เราติดโควิดติดมาสามวันพยามติดต่อรพ. ติดต่อยากมาก
 แต่สิ่งที่รับรู้เลยคือคนในครอบครัวไม่เคยเป็นห่วงเลยไม่เคยถามเลยว่าเป็นยังไงบ้างมีอาการยังไง 
พยามติดต่อหายาหารพ เอง เดินเรื่องเองดูแลตัวเอง 
- วันแรกมีไข้สูงกินยาเท่าไหร่ก็ไม่ลด ปวดตัวปวดหัว 
- วันที่สองตรวจเจอ จึงเดินขอใบรับรองที่อนามัย แม่ห้ามไม่ให้ไปแต่จะไป
ต่อมาป้ามาโวยวายห้ามตรวจเพราะกลัวตัวเองจะเดือดร้อน 
ตอนนั้นไม่ฟังแล้วเพราะว่ายังไงเราก็ต้องดูแลตัวเองชีวิตสำคัญที่สุดจึงได้ใบรับรองมาเค้าอยากให้เราไปตรวจที่รพ
- วันที่สาม ไข้ลดลง แต่ปวดหัวมาก คิดกับตัวเองว่าวันนี้ต้องไปรพ ให้ได้ แม่ก็ไม่ให้ไป จะไปเองก็เก็บกุญแจรู้สึกแย่และถอดใจไปแล้ว สุดท้ายพาไปรพ แต่ไปก็ไม่ได้ตรวจเพราะคิวเต็มหมอให้มาพรุ่งนี้จึงกลับบ้าน สักพักแม่พยามพูดและบีบไม่ให้ไปรพ กลัวที่บ้านตาและคนอื่นๆจะได้รับความเดือดร้อน กลัวจะขายของไม่ได้ ตอนนี้เจ็บหน้าอก หายใจลำบาก จิตใจย่ำแย่มากที่สุด ที่ผ่านมาไม่ว่าจะเป็นอะไรจะป่วยจะทุกข์แม่ก็ไม่เคยอยู่ข้างๆเลย ไม่คิดว่าจะคิดถึงเรื่องเงินจะคิดถึงคนอื่นมากกว่าชีวิตของลูกสาวตัวเอง ร้องไห้ทุกวันเลย เหนื่อยใจมากๆ ตอนนี้ยังไม่ได้รับการรักษาใดๆ รู้สึกท้อและเสียใจมากๆ อยากมาขอกำลังใจในการใช้ชีวิตต่อไปค่ะ