ตัวอย่างความน่าเบื่อก็อย่างคห.9ไง ช่วยบอกทีว่าสิ่งที่พูดเนี่ยคือข้อเท็จจริงหรือข้อคิดเห็น ถ้าเป็นข้อคิดเห็นมันแปลว่าคนอื่นก็เห็นต่างได้ใช่มั้ย แล้วทำไมพอคนมาแสดงความเห็นต่าง (ที่เห็นต่างจริงๆไม่ใช่ troll แบบยูส 69) ถึงมองว่ามาดิ้นถึงมองว่าไม่ยอมรับความจริงทั้งที่มันก็ไม่ใช่ความจริงซักหน่อยเป็นแค่ข้อคิดเห็นของยูที่ผสม fact เฉพาะที่เข้ากับ narration ที่อยากจะเล่าเพื่อประกอบข้อคิดเห็นนั้นต่างหาก ทีนี้ถ้า reasoning ไม่ผ่านหรือมีข้อเท็จจริงอื่นที่มาแย้งได้เขาก็ไม่เห็นด้วยไง

ก็ที่คุยกันด้วยสถิติด้วยตัวเลขอยู่ทุกวันนี้เนี่ยก็เพื่อให้อยู่บนพื้นฐาน "ข้อเท็จจริง" ไม่ใช่ "ข้อคิดเห็น" ไง

แล้วก็เลิกซักทีวลี วงเอ็งติ่งวงข้ามาก่อน วลีเจอมรสุมชีวิต วลีสมัยนั้นก็ดังพอๆกันเผลอๆดังกว่า  สมัยนั้นก็ดังจริงไง แต่สมัยนี้ก็มีวงอื่นไปได้ไกลกว่าแล้วไง งงอะไรเอ่ย กล้าที่จะเคลมก็เอาหลักฐาน (เชิงรูปธรรม)  มาซิคะ ไม่ใช่พอคนเขามาแย้งก็หาว่ามาดิ้น ตามด้วยแถมทรีนให้ศิลปินและแฟนคลับอีก 10 เซท

อ่อแถมอีกอันด้วยเลิกได้เลิกนะอีวลีก้าวข้ามความเป็นไอดอลเป็นศิลปินไปแล้ว แล้วจะมาแซะว่าไอดอลขายหน้าตาพึ่งพาแฟนขับนู่นนี่เนี่ย เฉลยนะไอดอลขายทุกอย่างจ่ะ อย่างใดอย่างหนึ่งไม่ผ่านก็ตุ๊บแล้ว ยูอยากให้วงยูเป็นศิลปินจะขายแค่เพลงก็แล้วแต่ยูแต่รบกวนไม่ต้องเสล่อมาเคลมว่าวงยูเป็นศิลปิน (ตามนิยามของยู) แล้วจะมาดูถูกดูแคลน stereotype อื่นๆที่ยูคิดว่ามันไม่ใช่ให้เป็นอื่น คือมันผิดหรอที่คนเราจะร้องเพลงเพราะเต้นเก่งแรปเก่งแต่งเพลงเริ่ดหน้าตาดีด้วยแฟนขับก็เยอะแฟนเพลงก็มหาศาล ก็คนมันขายได้ทุกอย่างอ่ะ จะเก็บไว้ทำไมเอ่ย ศิลปินกะไอดอลไม่ได้ต่างกัน ก็คนเหมือนกันนี่แหละทำงานหนักเท่ากันรายได้ใกล้ๆกัน (ถ้า tier เดียวกัน) ไม่รู้ทำไมคลั่งความศิลปินกันจัง เป็นศิลปินแล้วเหาะได้เลยมั้ง