เราคบกับแฟนมาซักพักแล้วค่ะหลัก3ปี แล้วปีนี้แฟนต้องไปทำงานไกล ปกติจะอยู่ใกล้กันไปหากันบ้างอะไรบ้าง แต่พอเค้าไปทำงานไกลความเป็นผู้หญิงเนาะงอแงงี่เง่า ทะเลาะเราก็ขอเลอกเค้าก็ยื้อเรามาตลอดจนวันนี้ไม่ได้ทะเลาะอะไรกันแต่เค้าเป็นฝ่ายบอกเราว่าถ้าเค้าหายไปไม่ต้องตาม ไม่ต้องยื้อเค้านะปล่อยเค้าไป เราก็ขอโทษทุกอย่างเพราะเรารู้ว่าที่เราทะเลาะงี่เง่าเอาแต่ใจขอเลิกแบบนั้นมันผิด(อดีต) เราก็ขอโทษแล้วก็สำนึกผิดมาตลอดว่าเราผิดจริงๆ อาทิตย์ที่ผ่านมาเราก็คุยกันดีไม่ได้ทะเลาะอะไรกันเค้าเป็นฝ่ายขอโทษเราด้วยว่าไม่มีเวลาได้คุยกันเค้ายุ่งกับงานไม่ได้สนใจ เราก็บอกไม่เป็นไรต่างๆให้กำลังใจเค้า เข้าใจเค้ามากขึ้นไม่งอแง งี่เง่า เค้าจะได้ไม่ต้องมาเหนื่อยกับเราเหนื่อยแต่กับงานก็พอแล้ว เราช่วยอะไรได้ก็ช่วยให้กำลังใจมาตลอด แต่เรากลับคุยกันน้อยลงเค้าไปไหนทำอะไรไม่บอกเราเหมือนแต่ก่อน เค้าเป็นคนติดเพื่อนค่อนข้างมากซี่งเราก็เข้าใจแต่ติดเพื่อนขนาดไหนเค้าก็บอกเราตลอดว่าไปไหนมาไหนทำอะไรให้เราไม่ห่วงด้วยความอยู่ไกลกัน ความคิดเคาตอนนี้มี2 อย่างคือ1.เราบั่นทอนความรู้สึกเค้ามากไป 2.เค้ามีคนใหม่หรืออาจจะมีเด็ก 
ที่เราบอกว่ามีเด็กความเป็นไปได้สูงมากๆ เพราะเพื่อนๆรุ่นพี่เค้าชอบไปเที่ยวร้านเหล้าที่มีเด็กเอน และไปบ่อยและในกลุ่มเค้าก็มีคนที่เลี้ยงเด็กเอนเหมือนกัน เราเชื่อใจแฟนมาตลอดปล่อยให้เค้าไปไม่ห้ามเค้าเลยว่าจะทำอะไร แต่เราเริ่มรู้สึกลางสังหรณ์แปลกๆ เราเลยอยากขอความคิดเห็นจากทุกคนหน่อยค่ะ