ตรวจครั้งแรก VL -- 130 หมอบอกน้อยมาก  CD4 -- 360 หมอบอกค่อนข้างต่ำ 
รับยาวันที่ 3 หลังจากรู้ตัวว่ามีเชื้อ

2-3 วันแรกเครียดมาก รู้สึกผิดหวังในตัวเอง รังเกียจตัวเอง สุขภาพจิตย่ำแย่ แต่โชคดีที่หมอและพยาบาลให้กำลังใจดีมาก แฟนเข้าใจไม่รังเกียจ 
หลังจากนั้น

...ปกติมากกกกก... แบบเกือบลืมตัวว่าตัวเองมีเชื้ออยู่ แต่ยังไม่กล้ามีเพศสัมพันธ์ ยังไม่แตะแอลกอฮอล์ บุหรี่ไม่สูบอยู่แล้ว ยังงดทานอาหารที่มีความเสี่ยงในการรับเชื้อไวรัสตัวอื่นๆ (เช่น ของดิบ)  และยังไม่กล้ากินอาหารเสริม โดยอยากลองดูอาการตัวเองหลังจากทานยาสัก 1 เดือนก่อน สุขภาพจิตดีขึ้นมาก

อนาคต ขอให้ตัวเองไม่แพ้ยา มีวินัยในการกินยา การออกกำลังกาย และการนอน ขอให้มีอายุยืนเท่ากับคนปกติ และขอไม่เป็นโรคอื่นแล้ว พอแล้ว 

หลังจากที่รับเชื้อมา 1 สัปดาห์
มองโลกเปลี่ยนไปเยอะมาก เหมือนชีวิตมันตกเหว แต่ยังได้โอกาสเกิดใหม่ ใช้ชีวิตใหม่ นั่งมองตัวเองว่ายังมีแขนขาครบ อวัยวะครบ 32 ประสาทสัมผัสยังดีทุกอย่างเหมือนคนทั่วไป เพียงแต่มีเจ้าไวรัสอยู่ในร่างกาย และภาวนาว่าคงมีทางเอามันออกจากชีวิต 
สิ่งที่กังวลที่สุดคือ จะบอกครอบครัวยังไง หรือคนรอบตัวต้องมีความจำเป็นที่จะรู้ไหม
เลยมานั่งคิดว่า...คนที่เค้าเป็นความดัน เป็นมะเร็ง เป็นเบาหวาน เค้าก็ไม่จำเป็นจะต้องไปบอกคนอื่นนี่ พอคิดได้แบบนี้ เลยยังไม่บอกใครนอกจากแฟนที่อยู่ด้วยกัน (ถ้าไม่บอกคงจะเห็นแก่ตัวมากๆ)

ขอให้กำลังใจทุกคนที่อยู่ในสภาวะนี้ และขอให้สังคมอย่ารังเกียจ อย่าปิดกั้น หรือตัดโอกาสคนที่มีเชื้ออยู่ในร่างกาย ยิ่งถ้าพวกเขามีวินัยในการรักษาตัวเอง จนไม่สามารถแพร่เชื้อให้ใครได้ เพียงแค่มี HIV Positive ที่อาจจะติดตัวไปจนตาย ขอให้เข้าใจว่าเราและเขาเหล่านั้น ไม่ได้น่ารังเกียจ ไม่ได้น่ากลัวเลย แต่อาจจะใช้ชีวิตด้วยความผิดพลาด 

ขอบคุณครับ