สองทีมนี้มีความคล้ายคลึงกันหลายๆด้าน โดยเฉพาะเลกแรก โตโยต้าแพ้รวด ส่วนซาริเย่ร์เลกแรกมีชนะบ้างแต่ฟอร์มสู้เลก 2 ไม่ได้ เลก 2 แกร่งขึ้นแบบผิดหูผิดตาโดยเฉพาะโตโยต้าตอนเลกแรกแพ้รวดให้ทุกทีม พอเลกสองทุบทีมกลางตารางรัวๆคืนหลายทีมเหมือนกันชนิดหน้ามือเป็นหลังมือ ฝั่งซาริเย่ร์ก็เก่งขึ้นมาก โดยเฉพาะ 2 ผู้เล่นต่างชาติจากไทยคือบิ๋มและเพียว คงเป็นที่ระบบทีมที่เล่นเข้าขากันมากขึ้น แสดงว่าเลกแรกระบบทีมยังปรับจูนกันไม่ค่อยลงตัว เคยเขียนไว้แต่ปีที่แล้วว่า โตโยต้ามีผู้เล่นต่างชาติเกรดเยี่ยมถึง 2 คน คือเตยและโรบินสัน แต่กลับไม่ชนะทีมใดเลย ทั้งๆที่แต้มจากการทำคะแนนของโรบินสันและน้องเตยโดยเฉลี่ยทำกันได้เยอะแต่ทีมแพ้(ถ้าจำไม่ผิดนัดแรกที่เตยลงเป็นทางการกดไปถึง 14 แต้ม ทั้งที่เป็น MB มิใช่หัวเสา แต่ทีมแพ้) ส่อให้เห็นว่าเพื่อนร่วมทีมที่เหลือช่วยได้น้อยมาก ฝั่งยุโรปทางซาริเย่ร์ก็เช่นกัน ทั้งๆที่มีต่างชาติมือระเบิดฟอร์มดีอยู่ถึง 3 คน คือ เซนเซอร์วิค น้องเพียว และบุ๋มบิ๋ม(ซึ่งตามมาทีหลัง) ก็ทำคะแนนได้เป็นกอบเป็นกำ แต่กลับแพ้มากกว่าชนะ เหมือนแบกทีมไม่ไหว 

สื่อให้เห็นว่า ระบบทีมหรือตำแหน่งอื่นๆอ่อนมากเมื่อเทียบกับทีมหัวหรือกลางตาราง เลกสองทางทีมงานคงปรับระบบและแก้ไขอย่างหนักหลายจุดทีมจึงดีขึ้นโดยเฉพาะโตโยต้า แต่ทั้ง 2 ทีมก็แลกมาด้วยบทเรียนราคาแพงในเลกแรก โดยเฉพาะโตโยต้า จบนัดสุดท้ายเลกแรกด้วยน้ำตาเป็นดราม่าที่ทำได้แค่เกือบชนะ
เมื่อนักรบมีบาดแผลจึงทำให้แกร่งและเข้มแข็งขึ้น ฤดูกาลหน้าเดาว่า ทั้งโตโยต้าและซาริเย่ร์จะเป็นทีมที่พร้อมจะล้มยักษ์และป่วนทีมใหญ่ๆได้ทุกเมื่อ แค่คิดก็สนุกและน่าเชียร์แล้ว

แต่ที่ห่วงตอนนี้คือ เซียนรุ่นใหม่ของทีมไทยชุดปัจจุบัน หากรวมทีมแล้วระบบจะเป็นเช่นไร ด้านฝีมือเฉพาะตัวไม่ห่วงอยู่แล้ว ผลงานเป็นที่ประจักษ์ ก็หวังว่าซีเกมส์ที่จะถึงนี้ จะเป็นสนามทดสอบการลองระบบทีมครั้งใหญ่ก่อนถึงของจริงคือ VNL และชิงแชมป์โลก คิดแล้วก็อยากให้ถึงวันนั้นเร็วๆ