เล่าสั่นๆนะ ขี้เกียจพิมพ์ คือ รู้จักเพื่อนคนนี้ บ้านเธอล้มละลาย เพราะ พ่อแม่ล้มป่วย ประกันที่เคยทำไว้ไม่ยอมจ่าย
คนรอบตัวที่เธอเคยช่วยเหลือ ตอนนี้ไม่มีใครยอมช่วยเธอเลย ตอนที่เธอล้มมีคนมาซ้ำเต็มอีก ทั้งที่เธอตอนมีไม่เคยไปทำร้ายใครก่อน
บุญคุณมันลืมกันได้ง่ายเหรอ.. จะบอกว่าเป็นแค่คนส่วนน้อยก็คงไม่ใช่ล่ะ เธอมาถามผมไว้ว่า คิดยังไงกับ เธอตอนนี้ ผมก็บอกไปตรงๆ
ว่าไม่ได้คิดอะไรใหม่ๆ นอกจากที่เคยคิดและมอง แบบที่เคยมอง ก็ไม่มีอะไรนอกจากที่เธอเป็น ประมาณนั้น บอกไปแบบนี้ ผิดพลาดไหม
ผมไม่ค่อยเข้าใจผู้หญิง พูดอะไรผิดไหมนิ.

บ้านเธอล้มละลายผมก็พึ่งรู้ คนรอบตัวเธอทิ้งไปหมด เธอเล่าให้ผมฟัง หลายชั่วโมง ผมก็ฟังต่อ เหมือนจะเก็บกดไว้เยอะ
เรื่องเงินผมก็ไม่ได้ช่วย เพราะช่วยไปก็คงแก้ไขปัญหาหลักอะไรไม่ได้ พอผมโทรไปถามคนอื่น เรื่องเธอก็เหมือนจะตัดเพื่อนเพราะไม่มีเงินเหลือ
แบบนี้ จะเรียกว่าเพื่อนได้ไหมนิ ผมคงไม่นับพวกมันเป็นเพื่อนแล้วล่ะ ผมกำลังคิดหาทางช่วยอะไรสักอย่างแต่ ยังงงๆอยู่
ไม่ทราบควรทำอะไรให้ แก้สถานการณ์และปัญหา ได้สำเร็จ

เท่าที่ฟังจากเธอและคนรอบตัวเธอ ตรงๆนะ เหมือนคนรอบตัวเธอไม่ได้ใส่ใจเรื่องของเธอเลย สักนิด
เพื่อนพวกนี้สมัยก่อน ชอบไปเทียวห่าง ร้องเพลง ดูหนังด้วยกัน หลายครั้งที่เธอเป็นคนจ่าย บ้านเธอตอนนั้นมีฐานะ ทำอะไรก็มักจะได้คำชน
เรียนเก่ง ทำงานหนัก แต่ผมไม่ยอมให้เธอจ่ายให้ เพราะรู้สึกผิดแบบแปลกๆ เลยเลือกจ่ายเองหลายครั้ง แบบของใครของมัน
พอตอนเธอหมดเงิน ทิ้งกันง่ายจัง รู้จักกันมา สิบกว่าปี.. ไม่ทราบว่าสังคมมีแต่คนใจร้าย หรือ ผมเป็นคนโลกสวยเกิน

เธอเป็นคนอ่อนโยน ใจดี ส่วนมากนะ ผมรู้สึกผิดมาก ตอนเด็กก็มีความสุขกันดี ทำอะไรก็ไปด้วยกัน เวลาผมมีปัญหาอะไร รู้สึกแย่อะไร
ก็ต้องมาถามผมปัญหา เป็นคนแรกๆ มีปัญหาเรื่องเรียน ขอลอกการบ้านก็ให้ลอก บ้างครั้งนะ ถ้าเป็นคนอื่นผมก็ไม่ค่อยสนใจอะไร
แต่คนนี้ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้

อยากทำอะไรให้เรื่องดีขึ้น พอมีคำแนะนำกันบ้างไหมครับ
ขอขอบคุณล่วงหน้า ไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้มาก่อน แต่พอจะเข้าใจนะ สองสามปีก่อนก็พึ่งโดนผู้ชายทิ้ง.. ไม่รู้เพราะอะไรแต่ ปัญหาเธอเยอะจริงๆ
หลายครั้งเธอก็รอดมาได้ แต่ครั้งนี้น่าจะต้องเจอหนักกว่าครั้งก่อนๆ ปกติเธอไม่ขอความเหลืออะไรจากใครเลย ไม่เคยเห็นเป็นแบบนี้
ไม่เคยโทรมาระบายปัญหาส่วนตัวหลายชั่วโมง สักครั้ง