คือเรามีลูกด้วยกัน1 คน  ที่ผ่านมาเราไม่เคยไปเที่ยวไหน ไม่เคยออกไปเลย สักครั้ง จะมีแต่บางครั้งไปหาหมอ ที่จะได้ออก แล้วเรามีโอกาส คือเพื่อนมาเที่ยวแถวบ้านสามีเรา เพื่อนก็เลยชวน ไปเที่ยวกันไหม อยู่ใกล้ๆกันเองเดี๋ยวกุไปรับ เราก็โอเคร เราก็เลยมาคุยกับสามีว่าไปเที่ยวกันไหม นานๆมีโอกาสที สรุปเขาไม่ไป เราเลยของั้นไปได้ไหม เราไม่เคยได้ไปไหนเลย ขอไปสักวันได้ไหม กลับกลายว่าเราเป็นคนดูแย่ขนาดนั้น แล้วเขาก็พูดประมาณว่า งั้นขอไปเที่ยวบ้างได้รึเปล่า ไปหาเพื่อนต่างจังหวัดได้ปะ คือ... ในความคิดเรา เขาก็กอนเหล้าทุกวัน ได้เจอเพื่อน ชวนเพื่อนมากินเหล้าที่บ้านแทบทุกวัน ยังไม่พอใตอีกหรอ? แต่สำหรับเรา เราไม่มีเพื่อนที่นี้ ไม่รู้จักใครเลย อยู่แต่บ้านตลอด ไปไกลสุดแค่ตลาด เลี้ยงแต่ลูกอยู่แต่ในห้องแคบๆสี่เหลี่ยม  พอเราขอไป อยากจะพูดตรงๆว่าเออ ฉันอยากเจอเพื่อนบ้าง เจอผู้คนบ้าง ฉันเหนื่อย ฉันเครีบด แกกับมาก็ชวนเพื่อนกินแต่เหล้า จะให้ฉันคุยกับใคร กลายเป็นว่าเราขอไปเที่ยวครั้งเดียว ทำให้เขามีต่อรอง ขอไปเที่ยวนั้นนี่ ต่างจังหวัดบ้าง มันทำให้ฉันรู้สึกว่า ฉันไม่ควรไปไหนเลย พอเราชวยเขาเที่ยวก็ไม่เคยไป นอกจากคนอื่นจะชวนเขา เขาถึงจะไป ทำไม ชีวิตคู่ มันต้องมีอะไรมาทำให้ไม่มีความสุขตลอด หรือ  มันผิดที่เรา