราด้วย นึกว่าเป็นลูกครึ่ง ทำไมเราเจอคนนี้แล้วสะดุดตาจังเลยว่ะ? คิดในใจ จากนั้นก็ชอบแอบมองเค้า "ผู้ชายคนนั้น!" เอะยังไงเราชอบผู้ชายหรอ คนอื่นก็ไม่นะแต่ทำไมคนๆนี้มันดึงดูดจังเลยแต่ไม่กล้าทักอ่ะ เราก็แอบมองตราอาร์มมหาลัยเค้าแล้วก็ชื่อ อิอิ แล้วหาทางติดต่อในกลุ่มเฟสของพาราเซลละกันน่าจะต้องเจอแหละ จังหวัดละม่เกิน20คนน่าจะเจอ หลังจากเข้ากลุ่มไปหาพี่ป้าน้าอารหัสตัวเองแล้วเราก็หารหัสเค้าเลย ว่าเค้ามาไหม จะได้แอดเฟสแล้วรู้จักกัน ไอ้เรามันนักเลงคีบอร์ดอ่ะนะ สรุปเราเจอด้วยโคตรดีใจเลย เข้าไปส่องเฟสอย่างไวเลยยิ่งรู้จัก(ข้างเดียว)ยิ่งรักแล้วปลื้ม แล้วรู้มาด้วยว่าเรียนวิทย์คอม เอกเดียวกันเลย ทำไมนะทำไมเราต้องคลั่งขนาดนั้น นั้นแหละครับ คือต้นเหตุของการแอบรักมา8ปีของผม ถ้ามีคนอ่านผมจะมาเล่าต่อจากการเริ่มต้นหลงรักผู้ชายคนแรกในชีวิตของผมนะครับ
ผมแอบชอบเค้า...ที่เขาชนไก่
เป็นเรื่องที่เก็บไว้ในใจมานานแสนนานกับการต้องแอบรักใครคนนึงอยู่ แอบบอกใครก็ไม่ได้ ใช่สิ....ผมกำลังแอบรักผู้ชายคนนึงอยู่อ่ะครับท่านผู้อ่านนนน! คิดว่ามันแปลกตรงไหนใครๆก็แอบรักป่ะ ใช่ป่าว แปลกสิ 8 ปีกว่าแล้วผมยังรู้สึกเดิมและรู้สึกเพิ่มมากขึ้น มากกกกขึ้น ทู้กกทีเลยล่ะ เล่าเลยละกัน
ตอนเรียนปี1มหาลัยแห่งหนึ่งที่เชียงใหม่ผมก็รอเพื่อนไปสมัคร รด.ปี4 ด้วยกันแต่พอมารู้อีกทีเค้าปิดรับสมัครไปแล้วอ่ะ เลยต้องมาเรียน รด.ปี4ตอนเรียนอยู่ปี2 เรียนกับพวกน้องๆปี1 ( โชคชะตาแหละดูออกว่าจะให้ไปเจอน้องเค้า555 ) แล้วตอนเรียนปี4 ครูฝึกเค้าบอกจะมีหลักสูตรกระโดดร่มแบบพาราเซล ซึ่งเป็นหลักสูตรสูงสุดของ นศท. ด้วยแหละ จะสมัครได้แค่ปี4เท่านั้นขึ้นปี5ไม่มีโอกาสนี้แล้ว แต่ต้องเตรียมตัวทดสอบสมรรถภาพทางร่างกายแข่งกับเพื่อนๆคนอื่นๆเพราะตอนนั้นเชียงใหม่มีโควต้าแค่20คนเท่านั้น แต่ไปภาคสนามที่เขาชนไก่7วันเสดต้องอยู่ฝึกหลักสูตรนี้อีก7วันรวม 14วัน...กับชุด รด.2ชุด อืมนะเอาไงดีหว่า...แต่ผมนี่ยิ่งเป็นสายบ้าพลังด้วยไงอื้มเอาว่ะสักตั้งว่าจะติดไหม ซิทอัพ ดึงข้อ วิดพื้น ลุกนั่ง วิ่ง1ไมล์เวลาไม่เกิน8.50 มั้งนะ พอทดสอบเสร็จไม่รู้ผลนะ ครูฝึกจะโทรไปบอกเอง จนวันนึงเพื่อนผมมันก็บอกมันติดพาราเซล ถามผมว่าติดไหม แต่มือถือผมเผอิญหายก่อนหน้านั้นเอง ไม่ได้ทำซิมใหม่เบอร์เดิมด้วยเปลี่ยนดื้อๆเลย จึงไม่รู้อะไรสักอย่าง ถ้าผมไม่ติดแสดงว่าผมต้องไปผลัดที่ไม่พร้อมกับเพื่อนซึ่งจะไม่รู้จักใครเลย แงงงงงงง แล้ววันเดินทางของผลัดของผมก็มาถึงนั่งเข้าแถวที่สถานีรถไฟรอเรียกตัว ผ่านไปแล้วจนจะหมดก็ยังไม่มีชื่อผม เอะชื่อตกหล่นป่าวว่ะ และแล้วนั่งอยู่คนสุดท้าย เพื่อนขึ้นรถไฟรอกันหมดแล้ว ผมเลยลุกไปถามครูฝึกว่าชื่อผมไม่มีหรอครับครู แล้วก็บอกชื่อไป ครูหันกลับมาแล้วบอกอ้าวก็เอ็งติดพาราเซลหนิ จะมาทำไมรอไปผลัดสุดท้ายนู่น โอ้ยในใจผม อ้าว เอ้ะ อ๋อ อ้าวเหรอกูติดพาราเซล 5555 เป็นแบบนี้พักนึงแล้ว ครูถามแล้วไม่มีครูเค้าโทรไปบอกเอ็งรึไง ผมก็บอกไปว่าพอดีมือถือหผมหายพอดีเลยครับช่วงนั้น แล้วโดนปากกาตีหัวเหม่งทีนึง แล้วกลับบ้านอย่างดีใจ และแล้วผมก็คือผู้ชนะ 1ใน20คน จาก180กว่าคน วุฮู้วววว พอดีใจเสร็จผมก็เสียใจอีกรอบอย่างรวดเร็ว อ่าวววว ...ชุดรด.มีแค่2ชุด 14วันแบบเน่าๆแน่เลยว่ะเรา แล้วคอตกกลับบ้าน
รวบรัดไป ตอนพาราเซลเลยละกัน เราจะแบ่งเป็นหมู่4หมู่ รหัส A B C D ผมได้อยู่ B แต่เพื่อนผมอยู่ D ว้าเหงาอีกละเราไม่ค่อยสนิทกับใครง่ายๆด้วย เพราะผมเป็นคนเงียบๆคุยไม่เก่ง ตอนฝึกเราผ่านแดดกันมา7วันแล้วผิวหน้าแขนคอดำกร้านจากแสงแดด คล้ำกันหมดแต่มันจะมีอยู่คนๆนึง ขาวออร่าน่ารักมาก อยู่หมู่เดียวกับเราด้วย นึกว่าเป็นลูกครึ่ง ทำไมเราเจอคนนี้แล้วสะดุดตาจังเลยว่ะ? คิดในใจ จากนั้นก็ชอบแอบมองเค้า "ผู้ชายคนนั้น!" เอะยังไงเราชอบผู้ชายหรอ คนอื่นก็ไม่นะแต่ทำไมคนๆนี้มันดึงดูดจังเลยแต่ไม่กล้าทักอ่ะ เราก็แอบมองตราอาร์มมหาลัยเค้าแล้วก็ชื่อ อิอิ แล้วหาทางติดต่อในกลุ่มเฟสของพาราเซลละกันน่าจะต้องเจอแหละ จังหวัดละม่เกิน20คนน่าจะเจอ หลังจากเข้ากลุ่มไปหาพี่ป้าน้าอารหัสตัวเองแล้วเราก็หารหัสเค้าเลย ว่าเค้ามาไหม จะได้แอดเฟสแล้วรู้จักกัน ไอ้เรามันนักเลงคีบอร์ดอ่ะนะ สรุปเราเจอด้วยโคตรดีใจเลย เข้าไปส่องเฟสอย่างไวเลยยิ่งรู้จัก(ข้างเดียว)ยิ่งรักแล้วปลื้ม แล้วรู้มาด้วยว่าเรียนวิทย์คอม เอกเดียวกันเลย ทำไมนะทำไมเราต้องคลั่งขนาดนั้น นั้นแหละครับ คือต้นเหตุของการแอบรักมา8ปีของผม ถ้ามีคนอ่านผมจะมาเล่าต่อจากการเริ่มต้นหลงรักผู้ชายคนแรกในชีวิตของผมนะครับ