จากที่กระทู้เกี่ยวกับภาษามาหลายตอนเลยทำให้จขกทนึกขึ้นได้และข้องใจมาตลอดว่าทำไมคนไทยบางคน(โดยเฉพาะพวกที่เสพสื่อบันเทิงพวกละครหนัง แต่ที่เห็นเด่นๆคือกลุ่มที่ชอบเรื่องภาษาท้องถิ่นวัฒนธรรมท้องถิ่น)ถึงชอบสร้างภาพจำหรือสร้างเอกลักษณ์แบบผูกขาดหรือตีตราให้ว่าภาษาภาคนั้นต้องเป็นแบบนี้ถึงจะเป็นภาษานี้            เช่น ภาษาที่ไพเราะฟังเนิบนุ่มนวลต้องเป็นภาษาเหนือหรือกำเมืองทั้งที่สำเนียงที่เขาอ้างว่าเพราะมีแต่สำเนียงเชียงใหม่     แต่สำเนียงอื่นในบรรดาของคนภาคเหนือด้วยกันเขาจะบอกว่าพูดเร็วฟังยากห้วนเช่น น่าน แพร่ เชียงราย อะไรประมาณนี้เป็นต้น มันก็มีภาษาเหนือที่ฟังยากเหมือนกันตามที่ยกตัวอย่างไป

หรือภาษาอีสานคนไทยบางคนก็ชอบยัดเยียดตีตราให้เป็นภาษาที่ดูตลกดูไม่เพราะห้วนๆรัวๆเร็วๆไม่น่าฟังไม่น่ารัก   ทั้งๆที่ภาคอีสานนี่ใหญ่มากและมีหลายสำเนียงมากๆ มีทั้งห้วนและนุ่มนวลเนิบๆไม่ต่างกัน         ส่วนตัวจขกทเคยคลุกคลีมาเนี่ยภาษาอีสานมีหลายสำเนียงมากที่เนิบๆอ่อนหวานฟังดูนุ่มนวลไพเราะน่ารักเช่น สำเนียงสกล สำเนียงไทพวน(แถบบ้านผืออุดร) สำเนียงมุกดาหาร       สำเนียงไทเลยกับสำเนียงหนองคายนี่ฟังไพเพราะนุ่มนวลอ่อนหวาน ทำไมเขาไม่สร้างภาพจำบ้างว่าภาษาอีสานอ่อนหวานนุ่มนวลไพเราะเนิบๆ        ทำไมต้องเจาะจงมาสร้างภาพจำว่าภาษาเหนือไพเราะนุ่มนวลภาษาอีสานห้วนๆ         ทังๆที่สำเนียงอีสานบางสำเนียงเพราะกว่าทางเหนือยังมีเลย

ปล.หลายคนนี่ได้ยินภาษาลาวแถบเวียงจันทน์   หลวงพระบางมาก็โยงว่าไม่เกี่ยวกับภาษาอีสานเลยเขาพูดไพเราะนุ่มนวลเหมือนภาษาเหนือกำเมืองของไทยมากกว่า    ทั้งที่มันก็แค่สำเนียงแต่คำศัพท์ลาวเวียงจันทน์กับหลวงพระบางนี่ก็ใช้คำว่า เปนตาแซ่บ เบิ่ง เปนตาย่าน สิไปไส คักอิหลี แข่ว ข้อยกับเจ้า...ใช้คำพวกนี้แบบทางอีสานเลย       อย่างว่าคนพวกนี้เขาโลกแคบประสบการณ์น้อยไม่ศึกษาและไม่มองว่าภาษาแต่ละภาษามีมิติมีหลายสำเนียง     คิดเหมือนเด็กไร้เดียงสาเลยมองว่าถ้าภาษาเนิบๆอ่อนหวานต้องมีแต่ภาษาเหนือถ้าเป็นถิ่นอื่นคือต้องเป็นพวกเดียวกับทางเหนือของไทย คือสร้างภาพจำแบบพวกอ่อนต่อโลก